ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ (τα καλύτερά μου Χριστούγεννα) - Γράφει ο Νίκος Δελφάκης
Ο παππούς ο Κωνσταντής, μαζί με τον πατέρα μου τον Θόδωρο, ήσαν ζωέμποροι στην περιοχή. Από τις αρχές Δεκέμβρη συγκέντρωναν αρνιά και κατσίκια και τις προηγούμενες των Χριστουγέννων ημέρες τα έφτιαχναν έτοιμα για το τσιγκέλι του χασάπικου και τα πήγαινε ο παππούς στην Αθήνα, σε διάφορα κρεοπωλεία. Θάταν το 1964 περίπου, ήμουν δηλ. 8 χρόνων, γύρισε προπαραμονή Χριστουγέννων αργά το βράδυ ο Κωνσταντής από την Αθήνα και έφερε 3-4 από κείνα τα μικρά δέματα που είχε μέσα το καθένα 10-15 μπαλόνια, διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων, που εγώ τα ανακάλυψα την επομένη. {Μέχρι τότε ήξερα ότι αγοράζαμε 2-3 μπαλόνια, το πολύ, χωριστά. Και μόνο αν κάποιο έσπαζε, συνήθως ερχόμενο σε επαφή με την πυρωμένη ξυλόσομπα, αγοράζαμε άλλο προς αναπλήρωσή του}.
Το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων, σε ένα δωμάτιο κενό αφού τα φούσκωσα σχεδόν όλα, 30-40 μπαλόνια, γέμισε το δωμάτιο!. Πανδαισία χρωμάτων, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, μπλε, άσπρα. Πλακώθηκα σ΄ έναν αγώνα να τα χτυπώ προς τα πάνω με στόχο να βρίσκονται στον αέρα και να μην ακουμπήσει κανένα στο δάπεδο. Μάχη πραγματική! Χτύπαγα, στριφογύριζα, έτρεχα να προλάβω, ξαναχτύπαγα, μέσα σε μια απερίγραπτη χαρά που διήρκεσε κάμποση ώρα, αφού εξουθενωμένος και ιδρωμένος, έπεσα εγώ στο δάπεδο, μαζί με όλα τα μπαλόνια γύρω μου να κινούνται λίγο – λίγο, όλο και πιο εξασθενημένα, μέχρι να ακινητοποιηθούν κι αυτά.
Αυτό ήταν!!!Δεν την είχα ξαναζήσει τέτοια χαρά και μάλλον δεν την ξανάζησα.
(Αγοράστε στα μικρά παιδιά σας πολλά μπαλόνια).