Η θλίψη της σιωπής στην ... ερημωμένη Γορτυνία
Βρέθηκα στη Βάχλια αυτό το Σαββατοκύριακο για να τακτοποιήσω κάποιες δουλειές στο σπίτι μου…
Είναι τόσο όμορφο, αλλά και τόσο σιωπηλό το χωριό μας… αποπνέει μια πνιγηρή θλίψη…
Κάθε φορά που πάω, ακούω να «φεύγουν» άνθρωποι, δεν μ αρέσει η λέξη, η πραγματικότητα είναι πως πεθαίνουν, αυτή είναι η αλήθεια…
Πεθαίνουν… φεύγουν… σιωπούν… και το χωριό μας γίνεται ακόμα πιο σιωπηλό…
Πάντα όταν πηγαίνω και κυρίως όταν φεύγω, με πιάνει μια απίστευτη θλίψη…
Γκρεμισμένα σπίτια… εγκαταλελειμμένες αυλές πνιγμένες στα χόρτα… γκρεμισμένες μάντρες… κλειστά δρομάκια απ τα βάτα…
Δεν έχει πια συγκοινωνία, δεν έχει τηλέφωνο αν πιάσει μια μεγάλη βροχή, δεν έχει καλή τηλεόραση για τον ίδιο λόγο, δεν επικοινωνεί με ιντερνετικό τρόπο…
Τρεις τέσσερις καμινάδες βγάζουν καπνό ζωής… δηλαδή είναι ένα χωριό, που βουλιάζει αργά… σιγά… στην σιωπή του…
Δέκα άνθρωποι έμειναν… κυριολεκτικά… κι έχω μια απορία…
Γιατί αυτή η επιθετικότητα;
Υπάρχει κάτι που τους χωρίζει;
Σε λίγο, δεν θα υπάρχει ούτε αυτό, που θεωρητικά έπρεπε να τους ενώνει…
Το χωριό μας χάνεται… νέος πληθυσμός δεν υπάρχει… σε λίγο θα μείνουν τα γκρεμισμένα σπίτια κι ένας απόηχος από λόγια, που δεν έπρεπε ποτέ να βγουν από στόματα…
Το χωριό μας πεθαίνει αυτή είναι η αλήθεια, είτε αρέσει είτε όχι…
Όταν πέθανε η μαντάμ Ορτάνς, στην περιγραφή της λεηλασίας στο σπίτι της, στο βιβλίο του Καζαντζάκη, είχε κάτι να της πάρουν… εδώ δεν υπάρχει τίποτα, μόνο άψυχα υπέροχα πέτρινα ντουβάρια…
Οι ψυχές τους θα βλέπουν από ψηλά…
(Το κείμενο υπογράφει η Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου - Σουλαδάκη στην ομάδα "Ένωση Βαχλαίων").
2 σχόλια
-
Μην ξεχνάμε πως αυτό λέγετε καινοτόμος και αειφόρος ανάπτυξη....... την οποία όλοι μας χειροκροτούμε όταν ακούγετε από τα χείλη των κυβερνώντων μας.......Μην Ξεχνάμε την συγχώνευση των σχολικών μονάδων για το καλό των παιδιών μας και την αναβαθμισμένη γνώση που θα προσέφεραν...και όμως σήμερα υπολειτουργούν και οι κυβερνώντες μας κοφεύουν......
-
πολεισ η μεγαλυτερη απατη