Εν αρχή ην ο Παν!

Εν αρχή ην ο Παν! Ο τραγοπόδαρος θεός, το πνεύμα της Αρκαδίας ανά τους αιώνες. Ξεπρόβαλε μέσα από τις φυλλωσιές και απέδωσε τιμές στους πεσόντες ήρωες. Ο μυθικός θεός υποκλίθηκε στους ανθρώπους. Σύλληψη καταπληκτική!

Παράσταση ύμνος στην Ελευθερία με αλήθειες. Με τις καλές αλλά και τις κακές πλευρές των πρωταγωνιστών του 1821.

Παράσταση διαχρονική χωρίς στερεότυπα. Δίδαγμα ιστορίας και συνέχειας.

Διδαχή υψηλών ιδανικών από ανθρώπους με σάρκα και οστά.

Με φόβους αλλά και με τεράστια ανάγκη για ελευθερία και οράματα. Αδάμαστη ψυχή, που αψηφά τη δύναμη της εξουσίας.

Παράσταση σταθμός στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, από πολίτες ερασιτέχνες (αν έτσι είναι ο ερασιτεχνισμός, αναρωτιέμαι πώς θα έπρεπε να είναι ο επαγγελματισμός).

Μουσική πρωτότυπη, σκηνοθεσία λιτή, απέριττη και ουσιαστική, χωρίς υπερβολές και εντυπωσιασμούς. Με μία λέξη: εμπνευσμένη!

Σκηνική παρουσίαση στα μέτρα της παράστασης.

Ηθοποιοί και αφηγητές ερασιτέχνες, εθελοντές. Όλοι με τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία τους, που ζούσαν την παράσταση και ΓΙΑ την παράσταση.

Μοναδική και πρωτότυπη η αναφορά στις γυναίκες του Αγώνα, όχι τις γνωστές επώνυμες αλλά τις άλλες, τις πολλές, τις καθημερινές, που «έδωσαν» συζύγους και παιδιά στον Αγώνα και κάποτε έπρεπε να τιμηθούν ανάλογα .

Χορογραφία και κίνηση όταν και όπου έπρεπε. Και ένας Πάνας που, χωρίς να μιλά, γέμιζε τον χώρο τόσο όσο.

Έλειπε αυτή τη φορά το στερεότυπο του Κολοκοτρώνη, να μπαίνει έφιππος στην Τρίπολη. Ήταν όμως συνέχεια εκεί από το άγαλμά του, με τον λόγο του, με τις αναφορές όλων σε αυτόν .

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου επιτέλους παρών! Ο μεγάλος «άγνωστος» επαναστάτης και οραματιστής, παρών!

Η νέα γενιά κι αυτή εκεί! Με τους φόβους της, τις ανησυχίες της, τις αβεβαιότητές της... Μεγαλωμένη σε άλλες εποχές. Ήμερες και ήρεμες. Χωρίς επαναστατικές μνήμες, ούτε καν αυτές του Πολυτεχνείου. Με την υπερπροστασία από την οικογένεια, με τα δικά της «θέλω» και «μπορώ» ή «δεν μπορώ». Με τα δικά της «φοβάμαι» και «θέλω».

ΟΛΟΙ εκεί! Κι εμείς εκεί!

Αυτοί με τον λόγο, την παρουσία, τη δράση .

Εμείς, θεατές για να απολαύσουμε και να μάθουμε. Να μάθουμε να σκεφτόμαστε. Να μάθουμε να απαιτούμε τα δικαιώματά μας. Αλλά και να συγχαρούμε!

Ποιον να πρωτοσυγχαρούμε… Όλους και τον καθένα ξεχωριστά , από τον τελευταίο μέχρι τον πρώτο! Ακριβώς με αυτήν τη σειρά! Δεν θα ξεχωρίσω κανέναν, γιατί και κάποιον θα ξεχάσω, αλλά και γιατί ΟΛΟΙ ήταν υπέροχοι σε μία παράσταση σταθμό. Την καλύτερη που έχω δει (τις έχω δει όλες).

Αυτή η πόλη έχει δυνάμεις και ταλέντο! Αυτή η πόλη έχει δύναμη! Η επένδυση, χωρίς περικοπές σε αυτήν τη δύναμη και σε αυτό το ταλέντο είναι η πραγματική, διαχρονική επένδυση!

Δεν υπάρχει παράσταση, οποιουδήποτε καλλιτέχνη, οποιουδήποτε επιπέδου, ανεξαρτήτως θεματολογίας, που να μην έχει ελλείψεις ή προβλήματα.

Χωρίς να έχω τη φιλοδοξία να δηλώσω άνθρωπος της τέχνης ή κριτικός της τέχνης, δηλώνω απερίφραστα συγκλονισμένος.

Μια τελευταία αναφορά.

Η μεγάλη πλειοψηφία των συντελεστών θήτευσε στη θεατρική ομάδα Τρίπολης. Σε αυτό το αμόνι καλλιτεχνικής δημιουργίας, που ξεκίνησε την καριέρα της στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Δόξα και τιμή στους πρωτοπόρους, στους συνεχιστές αλλά και στους νεότερους, που διαγράφουν σήμερα τη δίκη τους πορεία, μαζί με τα υπόλοιπα σωματεία και τους εθελοντές της πόλης .

Δόξα και τιμή στη Γεωργία Δάλκου, που πρώτη μεταξύ ίσων - ποτέ δεν ζήτησε κανενός είδους ανταμοιβή ή τιμή για την προσφορά της - δημιούργησε και δίδαξε! Ας είναι παράδειγμα για όλους μας! Και όταν ήρθε η ώρα, αποσύρθηκε, για να ανοίξει τον δρόμο σε νέους, ταλαντούχους ανθρώπους!

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ

Υ.Γ  Η γνώμη, η κριτική, το σχόλιο έχουν ονοματεπώνυμο πάντα! Η γνωστή τακτική «υποβλήθηκε από ανώνυμο» είναι απλά αχαρακτήριστη.