Ο επικήδειος λόγος για τον εκλιπόντα Ιατρό, Ιωάννη Γιαννακούρα

Στις 19-12-2020 έφυγε από την ζωή ο αγαπημένος μου εξάδελφος Γιάννης Γιαννακούρας Ιατρός. Ο εκλιπών εγεννήθη στο μικρό χωριό Αθήναιον από ευλαβείς και ενάρετους γονείς, τον Αναστάσιο και την Κωνσταντίνα το γένος Παπαχριστόπουλου από το Μάναρι.

Στο όμορφο χωριό μας είδε το πρώτο φως του ήλιου, έκανε τα πρώτα βήματα και τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Είχε την ατυχία στα πρώτα παιδικά του χρόνια να χάσει την μικρή αδελφή του Βάσω.
Επηρεασμένος από το οικογενειακό του περιβάλλον και ειδικά από τους δύο αδελφούς της μητέρας του, άριστους εκπαιδευτικούς, Νικόλαο και Γεώργιο Παπαχριστόπουλο που με την προτροπή τους πήρε το δρόμο για την Τρίπολη προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του στο γυμνάσιο. Κάτω από αντίξοες συνθήκες, τις οποίες όλα τα παιδιά των χωριών μας βιώσαμε, πορεύθηκε με ήθος, υπομονή, επιμονή και επιμέλεια στα μαθήματα κατάφερε δε να αναδειχθεί και να διακριθεί μεταξύ των συμμαθητών του. Έβαλε σκοπό και στόχο να ακολουθήσει τον δρόμο για την Ιατρική, δύσκολος δρόμος ειδικά για την τότε εποχή. Πέτυχε όμως και το αγροτόπαιδο, το επαρχιωτόπουλο φοιτητής ον έρχεται στην Αθήνα άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Δεν δείλιασε δεν λιγοψύχησε δεν υπήρξε ρίψασπις. Τελειώνοντας την Ιατρική και δίνοντας τον όρκο στον Ιπποκράτη βρέθηκε μπροστά στο δίλλημα επιλογής ειδικότητας. Να επιλέξει μία γνωστή και ευρέως διαδεδομένη που θα έφερνε άμεσα έσοδα ή να ακολουθήσει την δύσκολη ειδικότητα που πραγματικά τον εξέφραζε και τον ικανοποιούσε; Διάλεξε την δεύτερη και το όνειρό του έλαβε σάρκα και οστά. ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΡΑΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΣ – ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ έγραφε στην πόρτα του πρώτου Ιατρείου του Οδός Λουκιανού 10 Κολωνάκι. Γνωστή διεύθυνση και ανοιχτή η πόρτα του ιατρείου του για όλους τους συμπατριώτες μας.
Πόση δύναμη ψυχής πρέπει να διέθετες αγαπητέ εξάδελφε για να διαλέξεις μία τόσο δύσκολη ειδικότητα για εκείνη την εποχή και να εισχωρήσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας το Κολωνάκι; Την απάντηση μου την έδινες στις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις μας. Μου έλεγες χαρακτηριστικά και τώρα αν ξεκινούσα από την αρχή, πάλι στην ίδια επιλογή θα κατέληγα. Υπηρέτησες με πίστη την επιστήμη σου και έτυχες πολλών τιμητικών διακρίσεων, φθάνοντας μέχρι και τον βαθμό του Δ/ντού.
Γνωρίζω ότι ενώ σου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθείς με την ενεργό πολιτική (στην οποία είμαι σίγουρος ότι θα διέπρεπες) δεν δέχθηκες πιστεύοντας ότι θα εγκατέλειπες την επιστήμη που σε σαγήνεψε. Και ενώ ανέβηκες τόσο ψηλά και εισχώρησες στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα των Αθηνών δεν ξέχασες ποτέ την πατρώα γη και τους ανθρώπους της. Ποιος συγχωριανός ποιος πατριώτης και όχι μόνο δεν σου χτύπησε την πόρτα και δεν έτυχε εξυπηρέτησης, το τηλέφωνό σου πάντα ανοιχτό.
Η τελευταία σου κατοικία δυστυχώς, λόγω των ειδικών υγειονομικών συνθηκών, δεν μπόρεσε να είναι το αγαπημένο σου Αθήναιο.
Τελειώνοντας αγαπημένε μου εξάδελφε θυμάμαι με νοσταλγία την απαράμιλλη αγάπη που επικρατούσε ανάμεσα στα δύο σπίτια το δικό σου και το Λιακουτσέικο σπίτι που το θεωρούσες πραγματικά δικό σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που κατ΄ επανάληψη τόνιζες. Η συγγένεια είναι τόσο ισχυρή γιατί προέρχεται από τρείς μεριές.
Σου εύχομαι η γη της Αττικής που σε σκέπασε να είναι φιλόξενη, όπως το ίδιο φιλόξενος να είναι και ο παράδεισος.

Σημείωση. Παραθέτω φωτογραφία από τα νεανικά σου χρόνια, γιατί αυτή ήταν η ενδόμυχη επιθυμία σου να παραμένεις νέος, ζωντανός και δημιουργικός.


Γιάννης Αν. Λιακούτσος