Το Πανελλήνιον Καφέ-Ουζερί στο κέντρο της Αθήνας και η σχέση του με το Βυζίκι Γορτυνίας!

Σάββατο, 05 Απριλίου 2014 18:34

Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει ένα καφέ που σερβίρει ελληνικό καφέ μερακλίδικο και σου παραδίδει μαθήματα στρατηγικής, αφού εκεί μπορείς να παίξεις το καλύτερο σκάκι.

Και επειδή όπως στη ζωή έτσι και στο σκάκι, ένα λάθος μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο. Στο Πανελλήνιον Καφέ μαθαίνεις να σκέφτεσαι και να ενεργείς προσεκτικά.
Το Πανελλήνιον Καφέ-Ουζερί , έχει μεγάλη ιστορία που αρχικά δεν την πιάνει το μάτι σου (όταν περνάς απέξω) αλλά όταν μπεις μέσα ο κύριος Νίκος είναι ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια και η ψυχή του μαγαζιού.

Ευγενικός και εγκάρδιος, σερβίρει ελληνικό καφέ και ψήνει καφέδες από πιτσιρίκι πέντε χρονών. Ξεκίνησε υπάλληλος, και ακολούθησε το μαγαζί σε όλες του τις μετακινήσεις. Από την Πανεπιστημίου & Μπενάκη, μετά στην Μπενάκη, έπειτα στην Κιάφας (ένα δρομάκι ανάμεσα στην Ζωοδόχου Πηγής & Ακαδημίας) και τώρα, ιδιοκτήτης πλέον, στη Μαυρομιχάλη & Σόλωνος (δίπλα στο Χημείο) από το 1991.

Ακόμα κι αν κάποιος ανυποψίαστος βρεθεί εκεί μέσα θα καταλάβει αμέσως δυο πράγματα: πως ο ιδιοκτήτης αγαπά πολύ το χωριό του και πως εκεί μέσα κάτι γίνεται με το σκάκι. Στον ένα τοίχο δεσπόζει μια τεράστια κορνιζαρισμένη φωτογραφία που δείχνει το Βυζίκι Αρκαδίας, τόπο καταγωγής και μεγάλη αγάπη του. Στον απέναντι τοίχο υπάρχουν φωτογραφίες διάσημων σκακιστών, αποφθέγματα για το σκάκι και φυσικά υπάρχουν σκακιέρες πάνω στα τραπέζια. Ο κ. Νίκος μπορεί να σου διηγηθεί ιστορίες και για τα δύο. Η αγαπημένη του ιστορία για το χωριό είναι μια που λέει πως υπάρχουν υπόγειες κρυφές γαλαρίες που το ενώνουν με άλλα χωριά.Για το σκάκι θυμάται μια παρτίδα που είχε μείνει ένα μήνα στο τραπέζι μέχρι να ολοκληρωθεί και τον κύριο που πηγαίνει και παίζει ολόκληρος γυρισμένος πλάτη στη σκακιέρα και υπαγορεύει τις κινήσεις με τις θέσεις των πιονιών.

Δεν υπάρχει σκακιστής που να μη γνωρίζει αυτό το μέρος μιας και είναι το μοναδικό 0σκακιστικό στέκι στην Αθήνα.Έχουν περάσει από εκεί οι μεγαλύτεροι παίκτες και πρωταθλητές του εγχώριου σκακιού, και όχι μόνο. Κορυφαία επίσκεψη ήταν αυτή του παγκόσμιου πρωταθλητή Καρπόβ το 1992 ο οποίος έπαιξε σκάκι με τους θαμώνες. Υπάρχει και σχετικό ντοκουμέντο με δημοσίευση της επίσκεψης στον τύπο κορνιζαρισμένη στον τοίχο, ξεχωριστά από τις φωτογραφίες των άλλων μεγάλων παικτών.

Το επίπεδο των θαμώνων που παίζουν είναι υψηλό. Οι περισσότεροι από αυτούς, μεσήλικες πλέον, παίζουν πολλά χρόνια κι έχουν συμμετοχές και διακρίσεις σε τουρνουά. Το σκάκι για αυτούς είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Ο κύριος Βασίλης, που είναι ο καλύτερος παίκτης εκεί, με ρώτησε αμέσως αν ξέρω σκάκι. Παραλίγο να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο όταν του απάντησα «όχι». Παραδέχτηκε πως το σκάκι είναι εθισμός, στον ίδιο κόστισε ένα διαζύγιο γιατί είχε μόνιμηφιλενάδα

τη σκακιέρα. Είναι όμως όπως μας είπε, τέχνη, επιστήμη και άθλημα μαζί. Τέχνη γιατί έχει δημιουργικότητα και μοναδικότητα, επιστήμη γιατί έχει θεωρίες και απαιτεί μελέτη, άθλημα γιατί γυμνάζει το μυαλό κι έχει επίσημα πρωταθλήματα και τίτλους. Ακόμα, στο σκάκι πληρώνεις τα λάθη σου γιατί μια λάθος κίνηση μπορεί να σου κοστίσει την παρτίδα. Διευκρίνισε επίσης πως το Πανελλήνιο δεν είναι ένα μέρος για να μάθεις σκάκι αλλά για να παίξεις, δηλαδή σα να λέμε φρόντισε να έχεις ήδη ένα καλό επίπεδο αν θες οι παίκτες ν’ ασχοληθούν μαζί σου.

Οι θαμώνες είναι οι πιο πολλοί βετεράνοι, αυστηροί με τους νέους, αλλά φιλικοί και διατεθειμένοι να τους συμβουλέψουν και για τη ζωή και το σκάκι. Το παράπονο του κ. Νίκου είναι πως οι πιο πολλοί από τους παλιούς παίκτες έχουν πεθάνει και από τις καινούργιες γενιές οι νέοι είναι λίγοι. Ακριβώς όμως αυτή η σχέση του χώρου με το χρόνο και την ιστορία κάνει το Πανελλήνιο μια σκακιστική φωλιά, αυθεντική, ανεπανάληπτη μέσα στην απλότητά της, ουσιαστική, μυσταγωγική σχεδόν. Γιατί τι πιο ωραίο από το να πας τον σύντροφο σου για μια παρτίδα σκάκι και να του πάρεις πριν το καταλάβει τη βασίλισσα;