Menu
RSS
Παρασκευή, 29/03/2024
kalimera-arkadia logo
kalimera Arkadia Facebook pageKalimera Arkadia TwitterKalimera Arkadia YouTube channel
ΚΤΕΛ Αρκαδίας

Τα “Εμπορικά” της Τρίπολης

Τα “Εμπορικά” της Τρίπολης
Λέμε «τα Γύφτικα» ή, λέμε, «τα Γκιοσάδικα» ή «τα Τσαγκαράδικα» ή «τα Καρεκλάδικα» ή «το Γουρνοπάζαρο» ή «το Σιταροπάζαρο» ή... Όμως «τα Εμπορικά»; Όπως και όλα τ’ άλλα... έτσι και «τα Εμπορικά» ανήκουνε, για την Τρίπολη, στα παλιά και ξεχασμένα, που, έτσι και φύγουμε, κι εμείς οι παλιοί, να τ’ ανασκαλεύουμε, θ’ ανήκουνε στ’ αζήτητα...!


Τα Εμπορικά, στην Τρίπολη, ταυτίζονται με την οδό Ερμού, στο κέντρο της πόλης...· είναι μία οδός -η οδός Ερμού- που, επιτέλους, συμπίπτει κατά τ’ “όνομα και πράμα” με το αντικείμενό της... αφού ο Ερμής ήτανε ο ταχυδρόμος των Θεών αλλά και των Εμπόρων προστάτης... Η οδός Ερμού, αρχίζει από το πίσω μέρος του Μητροπολιτικού Ι.Ν. του Αγίου Βασιλείου -από τη συμβολή με την οδό Γεωργίου Α’- και τελειώνει στη συμβολή με την Κέννεντυ...

Σήμερα, η οδός αυτή, με το ξεχασμένο και απωλεσμένο παρατσούκλι «τα Εμπορικά», τίποτα, δεν θυμίζει τον παλιό καλό εαυτό της... «Τα Εμπορικά» άντεξαν μέχρι το ’70 περίπου... Ουσιαστικά, όταν, λέμε «Εμπορικά» εννοούμε το τμήμα της οδού, από την Κύπρου (παλιά Χατζηχρήστου) μέχρι την Κέννεντυ, δεξιά και αριστερά... Έτσι, και κατ’ αυτή τη διάταξη, δούλεψε ο δρόμος -τότε δεν ήτανε πεζόδρομος- μέχρι την Κατοχή... Από ‘κει και πέρα «νεκρώθηκε» η ανατολική πλευρά, ήτοι από το σημερινό Χρυσοχοείο (γωνία Κύπρου και Ερμού) μέχρι και του Καλομητσίνη... Κι όταν, λέμε, «νεκρώθηκε» εννοούμε πως άλλαξε αντικείμενο εγκαταλείποντας το, εξ’ υφασμάτων, εμπόριο... και φιλοξενώντας αλλου είδους μικροκαταστήματα...

Τι, όμως, πουλούσανε, τα Εμπορικά; Όπως είπαμε ήτανε στον αφαλό της πόλης -βλέπε Ερμού Αθήνας- και πουλούσανε γυναικεία, ως επί το πλείστον, και αντρικά υφάσματα..· υπήρχανε, όμως, και καταστήματα, που, είχανε σχέση με το χοντρό ύφασμα «αμπά», τα λεγόμενα Αμπατζίδικα...· εσωτερικότερα των Εμπορικών, στις οδούς Δολιανών και Επισκ. Ανθίμου, δεσπόζανε τα Κλωνατζίδικα... Τα Αμπατζίδικα, μετά το ’40, ένεκα κοινωνικής εξέλιξης -αμπατζής ήτανε ο πατέρας του Δωρητή κληροδοτήματος, στην Τρίπολη, επί της Γρηγορίου Ε’, ο Άγγελος Τσιχριντζής· ένεκα κοινωνικής εξέλιξης τ’ Αμπατζίδικα έκλεισαν... Κατά τα λοιπά, εδώ συναντούσες τα καλύτερα Εμπορικά καταστήματα της Τρίπολης, όπως των Αφών Πάπουλα, του Ντούρου (σήμερα «Όσκαρ»), του Καμαριώτη (σήμερα καθαριστήριο Κιτσόπουλου), του Κωνσταντόπουλου, των Αφών Ντάτσουλη, του Τσότρα, του Παπανδρέου, των Αφών Πασιά...

Ήτανε καταστήματα, που, τις προσόψεις τους κάλυπταν ξύλινες προστατευτικές πάγκες (ολόσωμα -χωρίς γρίλιες- παντζούρια), που, στο ύψος τού 1,20, περίπου, εξείχαν περί τα 20 με 30 εκατοστά... Εκεί, πάνω, καθημερινά, οι εμποροϋπάλληλοι έβγαζαν τα τόπια ύφασμα το ένα πάνω στο άλλο ή όρθια και στοιχισμένα, και τα μοστράριζαν στον γυναικόκοσμο... που σουλατσάριζε τις καθημερινές... πλην του Σαββάτου...

Γιατί, όχι, το Σάββατο; ο λόγος ήτανε, ότι το Σάββατο, η οδός Ερμού κατακλυζότανε από χωρικούς -άντρες και γυναίκες- οι οποίες χωριατοπούλες ψώνιζαν τους αλατζάδες τους αλλά και τα «γνέματα» για τον αργαλειό τους... οπότε οι «καθωσπρέπει» κυρίες της Τριπολιτσάς, ειδικά, το Σάββατο, τι ήθελαν με τη χωριατίλα και την μπασκλασαρία... γι’ αυτό και δεν πατούσανε το πόδι τους στην Ερμού...

Όμως, τα Σάββατα και τις νηστίσιμες μέρες, στον ίδιο χώρο -στην οδό Ερμού- λάβαινε χώρα κι ένα δευτερεύον παζάρι, το Ελαιοπάζαρο ή Λιοπάζαρο... Τρεις για την ακρίβεια ελαιοπαραγωγοί: ο φουστανελοφόρος «Στρούτζας», ο Μέγγος (πατέρας των μακαριτών τραπεζικού και γιατρού) και ο... πουλούσανε ελιές σε μεγάλες κοφίνες... κι όταν λέμε κοφίνες... από 5-6 μέχρι 10 κοφίνες ο καθένας των 20 οκάδων η καθεμιά, με βρόσιμες ελιές διαφόρων ειδών... από μανάκια και θρούμπες... μέχρι Καλαμών...

Όπως είπαμε, τότε, δεν ήτανε πεζόδρομος η οδός Ερμού οπότε, ο καταστηματάρχης, ήτανε υποχρεωμένος ν’ ασπρίζει τα ρείθρα με ασβέστη (είχε εντός του μαγαζιού τα σύνεργα... σκουπάκι, ντενεκεδάκι...) αλλά και να καταβρέχει τον, εμπρός του, δρόμο, ώστε να κατακάθεται η σκόνη από το πέρασμα των κάρων...

Τουαλέτες δεν διέθεταν, τότε, τα καταστήματα, οπότε, όλοι αυτοί -καταστηματάρχες και υπάλληλοι- πήγαιναν «προς νερού τους» στα Δημοτικά αποχωρητήρια, που, ήτανε πλησίον, δηλ. στην Ψαραγορά (σήμερα πλ. Πετρινού)...· όσο για νερό, γιατί και νερό δεν διέθεταν τα μαγαζιά, υπήρχε μία κοινή βρύση -«ξεχασμένη... από το χάνι του Μπεκήρ πασά- η λεγόμενη «βρύση των Εμπορικών» η οποία βρισκότανε στην προέκταση της Ερμού, στη σούδα της οδού (πίσω από το σημερινό κατάστημα Οπτικών Μποτόπουλου). Ήτανε βρύση με χοντρή κάνουλα, που, έτρεχε, χωρίς να κλείνει, συνεχώς, όλο το 24ωρο! Απ’ αυτή τη βρύση έπαιρναν νερό και τα, πέριξ, καταστήματα της Κων/νου ΙΒ΄(σήμερα Εθν. Αντίστασης) και τ’ άλλα της οδού Μαντινείας (σήμερα Τ. Σεχιώτη)...

Από το ’60 – ’70 και μετά, άρχιζε να σπάζει αυτή η μάζωξη των Εμπορικών από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν και άλλα, εκτός της Ερμού, εμπορικά, όπως η «Εμπορική Ένωση» και η “Αχαϊκή” στην Ουάσιγκτον, η «Αθηναία» του Λούτη στο “Πετροπούλειο”, των Αφών Μαντζώρη στην πλ. Πετρινού και στην Εθν. Αντίστασης... ενώ πολύ καλό εμπορικό κατάστημα ήτανε και του Παπαδιονυσόπουλου-Σιαμαντούρου στη Βασ. Παύλου (σήμερα Εθνομαρτύρων... έδυσε περί το ’70), το «Athene» κι αυτό στη Βασ. Παύλου, του Τουρνά και το «Βιενέζικον» στην Εθν. Αντίστασης, του Χαριτόπουλου και του Τάκα στη Μαντινείας, το “Όσκαρ” στην Εθν. Αντίστασης...

Ήτανε ένας, χωρίς ταβέρνα, εμπορικός δρόμος, αυτός των Εμπορικών, με κεραμοσκεπή καταστήματα, με υπόγεια -μόνο μία κατοικία υπήρχε, αυτή του Καμαριώτη, πάνω από το εμπορικό του-, αυτή η γειτονιά των Εμπορικών, με τις γνωστές πλάκες, που, γίνονταν, καθημερινά, μεταξύ εμπόρων, υπαλλήλων, πελατών...· μια επαγγελματική γειτονιά από ευκατάστατους, και όχι φτωχο..., εμπόρους... Λίγο πριν και μετά την Κατοχή, την ανατολική πλευρά κάλυψαν οι: Σκανδάλης (φαναρτζής), Αγγελόπουλος (ράφτης στρατιωτικών ειδών), Λιάπης (Χρώματα), Βαγγέλης “ο Μεγαλείος” (επισκευαστής ομπρελών και σουμιέδων), Γκούμας (τυπογράφος), Ξηρός (σαϊσματα), Χατζηϊωάννου (χρώματα), Χλέπας (υποδηματοποιείο), Κωνσταντόπουλος-Ιάσονας... (κουρείο)... Θα μου ‘πεις, τόσα πολλά μαγαζιά...; ναι· γιατί εκείνα τα χρόνια, οι προσόψεις των μικροκαταστημάτων ήτανε από 1μιση μέχρι 2 μέτρα, με μεγάλο, όμως, βάθος.

Όλοι τους, από πλευράς καφέ, εξυπηρετούνταν από το καφενείο του κυρ-Γιώργη και της Αρετής Παρασκευόπουλου -θυμηθείτε τον Νίκο, τον στραβό...- στην οδό Χρυσ. Σμύρνης... όπου, εκεί, τις Κυριακές και τα απογεύματα Τετάρτης, έπαιζαν και την κολτσίνα τους... Το διαπλατισμένο κέντρο της οδού, σπάνια χρησιμοποιόταν για μικροεκδηλώσεις-επιδείξεις “μάγων” κ.λ.π. διότι δίπλα ήτανε η Ψαραγορά με τον πολύ κόσμο...

Ίσως, ν’ αναρωτηθούνε κάποιοι, πού τα θυμήθηκες... Απλούστατα, πρέπει ν’ αφήνουμε παρακαταθήκη για τους επερχόμενους...

Υγιαίνετε, μακροημερεύετε και ευημερείτε... και καλό 2016!

ΝαΓ
odosarkadias.gr

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Επιστροφή στην κορυφή

Διαβάστε επίσης...