Ιούλιος 1961 | Ένας αεροπόρος Βερβενιώτης χάνει τη ζωή του σε καιρό ειρήνης

Μαρτυρία για το θάνατο του Σμηναγού Νίκου Τυροβολά.

Ήταν Ιούλιος μήνας, ημέρα Δευτέρα. Βρισκόμουν με αρκετούς συναδέλφους μου στο προαύλιο του πύργου ελέγχου του πολεμικού αεροδρομίου, μερικά χιλιόμετρα μακριά από την πόλη του Βόλου. Συζητούσαμε διάφορα θέματα και απολαμβάναμε ταυτοχρόνως τις συνεχείς πτήσεις των αεροσκαφών. Από νωρίς είχε έλθει σήμα, που ανέφερε ποιοι αξιωματικοί θα πετάξουν ανά ζεύγη (δύο αεροπλάνα) με κάτι βομβαρδιστικά που τα είχαμε παραλάβει εκείνες τις ημέρες από την Ιταλία.

Τα αεροσκάφη περνούσαν σχεδόν δίπλα μας και επειδή ο διάδρομος τελείωνε στη θάλασσα, πετούσαν πάνω από αυτή σε χαμηλό ύψος έως ότου πάρουν την προγραμματισμένη πορεία τους.

Σε ένα όμως από τα ζεύγη παρατηρήσαμε κάτι το ασύνηθες. Ενώ κανονικά άφηναν το διάδρομο και πετούσαν κι αυτά όπως τα άλλα λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα, το ένα εξ αυτών – ενώ ανέβηκε απότομα σε ύψος περίπου 250 μέτρων – πήρε κλίση αριστερά, χάνοντας σιγά – σιγά το ύψος του. Επειδή είχαμε δει πολλές περιπτώσεις ατυχημάτων εκ του πλησίον, κάναμε το σταυρό μας να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Απορούσαμε δε κιόλας, γιατί δεν εγκατέλειπε ο πιλότος το αεροπλάνο χρησιμοποιώντας το αλεξίπτωτο, καθ’ ότι το ύψος τη στιγμή εκείνη επέτρεπε τη χρησιμοποίησή του.

Εν τω μεταξύ, η πορεία του έδειχνε ότι θα χτυπούσε σε κάτι πανύψηλες λεύκες που πίσω από αυτές απλωνόταν η κωμόπολη Αγχίαλος, στην οποία κατοικούσαν πρόσφυγες Έλληνες από τη Βουλγαρία. Τη στιγμή που η ανάσα μας είχε κοπεί – για να αποφύγει την πτώση μέσα στη κωμόπολη και θρηνήσουμε πολλά θύματα – ο ανθρωπιστής – ήρωας Νίκος Τυροβολάς έκανε μια απότομη στροφή περνώντας λίγο πάνω από τα σπίτια, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε τι ακριβώς του συνέβαινε και τι επεδίωκε να κάνει, μέχρι που το αεροπλάνο έφτασε σε ύψος 20 – 30 μέτρων.

Εκεί, στα ακρινά σπίτια βρισκόταν ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος Βόλου – Λαμίας, ένα μεγάλο ευθύγραμμο τμήμα στην καρδιά της πεδιάδας.

Δεδομένου ότι την εποχή εκείνη – το 1961 – δεν υπήρχαν τόσα πολλά αυτοκίνητα, ο αξέχαστος Νίκος Τυροβολάς τα ΄παιξε όλα, κάνοντας μια θαρραλέα και πρωτότυπη αναγκαστική προσγείωση στον αυτοκινητόδρομο. Εμείς τότε καταλάβαμε που οφείλονταν όλες του οι προηγούμενες ενέργειες. Μόλις είδαμε ότι προσγειώθηκε και προχωρούσε, από τη χαρά μας αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε σαν μικρά παιδιά.

Αφού όμως είχε προχωρήσει περίπου 400 μέτρα, είδαμε απότομα φλόγες.

Σε λίγο μάθαμε ποιος ήταν και τι του συνέβη.

Ο άτυχος Νίκος εκεί που κόντευε να τελειώσει όμορφα και ωραία την ανώμαλη και δύσκολη προσγείωσή του, απότομα βγαίνει από τους αμπελώνες στο δρόμο ένας αγρότης, οδηγώντας ένα αραμπά με τις τέσσερις ξύλινες ρόδες.

Η σύγκρουση ήταν μοιραία, και φυσικό ήταν να τυλιχτούν στις φλόγες έμψυχα και άψυχα. Το δυστύχημα συνέβη λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα και οι εργάτες που επέστρεφαν στα σπίτια τους, έτρεξαν και αψηφώντας τις φλόγες, ελευθέρωσαν τον ήρωά μας και μισοκαμμένος όπως ήταν, παρέμεινε όλη τη νύχτα στο νοσοκομείο του Βόλου. Την άλλη μέρα γύρω στις 11 π.μ., θα μεταφερόταν στην Αθήνα με αεροπλάνο Ντακότα. Εγώ έχοντας το χαρτί αδείας, εκμεταλλεύτηκα την έκτακτη περίπτωση. Μπαίνοντας στο αεροπλάνο αντίκρυσα το πρόσωπό του τελείως καμμένο. Μου έδωσαν να κρατήσω τη φιάλη με τον ορό.

Αργότερα διάβασα σε αθηναϊκή εφημερίδα λίγες σειρές για το θάνατό του. Έτσι χάθηκε ένας ήρωας και ανθρωπιστής πιλότος. Για να γλιτώσει το αεροσκάφος του και ταυτοχρόνως την καταστροφή της κωμόπολης, θυσίασε τη ζωή του όπως κάθε Έλληνας ήρωας.

Νίκος Πλατάνας