Η δωρεά αυτή, έργο του Γορτύνιου γιατρού Ιωάννη Μαλλιαρόπουλου, φέρει τη σφραγίδα μιας προσωπικότητας που άλλοτε υμνήθηκε κι άλλοτε λοιδορήθηκε. “Τοκογλύφος”, ψιθύριζαν οι κακόγλωσσοι της εποχής. Μα ο ίδιος με το θέατρο και το κληροδότημα του σπιτιού του, που σήμερα στεγάζει το Πολεμικό Μουσείο και τη Φιλαρμονική, απάντησε στους ηθικολόγους αστούς με πράξεις. Αιωνία του η μνήμη. Όχι επειδή τους έβαλε στη θέση τους, αλλά γιατί χάρισε στην Τρίπολη ό,τι χρειάζεται για να χτίσει τη δική της ψυχή.
Μνημεία πολιτισμού: Διάλογος με το χρόνο
Το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, ανακαινισμένο και αγέρωχο, στέκει σήμερα ως ορόσημο μιας πόλης που αναζητά ξανά την ταυτότητά της. Δίπλα του, το Πνευματικό Κέντρο του Αποστολόπουλου, το Μαντζούνειο των Μαντζούνη, η Δημοτική Βιβλιοθήκη στου ΟΤΕ, το Πολεμικό Μουσείο στου Μαλλιαρόπουλου– όλοι αυτοί οι χώροι, μικρές ψηφίδες στον μεγάλο καμβά της καλλιτεχνικής έκφρασης. Και όμως, είναι το Μαλλιαροπούλειο που λάμπει. Ένα θέατρο μόλις 200 θέσεων που, μέσα από τις παραστάσεις του, γκρεμίζει τη στασιμότητα και φέρνει την πόλη πιο κοντά στις δυνατότητές της.
Αλήθεια, πόσοι από τους σημερινούς “διοικούντες ή τους έχοντες και κατέχοντες” της Τρίπολης μπορούν να δουν στον Μαλλιαρόπουλο έναν καθρέφτη; Ένα υπόδειγμα για το πώς η επένδυση στον πολιτισμό δεν είναι ποτέ μάταιη. Το παράδειγμα αυτό μοιάζει πιο ζωντανό από ποτέ – και ίσως είναι ο λόγος που το θέατρο γλίτωσε από τις άστοχες αποφάσεις της Χούντας, όταν κάποιοι είχαν το θράσος να σχεδιάζουν την κατεδάφισή του.
Το μέλλον της Τρίπολης: Όραμα και πράξη
Η ανάγκη για μεγαλύτερους χώρους είναι υπαρκτή. Ένα σύγχρονο χειμερινό αμφιθέατρο, χωρητικότητας 600-700 θέσεων, θα μπορούσε να φιλοξενήσει εκδηλώσεις αντάξιες των προσδοκιών μιας αναγεννημένης πόλης. Το Πνευματικό Κέντρο, με τις 300 θέσεις του, παραμένει περιορισμένο. Οι Δημοτικοί Άρχοντες έχει μπροστά της την ευκαιρία να εμπνευστούν από το παράδειγμα του Μαλλιαρόπουλου και να δημιουργήσουν νέες υποδομές που θα υπηρετήσουν τις ανάγκες του αύριο.
Για την ώρα, το Μαλλιαροπούλειο συνεχίζει τον ρόλο του ως διασώστης. Όπως οι “Απόλλωνες” της Σύρου και της Πάτρας, όπως το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, έτσι κι αυτό γίνεται το σημείο αναφοράς μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το παρελθόν, άλλωστε, δεν είναι ποτέ μακριά. Και το Μαλλιαροπούλειο είναι εδώ για να μας θυμίζει ότι όσα δημιουργούμε με πάθος και όραμα, αντέχουν στο χρόνο.
Ο Τριπολίτης
