Παρουσίαση βιβλίου με πολύ κόσμο και μουσική στο «Μεγάλο Καφενείο» (vd)
Η παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο: «Τι γυρεύω εγώ εδώ», της Μαρίας Παπαδάκη, έγινε τηΔευτέρα το βράδυ, στο «Μεγάλο Καφενείο», από τις εκδόσεις ΦΙΛΝΤΙΣΙ και το Φιλοτεχνικό Όμιλο Τρίπολης.
Στην παρουσίαση το «παρών» έδωσε πολύς κόσμος που γέμισε το «Μεγάλο Καφενείο».
Το βιβλίο προλόγισαν η πρόεδρος του ΦΟΤ και η λογοτέχνης-συγγραφέας, Χαρούλα Τσιτσάνη-Δαβαρούκα. Για το βιβλίο μίλησαν οι Γιώργος Βλάσσης (φιλόλογος) και η λογοτέχνης-συγγραφέας, Χαρούλα Τσιτσάνη-Δαβαρούκα.
Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασαν ο Γιώργος Βλάσσης και η Χαρούλα Τσιτσάνη-Δαβαρούκα.
Η μουσική επένδυση ήταν της Αμαλίας Γούλα (πιάνο) και τραγούδησε η Κωνσταντίνα Τσούκαλη.
Περιγραφή του βιβλίου
Είναι μιά απ’ τις δύσκολες νύχτες που το ράδιο παίζει και το κρασί κυλά.
Έξω απ’ το διαμέρισμα της οδού Ντιμίτριεφσκα 13 στο Κίεβο, την πρωτεύουσα της μακρινής Ουκρανίας, χιονίζει.
Η Εύη σέρνεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, παριστάνοντας την ευτυχισμένη σύζυγο και μητέρα, σε μιά χώρα μίζερη που σκάβει λάκκο και θάβει το πεθαμένο της εγώ.
Γελάει και κρύβει πληγές!! Σαν γυναίκα υποταγμένη, τη διατάζουν τα γονίδιά της να υπομένει.. Υποτάχτηκε απ’ τον ίδιο της τον εαυτό, τη στιγμή που είπε: ναι θάρθω κι’ ας μη θέλω. Με σπίρτο την ανάγκη να μην αφήσει μόνους τους οικείους της, άναψε φλόγες γύρω της που φούντωσαν πολύ. Δε μπορεί πια να δραπατεύσει κι’ αυτοχτονεί με τo ίδιο της το κεντρί, σκορπιός σ’ απόγνωση!!
Τους αγαπά τους δικούς της. Τους λατρεύει. Όμως, έχει ξεχάσει ν’ αγαπά τον εαυτό της! Η μέρα της, είναι φαρδιά σα ρούχο τρία νούμερα μεγαλύτερο. Πώς να τη γεμίσει! Θέλει να σβήσει τους κανόνες απ’ το κιτάπι της ζωής. Μα η ζωή είναι η μεγαλύτερη σπασίκλα! Δεν αφήνει κανέναν ν’ αντιγράψει απ’ την κόλλα της! Κι’ αν πας ν’ αλλοιώσεις τη βαθμολογία που αυτή σούβαλε με το έτσι θέλω, σε καρφώνει και δικάζεσαι.
Θα περάσει πολλά η Εύη στην παγωμένη χώρα του Βορρά. Θα βγει πληγωμένη από συμπληγάδες, ίντριγκες και καταστάσεις και θα νιώσει πως δεν μπορεί να τις αντέξει. Θα μετρηθεί με θεριά ψυχής. Θα τρέξει να γλυτώσει από ανθρώπους-θεριά, που απειλούν να την αφανίσουν. Θα μετρηθεί με έρωτες απελπισμένους.
Ανοίγει το παράθυρο. Ο παγωμένος αέρας δροσίζει το φλογισμένο της πρόσωπο.
«Υπάρχει κάνας άγγελος ή διάολος, ή όποιος θέλει ας είναι", φωνάζει, "να μου δείξει και μένα πως θάταν η ζωή μου αν ακολουθούσα τα όνειρά μου; Υπάρχει;»
Νοιώθει πως ήταν πλασμένη γι’ άλλα πράγματα. Κι’ είναι σίγουρη πως έτσι νοιώθουν κι’ άλλοι. Μα ο δρόμος πούχει πάρει, δεν έχει γυρισμό. Ή έχει;