Γορτυνιακές «ωτοασπίδες»…
Πάω στοίχημα πως εάν π.χ. η Λαϊκή Συσπείρωση έφερνε στο δημοτικό συμβούλιο Γορτυνίας ψήφισμα για να καταδικαστεί η απαράδεκτη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο, οι περισσότεροι δημοτικοί σύμβουλοι θα εξαγριώνονταν, επικαλούμενοι τη γνωστή «καραμέλα» ότι ένα όργανο του δήμου δεν μπορεί να ασχολείται με κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως είναι ο πόλεμος.
Ο κ. Χριστόπουλος, πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, αν παρ’ ελπίδα επέτρεπε να διαβαστεί το ψήφισμα, θα μοίραζε ωτοασπίδες στους δημοτικούς συμβούλους για να μην ενοχληθούν.
Τώρα όμως, που η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) αποφάσισε να υιοθετήσει ψήφισμα για να πιέσει δήθεν την ελληνική κυβέρνηση να επικυρώσει τη Συνθήκη Απαγόρευσης των Πυρηνικών Όπλων (γιατί άραγε οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα δεν υπογράφουν;), ο δήμος Γορτυνίας είπε να «βάλει λίγο νερό στο κρασί του» και να το ψηφίσει κι αυτός με τη σειρά του.
Το ψήφισμα της ΚΕΔΕ παραβιάζει «ανοιχτές θύρες», διότι όλοι αναγνωρίζουμε τους κινδύνους που συνεπάγεται η παραγωγή, η χρήση και η διατήρηση - αποθήκευση πυρηνικών όπλων. Οποιοσδήποτε μπορεί να διατυπώσει μια τέτοιου είδους γενικόλογη ανθρωπιστική ευχή κατά του πολέμου και των πυρηνικών, αλλά αυτό από μόνο του δε φτάνει.
Το κρίσιμο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι βαθύτερο (κι ας επιχειρήσουμε να το απαντήσουμε επ' ευκαιρία μάλιστα της αυριανής Μαραθώνιας Πορείας Ειρήνης): τι είναι αυτό που τελικά προκαλεί τους πολέμους; Γιατί η ανθρωπότητα βίωσε και βιώνει μέχρι σήμερα παγκόσμιους πολέμους και εκατοντάδες άλλες περιφερειακές συγκρούσεις;
Ο θεωρητικός του πολέμου Κλάουζεβιτς έλεγε ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Και είχε απόλυτο δίκιο. Ο πόλεμος είναι το έσχατο μέσο για να λύσουν τα ιμπεριαλιστικά κράτη τις διαφορές τους, τους αδυσώπητους ανταγωνισμούς τους στο πεδίο της γεωπολιτικής και της οικονομίας, για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών αγωγών, των πρώτων υλών και των εμπορευμάτων. Στην πραγματικότητα είναι μια διαμάχη ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, τις αστικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών για το ποια θα έχει το «πάνω χέρι». Να σκοτώνονται δηλαδή, οι λαοί για τ' αφέντη το φαϊ, όπως έγραψε ο Βάρναλης.
Πριν λίγες μέρες, οι Γορτύνιοι πετάχτηκαν από το φόβο τους όταν ένα πολεμικό αεροσκάφος έσπασε το «φράγμα του ήχου» στο πλαίσιο νατοϊκής άσκησης (ο θόρυβος ήταν τόσο έντονος, που δεν μπορούσε να αποφευχθεί, ακόμα κι αν η δημοτική αρχή είχε προμηθεύσει τους Γορτύνιους ωτοασπίδες, με χρήματα από την ετήσια συμμετοχή που δίνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις στο ΝΑΤΟ, η οποία ξεπερνά τα 4 δις ευρώ...).
Αν δει κανείς το χάρτη, θα διαπιστώσει ότι η ελληνική επικράτεια έχει μετατραπεί σε μια απέραντη στρατιωτική βάση (από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη). Η ελληνική Βουλή (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) ψήφισε πρόσφατα την ελληνοαμερικανική συμφωνία για την επέκταση και μονιμοποίηση των βάσεων, την οποία προετοίμασε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιου είδους συμφωνίες όχι μόνο δεν εγγυώνται την ασφάλεια της χώρας αλλά αντίθετα τη μετατρέπουν δυνητικά σε στόχο.
Το «όχι» των Γορτύνιων στα πυρηνικά όπλα και γενικότερα το «όχι» στον πόλεμο, για να είναι ουσιαστικό και ειλικρινές θα πρέπει να συνδυαστεί με το «όχι» στα αίτια που τον προκαλούν. Δεν περιμένουμε βεβαίως, από τις άλλες παρατάξεις να ανοίξουν μια τέτοια συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο, διότι ξέρουν πως αν το κάνουν θα σκοντάψουν πάνω στον τοίχο των κεντρικών πολιτικών τους επιλογών.
Οι Γορτύνιοι όμως, μπορούμε να σπάσουμε το «φράγμα της σιωπής» αφαιρώντας κάθε είδους πολιτική «ωτοασπίδα», η οποία μας εμποδίζει να ακούσουμε καθαρά από πού πραγματικά προέρχονται τα τύμπανα και οι σειρήνες του πολέμου.
Δρ. Βασίλης Σιοκορέλης
Σάββατο, 21/5/22