2010 | Όταν ο Σωτήρης Τσιόδρας μαζί με τη μητέρα του επισκέφθηκε το Παναρκαδικό Νοσοκομείο ...

"Ο καθένας έχει δικαίωμα στην κριτική, έτσι κι εγώ θέλω με τη σειρά μου να μοιραστώ την προσωπική μου εμπειρία από αυτόν τον άνθρωπο που ηγείται, κατά γενική ομολογία, επιτυχημένα έως τώρα μιας τέτοιας τιτάνιας προσπάθειας.
Βράδυ καλοκαιριού του 2010, πρώτος χρόνος ειδικότητας στο Παναρκαδικό νοσοκομείο της Τρίπολης. Ένας τυπάκος με στρογγυλά γυαλιά που κυλούσε το καροτσάκι με μια ηλικιωμένη γυναίκα χτυπάει την πόρτα του μικροβιολογικού.
- «Με συγχωρείτε για την ενόχληση, έχω φέρει αίμα και ούρα για ανάλυση της μητέρας μου που έχει πυρετό».
- «Φυσικά κ. Καθηγητά…» του απάντησα, αφού τον αναγνώρισα από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Τους συνόδευσα από ευγένεια μέχρι το ουρολογικό που τους περίμενε ο ουρολόγος – είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν ο Grigorios Matalas – για να κάνει υπερηχογράφημα. Με πολλή προσοχή άκουγε αυτά που έβλεπε ο γιατρός στην οθόνη και αφού βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων μας ρώτησε τη γνώμη μας. Αφού με ευχαρίστησε, με καληνύχτισε, μου ευχήθηκε να έχω μια ήσυχη εφημερία και συνέχισε κυλώντας το καροτσάκι…
Στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου με τις τόσες περγαμηνές, ο οποίος συστήθηκε στα ΤΕΠ ως «συνάδελφος παθολόγος», δεν ζήτησε τραυματιοφορέα για να μεταφέρει τη μητέρα του, και την εμπιστεύτηκε στους τριαντάρηδες ειδικευόμενους της βάρδιας χωρίς να «απαιτήσει» να τη δει κάποιος ειδικός, τιμάται όλο το υγειονομικό προσωπικό της χώρας, που αθόρυβα και με επαγγελματισμό κάνει καθημερινά απλά τη δουλειά του. Επίσης, επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι όταν το χαμόγελο σβηστεί από τα χείλη και στενέψουν τα πράγματα, τότε όλοι αυτοί που στα «ταρατατζούμ» είναι πρώτοι κάνουν στην άκρη, και αναλαμβάνει «αυτός που ξέρει τη δουλειά…». Η τόσο μεγάλη δημόσια προβολή που έχει τύχει ο κ. Τσιόδρας είναι, κατά τη γνώμη μου, κέρδος για την κοινωνία μας."