H Τρίπολη, από Βορρά προς νότο, μετά τα μεσάνυχτα…
Mεσάνυχτα και, αυτό που έπαθα είχα, όχι χρόνια, αλλά 10ετίες να το πάθω…· από τότε που είχα το μικρό «Ζάσταβα» κι έμενα από βλάβες, σχεδόν, κάθε ‘βδομάδα, σε χωριά, σε πόλεις… μέχρι και στην Ομόνοια με όλη την Ελλάδα, πίσω μου, να κορνάρει… αλλά και μπροστά στο Μουσείο της Αθήνας…, όπου και κινδύνεψα… με το να περνάνε, από δίπλα μου, χιλιάδες ι.χ….!
Ερχόμουνα, λοιπόν, από τη Βυτίνα. Μόνος. Το «Passate» με το στρίψιμο, στου Πλάτσα, άρχισε να ρετάρει· πατώντας το γκάζι δεν απέδιδε τα χιλιόμετρά του όσο έπρεπε… Το καταλάβαινα με το πάτημα… Στον Αγιο-Λευτέρη τα ‘μπηξε, για τα καλά… Σταμάτησα. Κατέβηκα. Μπας και ήξερα ποιες οι πρώτες βοήθειές του; όπως έχουν γίνει, σήμερα, τ’ αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά, δεν ξέρεις… Προσπάθησα να το βάλω μπρος μια, δυο, τρεις… δεκατρείς…· τίποτα. Το παράτησα. Έκανα «ωτοστοπ» σε κανά δυο, που, περνούσαν…· ούτε που έκοψαν… Έτσι, πήρα την απόφαση να προχωρήσω …
Θεοσκότεινα. Ψιλοχιόνιζε και σίτιζε. Σήκωσα τους γιακάδες και προχωρούσα από δεξιά… Πέρασα το φυτώριο, τη βενζίνα κι έφτασα στου Δαβλάντη… Είπα να μπω και να ζητήσω τηλέφωνο…· όμως, το μετάνιωσα· καλό θα μου ‘κανε το περπάτημα… Θυμήθηκα τον Δαβλάντη, που, ‘κειδά, γύρο στα ’50, είχανε, από κοινού με τον πατέρα μου, το εξοχικό του «Πόρτα»… και δε βγάζανε ούτε να πληρώσουνε τη ΔΕΗ κι όλο τους κόβανε το ρεύμα… Μα, κι’ αυτό το πηγάδι στη γωνία…· τι πηγάδι ήτανε κι αυτό…! Έδινε νερό σ’ όλη την πόλη, καθημερινά, με βυτία, και τελειωμό δεν είχε… Επί πληρωμή, μοίραζε νερό για τις οικοδομές… σε ντεπόζιτα… Δεξιά το Στάδιο… δημιούργημα, περίπου, του ’60… Εξυπηρέτησε καταστάσεις… ενώ, τώρα, πλην από εξαιρετικές περιπτώσεις, φιλοξενεί, καθημερινά, τους «βαδιστές» για λόγους υγείας -πριν ή μετά το έμφραγμα…
Απέναντι, το εργαστήρι του μακαρίτη, Αντώνη Γκλίνου. Έφυγε, νωρίς, και δυστυχώς δεν το χάρηκε και πολύ… Οι πίνακές του, σήμερα, στέκονται βουβοί σε σπίτια αλλά και σ’ αποθήκες…· πίνακες από την Τρίπολη αναμεμειγμένοι με αρχαία μάρμαρα… Όχι, δεν υπάρχει ο κήπος του Μπακόπουλου, αυτός ο ωραίος κήπος, αριστερά· ούτε, ο άλλος, δεξιά, πριν την «Όαση», αλλά κι αυτή, η “Όαση” με τα κουπεδάκια της… τα χωρισμένα με ευώνυμα και τσιμισίρια, και την ολοστρόγγυλη, υπερυψωμένη, κόκκινη πίστα της… Όλα τα κατάπιε το τσιμέντο… Του «Πόρτα» απέναντι και, συγκρατητά, ο «Παράδεισος»…· το «ιν» εξοχικό κέντρο, με τις δύο εξωτερικές πίστες -του Παπαχρόνη! Πιο πάνω, στο ίδιο πεζοδρόμιο, η βίλα του κορίνθιου γιατρού, Νώτη… – ο πρώτος που έκτισε στη φάτσα του παλιού γήπεδου, του Παναρκαδικού…
Είχα αρχίσει να ιδρώνω, αν και το κρύο ήτανε τσουχτερό, με το ψιλόβροχο να μετατρέπεται σε χιονόνερο… Η περιστεριώνα σιωπηλή με τα περιστέρια της να κοιμούνται ζευγαρωτά· του Ντούμα, το διώροφο, όπως ήτανε παλιά, και χωρίς, πλέον, το Μύλο Μαυρόγιαννη… Η ταβέρνα Πιτερού, κι αυτή, αυτή την ώρα… ενώ, σκοτεινός ο χώρος που ήτανε το παραδοσιακό δίπατο «σπίτι του Μίκη, του Λειβαδέα και του Φλωράκη»! Η Λέσχη Αξιωματικών, κι αυτή, θεοσκότεινη!
Από τα πάρκα, είναι η αλήθεια, φοβάσαι να περάσεις… Οι δυο προτομές των Αμερικανών στέκουν σχεδόν αθέατες με την ατμομηχανή μονάχη, ως σε τιμωρία, μακριά από γονείς και αδέλφια…! Η ΑΕΛΛΩ, όπως τόσες 10ετίες, παραμένει «νεκρή» με λίγο φως στο λουλουδάδικο ενώ, αριστερά, σκοτεινός ο Παπαναστασίου και το Δικαστήριο… Ο ταξιτζής με αναμμένη τη μηχανή αναμένει αλλά και ζεσταίνεται…
Επιταχύνω το βήμα μου. Είμαι, πλέον, μούσκεμα, από Θεό… και ιδρώτα! Σχεδόν τρέχω… Το ρολόι μου, λέει, ένα 5λεπτο πριν τη μία! Οι καφετέριες, άλλες κλειστές κι άλλες ανοιχτές, έρημες κι αυτές, με μια ή δυο παρέες… Η Αγια-Παρασκευή και το Δημαρχείο, ωσαύτως, βουβά… Οι βιτρίνες άλλες στο ημίφως και άλλες πίσσα. Η πλ. Πετρινού πηγμένη στην ομίχλη με το νερό, του μακρόστενου ρυακιού, να τρέχει και ν’ ακούγεται η ροή…
Είμαι στην Κεντρική πλ. Κοιτάζω ψηλά και, ντανννν, ο χαρακτηριστικός ήχος της καμπάνας…: η ώρα 1.00! Απέναντι και ψηλά, το ηλεκτρονικό δείχνει -3ο! Είναι μια Πλατεία… αν όχι «νεκρή»… με μισάνοιχτες τις δυο καφετέριες -”Ντόζεν” και Γαλαξίας”, με μόνο δυο ταξί, τα δύο περίπτερα -στις ΒΔ και ΝΑ γωνίες- και χωρίς έναν να περπατά…
Βαδίζω στην Ουάσιγκτον. Όσο βλέπει το μάτι μου, μέχρι πάνω στη βίλα Τουρκοβασίλη, ψυχή δεν κυκλοφορεί!
Αυτή είναι, η Τρίπολη, από Βορρά προς νότο, μετά τα μεσάνυχτα…
Θ.Β.
www.odosarkadias.gr