Μια βόλτα στα περιβόλια του χωριού, στο Κακούρι ...
Μια βόλτα στα περιβόλια μας, στον κάμπο του χωρίου (στον κάμπο της Μαντινείας), μου έφερε μνήμες. Φωτογράφισα το σπίτι μας και νιώθω πως έκλεισα μέσα στην φωτογραφία όλες τις θύμησες, λέξεις, σκέψεις, εικόνες, αναμνήσεις και όνειρα. Τότε που τα καλοκαίρια μετακομίζαμε οικογενειακώς στο σπίτι του κάμπου. Γύρω από το σπίτι ήταν όλες οι καλλιέργειες, ο χωμάτινος δρόμος με τις μουριές (στην αμμουδέρα έλεγε ο μπαμπάς) τα μποστάνια, τα κηπευτικά, τα δένδρα (οι καρυδιές, οι κερασιές, οι βυσσινιές, οι μηλιές) και τα πηγάδια. Στις γειτονικές αγροικίες ήταν όλοι οι φίλοι μας και φίλοι των γονιών μας η Γεωργία Μπουρτσουκλή, η Χρυσούλα του Ρόκα, η Μαρία, η Βαρβάρα λίγο πιο πάνω, και πολλά άλλα παιδιά. Το παιχνίδι συνεχιζόταν και στον κάμπο όλο το καλοκαίρι, περπατούσαμε ξυπόλητα πάνω στο ζεστό χώμα, μετρούσαμε τα βατράχια μέσα στο πηγάδι και παίζαμε με τον αντίλαλο που έκανε η φωνή μας. Ανεβαίναμε στα δέντρα και τραγουδούσαμε μαζί με τα πουλιά. Όμως για το διάβασμα και το σχολείο ούτε λόγος ... Βέβαια τα μεγάλα παιδιά βοηθούσαν και στις καλλιέργειες, πότιζαν και σκάλιζαν.
Κοιτάζοντας το σπίτι, έρχονται και ξανάρχονται στο μυαλό μου εικόνες, χρώματα, σκέψεις και μυρωδιές. Με λίγο τσάι του βουνού, στα χρώματα του δειλινού, αγνάντευα την φύση, την ώρα που κατέβαινε ο ήλιος και χρύσιζαν οι ακτίνες του τα στάχυα. Εκείνη την ώρα γέμιζε ο κάμπος μικρούς κατάξανθους ήλιους που γύριζαν το κεφαλάκι τους στο τελευταίο φως της μέρας. Στην άκρη των χωραφιών κυμάτιζαν οι καλαμιές που φτιάχναμε σφυρίχτρες και στους πασσάλους του φράκτη στέκονταν τα σκιάχτρα. Στέκονταν εκεί για φόβητρο κάθε φτερωτού «επισκέπτη» που τολμούσε να προσγειωθεί στους σπόρους, στους καρπούς και στους ανθούς των δέντρων. Τα σκιάχτρα ήταν ντυμένα με κουρέλια και αποφόρια, στερεωμένα στους φράκτες, ακίνητα και αγέλαστα σαν φύλακες στα περιβόλια και στους κάμπους.
Το αγροτικό αυτό σπίτι, όπως και όλα τα σπίτια του κάμπου είναι από πέτρες, χώμα, και λάσπη.(αυτό το συγκεκριμένο σπίτι το είχε κτίσει ο παππούς Θανάσης Κακαρίκος μεγάλος χτίστης - πετράς για εκείνα τα χρόνια ) Έχει χοντρούς τοίχους και η οροφή καλύπτεται από κορμούς, καλάμια και παχιές στρώσεις από άχυρα χώμα και κεραμίδια. Είναι συγκρότημα που κάλυπτε κάθε ανάγκη του αγροτικού νοικοκυριού. Έχει τζάκι για το μαγείρεμα, φούρνο για το ψωμί, αποθήκες, αχυρώνα, κελάρι, στάβλο για τα άλογα, κοτέτσι και περιστερώνα. Ο περιστερώνας είναι ένα ψιλόλιγνο, τετράγωνο απλό και πλίθινο κτίριο. Είναι κτισμένος σε ανοιχτό μέρος για να ξανοίγονται τα περιστέρια. Θυμάμαι όταν ανοίγαμε την μικρή πορτούλα και μπαίναμε μέσα φτερούγιζαν τα περιστέρια πάνω στα κεφάλια μας φοβισμένα. Μετά βάζαμε μια ξύλινη σκάλα και ανεβαίναμε στις φωλιές. Έπρεπε να εξοικειωθούμε και εμείς τα παιδιά, στην ιδέα πως αυτά τα πουλιά είναι τροφή, όπως και τα κοτόπουλα, τα κουνέλια και ότι άλλο ζούσε στην αυλή μας. Ψάχνοντας λοιπόν στις φωλιές βρίσκαμε αβγουλάκια ή μικρά πιτσουνάκια και ο μπαμπάς έπαιρνε τα μεγαλύτερα για το φαγητό μας. Ακόμα και σήμερα ο περιστεριώνας μας εξακολουθεί να στεγάζει τους φτερωτούς του κατοίκους. Τον φροντίζει ο θείος τώρα πια. Πάντα εκτρέφονταν περιστέρια σε τούτο τον κάμπο, επειδή για κάθε οικογένεια ήταν ένας τρόπος εξασφάλισης δωρεάν τροφής χωρίς πολλές φροντίδες και κόπους. Ήταν μια όμορφη και ξέγνοιαστη ζωή το καλοκαίρι στον κάμπο, ζούσαμε στιγμές, όμορφες, ξέγνοιαστες και απλές.
Κι αν τότε κράταγαν τα τρυφερά μου χέρια φρέσκα χαμομήλια, τώρα στα δάχτυλά μου παίζει η πένα, με ένα χαρτί και αναμνήσεις ...
Γεωργία Κακαρίκου εκπαιδευτικός
Κοιτάζοντας το σπίτι, έρχονται και ξανάρχονται στο μυαλό μου εικόνες, χρώματα, σκέψεις και μυρωδιές. Με λίγο τσάι του βουνού, στα χρώματα του δειλινού, αγνάντευα την φύση, την ώρα που κατέβαινε ο ήλιος και χρύσιζαν οι ακτίνες του τα στάχυα. Εκείνη την ώρα γέμιζε ο κάμπος μικρούς κατάξανθους ήλιους που γύριζαν το κεφαλάκι τους στο τελευταίο φως της μέρας. Στην άκρη των χωραφιών κυμάτιζαν οι καλαμιές που φτιάχναμε σφυρίχτρες και στους πασσάλους του φράκτη στέκονταν τα σκιάχτρα. Στέκονταν εκεί για φόβητρο κάθε φτερωτού «επισκέπτη» που τολμούσε να προσγειωθεί στους σπόρους, στους καρπούς και στους ανθούς των δέντρων. Τα σκιάχτρα ήταν ντυμένα με κουρέλια και αποφόρια, στερεωμένα στους φράκτες, ακίνητα και αγέλαστα σαν φύλακες στα περιβόλια και στους κάμπους.
Το αγροτικό αυτό σπίτι, όπως και όλα τα σπίτια του κάμπου είναι από πέτρες, χώμα, και λάσπη.(αυτό το συγκεκριμένο σπίτι το είχε κτίσει ο παππούς Θανάσης Κακαρίκος μεγάλος χτίστης - πετράς για εκείνα τα χρόνια ) Έχει χοντρούς τοίχους και η οροφή καλύπτεται από κορμούς, καλάμια και παχιές στρώσεις από άχυρα χώμα και κεραμίδια. Είναι συγκρότημα που κάλυπτε κάθε ανάγκη του αγροτικού νοικοκυριού. Έχει τζάκι για το μαγείρεμα, φούρνο για το ψωμί, αποθήκες, αχυρώνα, κελάρι, στάβλο για τα άλογα, κοτέτσι και περιστερώνα. Ο περιστερώνας είναι ένα ψιλόλιγνο, τετράγωνο απλό και πλίθινο κτίριο. Είναι κτισμένος σε ανοιχτό μέρος για να ξανοίγονται τα περιστέρια. Θυμάμαι όταν ανοίγαμε την μικρή πορτούλα και μπαίναμε μέσα φτερούγιζαν τα περιστέρια πάνω στα κεφάλια μας φοβισμένα. Μετά βάζαμε μια ξύλινη σκάλα και ανεβαίναμε στις φωλιές. Έπρεπε να εξοικειωθούμε και εμείς τα παιδιά, στην ιδέα πως αυτά τα πουλιά είναι τροφή, όπως και τα κοτόπουλα, τα κουνέλια και ότι άλλο ζούσε στην αυλή μας. Ψάχνοντας λοιπόν στις φωλιές βρίσκαμε αβγουλάκια ή μικρά πιτσουνάκια και ο μπαμπάς έπαιρνε τα μεγαλύτερα για το φαγητό μας. Ακόμα και σήμερα ο περιστεριώνας μας εξακολουθεί να στεγάζει τους φτερωτούς του κατοίκους. Τον φροντίζει ο θείος τώρα πια. Πάντα εκτρέφονταν περιστέρια σε τούτο τον κάμπο, επειδή για κάθε οικογένεια ήταν ένας τρόπος εξασφάλισης δωρεάν τροφής χωρίς πολλές φροντίδες και κόπους. Ήταν μια όμορφη και ξέγνοιαστη ζωή το καλοκαίρι στον κάμπο, ζούσαμε στιγμές, όμορφες, ξέγνοιαστες και απλές.
Κι αν τότε κράταγαν τα τρυφερά μου χέρια φρέσκα χαμομήλια, τώρα στα δάχτυλά μου παίζει η πένα, με ένα χαρτί και αναμνήσεις ...
Γεωργία Κακαρίκου εκπαιδευτικός