Η διαρκής επανάληψη συμβάλλει στην εμπέδωση μιας έννοιας, έστω και αν αυτή είναι χωρίς περιεχόμενο ή και ακόμη ανύπαρκτη. Αυτή είναι μια πάγια αρχή που εφαρμόζεται χρόνια τώρα….. στα Βασίλεια της Δανιμαρκίας με επιτυχία. Λέγε – λέγε στο τέλος κάτι μπορεί να γίνει πιστευτό. Χτίζεις έτσι ανέξοδα μια εικονική πραγματικότητα με επίκληση και μόνον …. «άϋλων» τίτλων!
Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἕνας λειτουργικός κανόνας, κατά τόν ὁποῖο, τήν ἐπόμενη ἡμέρα μιᾶς μεγάλης Δεσποτικῆς ἤ Θεομητορικῆς ἑορτῆς τιμοῦμε τό πρόσωπο ἐκεῖνο, πού «ὑπηρέτησε» στήν ἑορτή αὐτή. Ἔτσι, γιά παράδειγμα, στίς 6 Ἰανουαρίου ἔχουμε τήν ἑορτή τῆς Βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ.
Παραμονές Χριστουγέννων καί ἡ Ἐκκλησία μιλᾶ στά τροπάρια της γιά φάτνη, ζῶα, βρέφος. Ὁδηγεῖ σιγά-σιγά τόν ἄνθρωπο στό μυστήριο. Ὅλα γίνονται γι᾽αὐτό τό Θεῖο Βρέφος πού γεννᾶται μέσα σέ νεκροκρέββατο. Μέσα στό μοναστήρι ἡ ἀτμόσφαιρα ἄκρως κατανυκτική. Ὁ μοναχός ψάλλει ἀνεπιτήδευτα. Δέν γνωρίζει τήν παρασημαντική ἀλλά μᾶς βοηθᾶ ὅλους νά βροῦμε αὐτόν πού ξάχνουμε νά γεννηθεῖ μέσα μας.