Εκλογές στο Εργατικό Κέντρο - Οι θέσεις της Ενωτικής Κίνησης Εργαζομένων
Την Κυριακή 4 Μαΐου θα διεξαχθούν εκλογές για την ανάδειξη του νέου Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας. Σε σχέση με παλαιότερες διαδικασίες , φέτος υπάρχει μια μεγάλη διαφοροποίηση αφού έχει συγκροτηθεί ένα νέο ψηφοδέλτιο που αποτελείται από συνδικαλιστές όλων των τάσεων και των χώρων , οι οποίοι δημιούργησαν την Ενωτική Κίνηση Εργαζομένων Αρκαδίας.
Μιλώντας με τους ανθρώπους που δημιούργησαν αυτό το νέο ψηφοδέλτιο μας τόνισαν ότι:
Σκοπός τους να συμβάλει στην αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος με αποτελεσματικό τρόπο και ενωτικά να βρεθεί στους αγώνες της επόμενης περιόδου.
Το εγχείρημα αυτό δεν συνδέεται με κανένα κόμμα και συνδικαλιστική παράταξη και πολύ περισσότερο δεν θα αποτελέσει επιβράβευση των εφαρμοζόμενων μνημονιακών πολιτικών , όπως κάποιοι στα κρυφά θα ήθελαν.
Η ανακοίνωση του νέου ψηφοδελτίου έχει ως εξής….
Οι θέσεις μας στο Συνέδριο του Ε.Κ.Αρκαδίας (4 – 5 – 2014)Αυτόνομα, Ταξικά Συνδικάτα που εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι και φοβούνται κυβερνήσεις και εργοδότες
Συνάδελφοι – ισσες
Το εκλογικό Συνέδριο του Ε.Κ.Αρκαδίας διεξάγεται σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη χρονική περίοδο για τους εργαζόμενους του Νομού αλλά και της πατρίδας μας.
Ζούμε σε ένα πολυπολικό κόσμο στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης με νέες αντιθέσεις και νέες απειλές να αναφύονται.
Η οικονομική κρίση και η κυριαρχία των δυνάμεων του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, με επικεφαλής την γερμανική κυβέρνηση επιχειρούν μια συνολικότερη συντηρητική – νεοφιλελεύθερη και αντιδημοκρατική ανασυγκρότηση της Ε.Ε. αποσκοπώντας, στη ενίσχυση της θέσης της στο διεθνή ανταγωνισμό, στο πλαίσιο νέων παγκόσμιων οικονομικών, πολιτικών και στρατηγικών ανακατατάξεων.
Στο πλαίσιο αυτό ο ρόλος που επιφυλάσσεται για μεγάλο εύρος κοινωνικών δυνάμεων, χωρών ή ακόμα και ευρύτατων περιφερειών στην Ευρώπη, είναι ρόλος ιδιότυπων Ειδικών Οικονομικών Ζωνών με περιορισμένα δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα.
Η συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, η υποβάθμιση της εργασίας, οι πολιτικές λιτότητας, δεν είναι μια πολιτική που αφορά μόνο τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά σταδιακά μεταγγίζεται και στις Μητροπόλεις του Βορρά.
Η κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα
Ο κόσμος της εργασίας στη χώρα μας στα τέσσερα χρόνια μνημονίων, δέχτηκε την πιο σφοδρή επίθεση που γνώρισε ποτέ. Η επίθεση στους εργαζόμενους και στα συνδικάτα πήρε την μορφή χιονοστιβάδας και κατακτήσεις ενός αιώνα έχουν ανατραπεί. Το κεφάλαιο αξιοποιεί τη κρίση και τα μνημόνια για την υλοποίηση των στρατηγικών του στόχων, την απορρύθμιση της εργασίας και την εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων, του κοινωνικού κράτους και του εργατικού δικαίου.
Με πρόσχηµα τα δηµοσιονοµικά µεγέθη της χώρας, η Τρόικα απαιτεί και οι κυβερνήσεις υποτάσσονται απόλυτα σε αυτήν. Ένας ολόκληρος λαός αλυσοδέθηκε στα μνηµόνια και ζει την ασφυκτική λιτότητα, ωστόσο η χώρα αντί να ορθοποδεί, μετατρέπεται σε αποικία χρέους. Ενός χρέους, που δε δηµιουργήθηκε από τους εργαζόμενους, δε χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες τους, τους φορτώνεται όµως ως βραχνάς στο λαιµό.
Με αφορµή το χρέος, οι πιστωτές της χώρας και το κεφάλαιο εκποιούν το δηµόσιο πλούτο, τα δηµόσια αγαθά και υποδοµές στρατηγικής σηµασίας.
Η ύφεση συνεχίζεται, η παραγωγή αποδιαρθρώνεται, η ανεργία συνεχίζει την ανοδική της πορεία, επιχειρήσεις κλείνουν, μισθοί και συντάξεις μειώνονται διαρκώς, χαράτσια και νέοι φόροι προκαλούν απελπισία στο λαό χωρίς να αυξάνουν τα δημόσια έσοδα ακριβώς λόγω της αδυναμίας της τεράστιας πλειοψηφίας των πολιτών να αντεπεξέλθει. Η διάλυση της υγείας και της παιδείας ως δημόσια αγαθά θεωρείται δεδομένη και τετελεσμένη. Η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από τους 1.5 εκατ. ανέργους, από τις εκτεταμένες ζώνες της φτώχειας, από τη νεανική μετανάστευση, από τα κλειστά μαγαζιά και τις κλειστές βιομηχανίες, από τους άστεγους και όλους εκείνους που σπρώχνονται στο κοινωνικό περιθώριο.Η πολιτική της Τρόικας, δε χτυπά µόνο τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, αλλά επιχειρεί να καταστρέψει και την πολιτική και οργανωτική ικανότητα των συνδικάτων. Στα τρία χρόνια του µνηµονίου το σύνολο σχεδόν της εργατικής νοµοθεσίας έχει υποστεί µια πρωτοφανή απορρύθµιση, η εργασία ως αξία κινείται σε τροχιά πλήρους απαξίωσης, διαβρώνεται κάθε έννοια συλλογικότητας, προάγεται συστηµατικά η ατοµική εργασιακή σχέση εργοδότη και µισθωτού. Καταργήθηκαν, επί της ουσίας, οι συλλογικές διαπραγµατεύσεις, η Ε.Γ.Σ.Σ.Ε., ο κατώτατος µισθός, οι Συλλογικές Συµβάσεις και σχεδιάζεται η απαγόρευση, στην πράξη των απεργιών µέσω αλλαγών στον Ν. 1264.
Η κατάσταση στην Αρκαδία
Στους χώρους εργασίας στο Νομό μας βιώνουμε τα αποτελέσματα των αντεργατικών πολιτικών. Στις υπηρεσίες, το εμπόριο, τις λίγες βιομηχανικές επιχειρήσεις που έχουν απομείνει, σχεδόν σ’ όλους τους εργασιακούς χώρους ζούμε καθημερινά την καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας και των Συλλογικών Συμβάσεων, τους απαράδεκτους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, την ραγδαία επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, τα ευέλικτα ωράρια, την εργοδοτική τρομοκρατία, τις απολύσεις, την ανασφάλιστη εργασία, την απουσία λήψης στοιχειωδών μέτρων για την προστασία της υγείας και ασφάλειας στην εργασία.
Εργαζόμενοι και κοινωνία δεν σιώπησαν
Παρ’ όλα αυτά, σ’ όλη αυτή την περίοδο, το συνδικαλιστικό κίνηµα δηµιούργησε γεγονότα µεγάλης έντασης και ταξικής αντιπαράθεσης, οι εργαζόµενοι και η κοινωνία δεν σιώπησαν.
Το συνδικαλιστικό κίνηµα, όµως, περιορίστηκε σε έναν κλασικό αµυντικό συνδικαλιστικό αγώνα, χωρίς να προσδώσει τα απαραίτητα πολιτικά χαρακτηριστικά στη µάχη αυτή. Βρέθηκε αποδυναµωµένο, απροετοίµαστο, χωρίς στρατηγική και σχεδιασµό, χωρίς καµιά πολιτική και οργανωτική ικανότητα χάραξης των κινήσεών του και µε σοβαρότατο το πρόβληµα της συµβιβαστικής στάσης της ηγετικής του πλειοψηφίας.
Η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήµατος, πρέπει να προέλθει μέσα από την κατανόηση μιας εναλλακτικής πρότασης εξόδου από την κρίση και την προσπάθεια επιβολής μιας νέας οικονομικής και κοινωνικής πολιτικοσυνδικαλιστικής ατζέντας, χωρίς τα συνδικάτα να εγκαταλείπουν τον αγώνα τους για τα επιµέρους θέµατα.
Πρέπει να κάνουμε μια νέα αρχή
Η βίαιη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στο βωµό της «εσωτερικής υποτίµησης» των μνηµονίων, σε συνδυασµό µε την κλιµακούµενη καταστολή των εργατικών και κοινωνικών αγώνων από την κυβέρνηση, μπορούν να απαντηθούν µόνο από ένα εργατικό κίνηµα ανασυνταγμένο, που θα μπορεί και θα θέλει να οργανώσει την αντεπίθεση των εργαζομένων.
Η κατάσταση όμως με τα συνδικάτα δεν πάει άλλο. Απαιτείται να σταματήσει η αδράνεια, οι συμβιβαστικές λογικές, η κομματική χειραγώγηση.
Χρειαζόμαστε νέα νοοτροπία και μαχητικά συνδικάτα, από τη ΓΣΕΕ ως το πρωτοβάθμιο σωματείο. Αυτό προϋποθέτει το μετασχηματισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε αποτελεσματικά εργαλεία αγώνα.
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ: Αυτόνομα – ταξικά – μαζικά – ενωτικά – διεκδικητικά Συνδικάτα. Δημοκρατικά, συμμετοχικά, ανοικτά στον εργαζόμενο και στις ανάγκες του.
Η «ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΡΚΑΔΙΑΣ» συσπείρωση που συμπεριλαμβάνει εκπροσώπους ανεξάρτητων ψηφοδελτίων, συνδ. κινήσεων και συνδικαλιστών από Συνδικάτα του Ε.Κ.Αρκαδίας βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα των εργαζομένων και θα αγωνιστεί για να αποκτήσει το σ.κ στο Νομό μας μια νέα πνοή συμβάλλοντας στην αναζωογόνηση του έτσι ώστε με ενωτικό και αποτελεσματικό τρόπο να βρεθεί στους αγώνες της επόμενης περιόδου.
Θα αντισταθούμε μαζί με τους εργαζόμενους και όλες τις ταξικές δυνάμεις μέσα στους χώρους δουλειάς.
Θα δράσουμε στα συνδικάτα με αγωνιστικές, ενωτικές, ταξικές και αντιγραφειοκρατικές λογικές επιζητώντας την ενότητα δράσης όλων των εργαζομένων μακριά από κομματικές, παραταξιακές, εργοδοτικές και κυβερνητικές σκοπιμότητες.
Θα σταθούμε με όλες της τις δυνάμεις μας, αταλάντευτα και με επιμονή, απέναντι στις αντεργατικές κυβερνητικές επιλογές.
Θα συμβάλουμε στην καταξίωση και τον αναβαθμισμένο ρόλο που μπορεί και πρέπει να παίξει το Εργατικό Κέντρο, στα εργασιακά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα του Νομού μας.
Στην ενότητα η δύναμη – στον αγώνα η Νίκη
Απέναντι στη βάρβαρη πολιτική της δικομματικής συγκυβέρνησης και της τρόικας δεν έχουμε άλλη επιλογή από την Αντίσταση και την Αντεπίθεση.
Αντίσταση, προκειμένου να επιβιώσουμε ως εργαζόμενοι, ως χώρα, ως κοινωνία.
Αντεπίθεση για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια και την τρόικα, για να σταματήσουμε τη φορομπηχτική πολιτική, για να επιβάλλουμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, για να τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο το τραπεζικό σύστημα προς όφελος του ελληνικού λαού και της κοινωνικά δίκαιης ανάπτυξης.
Είναι ξεκάθαρο πια, ότι για τους εργαζόµενους δεν υπάρχει λύση στο πλαίσιο των μνηµονίων. Αυτό είναι το κεντρικό στοιχείο που πρέπει να καθορίσει και να ενοποιήσει τους αγώνες του εργατικού κινήµατος για την ανατροπή των μνημονιακών αντεργατικών πολιτικών.
Το συνδ. κίνημα διεκδικεί ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης με εναλλακτικές πολιτικές προς όφελος των εργαζόμενων που θα αναβαθμίζει την εργασία και δεν θα την περιθωριοποιεί όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Μια πολιτική που δεν θα μειώνει τα εισοδήματα, που δεν θα ρίχνει στις πλάτες μας νέα φορολογικά βάρη, που δεν θα συρρικνώνει τα ασφαλιστικά και κοινωνικά μας δικαιώματα και δεν θα οδηγεί σε ύφεση και ανεργία αλλά σε μια προοπτική παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας.
Στόχοι πάλης – Όλοι μαζί μπορούμε
Οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις πρέπει να εναρμονίζονται εκ των πραγμάτων με την ανάγκη ανατροπής των εφαρμοζόμενων αντεργατικών πολιτικών και την διεκδίκηση πολιτικών προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.
• Νέο πρότυπο παραγωγικής ανασυγκρότησης, οικολογικός μετασχηματισμός, αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας.
• Ασφαλή, σταθερή και πλήρη εργασία για όλους. Επαναφορά και διεύρυνση του εργατικού Δικαίου, κατάργηση του αντεργατικού νομικού πλαισίου για τις εργασιακές σχέσεις. Στόχος μας η πλήρης απασχόληση. Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος
• Δίκαιο φορολογικό σύστημα, να φορολογηθεί ο μεγάλος πλούτος.
• Μέτρα κατά της ανεργίας και της φτώχειας. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους. Προστασία και ανακούφιση των ανέργων (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δωρεάν μετακίνηση).
• Απόκρουση των απολύσεων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Επανάκαμψη των διωχθέντων, λόγω των μνημονιακών μέτρων, εργαζομένων στο δημόσιο (απολύσεις, διαθεσιμότητες).
• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις – Επανάκτηση του δημόσιου τομέα, της δημόσιας περιουσίας, των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων.
• Αναβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών και των υπηρεσιών που παρέχουν τα κοινωνικά αγαθά.
• Δημόσια κοινωνικά αγαθά για τον λαό και όχι εμπορεύματα. Δημόσια δωρεάν Παιδεία – Υγεία- Πρόνοια
• Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, επαναφορά της τριμερούς χρηματοδότησης
• Επαναφορά του θεσμικού πλαισίου των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων.
• Επαναφορά του κατώτατου μισθού στο ύψος που είχε διαμορφωθεί με την ΕΓΣΣΕ- σταδιακή αποκατάσταση του ύψους των μισθών στη προ μνημονίου περίοδο.
• Κοινή δράση σωματείων και ομοσπονδιών για να δοθεί η μάχη των ΣΣΕ, να διαμορφώσουμε με ουσιαστική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων τα διεκδικητικά πλαίσια και να αγωνιστούμε για τις ΣΣΕ που θα διεκδικήσουμε σε κάθε κλάδο.
• Να αντισταθούμε όλοι μαζί, στο άτυπο «ιδιώνυμο» κατά του συνδικαλισμού, να υπερασπιστούμε τις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες.
Αγωνιστείτε μαζί μας
Αλλάζουμε τα συνδικάτα για να αλλάξουμε τη ζωή μας
ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ
1. ΑΛΕΒΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΤΕ/ΔΕΗ – ΑΗΣ Μ
2. ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΣΟΣ ΜΕΓ/ΛΗΣ
3. ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΛΤΑ
4. ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΤΕ/ΔΕΗ – ΤΡΙΠΟΛΗ
5. ΒΗΛΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΟΤΕ
6. ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΙΔ. ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
7. ΛΕΟΝΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΔΕΗ – ΜΕΓ/ΛΗ
8. ΛΕΦΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΤΕ/ΔΕΗ – ΛΚΜ
9. ΜΠΟΖΙΟΥ ΝΤΙΝΑ ΙΔ. ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
10. ΜΠΟΥΖΑΛΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΔΕΗ – ΜΕΓ/ΛΗ
11. ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΣΟΣ ΜΕΓ/ΛΗΣ
12. ΡΙΠΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΙΔ. ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
13. ΡΟΜΠΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΔΕΗ – ΜΕΓ/ΛΗ
14. ΣΑΡΔΕΛΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΣΟΣ ΜΕΓ/ΛΗΣ
15. ΣΙΑΚΩΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΤΕ/ΔΕΗ ΑΗΣ Μ – Β
16. ΤΟΥΡΛΟΥΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΤΕ/ΔΕΗ ΑΗΣ Μ
17. ΤΡΙΑΝΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ – ΙΔ. ΤΟΜΕΑ
18. ΤΣΑΚΑΝΙΚΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΕΤΕ/ΔΕΗ ΑΗΣ Μ
19. ΤΣΟΥΜΠΛΕΚΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΔΕΗ – ΜΕΓ/ΛΗ
20. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΟΔΗΓΩΝ ΔΕΗ
http://kafeneio-megalopolis.gr