Περί τέχνης κι άλλων δαιμονίων | Γράφει ο Γ.Δ. Αναγνώστου

Μια πόλη χωνεμένη στα βουνά της σιωπής. Ολόγυρα τη βρέχουν επιθανάτιοι ρόγχοι. Άνθρωποι την κατοικούν μα άνθρωποι που δε μοιάζουν με άλλους ανθρώπους. Πόλη γιομάτη από φυλές. Πόλη που αιμορραγεί . Πληγή  χαίνουσα. Αλλόκοτη πόλη. Ανάμεσα σε εκείνους προεξέχουν στους πρόποδες ενός βουνού που κοιτάζει την Ανατολή, οι Φιλισταίοι της τέχνης. Σε αυτούς είναι υπόδουλοι κι ευγνώμονες οι συνήθεις ύποπτοι. Οι καταναλωτές της τέχνης, φυλή λιγότερο επικίνδυνη. Κι όμως ολόγυρα εκείνων κι εκείνων καιροφυλακτούν αδίστακτοι δημιουργοί. Άπληστοι θιασώτες που κατασκευάζουν τέχνη σαν μηχανές. Είναι η υποκουλτούρα της πόλης. Δάνειο στους ανύποπτους κι εφησυχασμένους. Το δικό τους άλλοθι. Κι οι άνθρωποι. Αχ! Οι άνθρωποι. Στοιβαγμένοι μέσα σε αστραφτερά ιλουστρασιόν χρωματιστά περιτυλίγματα. Επικίνδυνοι νάρκισσοι. Και ακίνδυνοι τυχοδιώκτες της σε ομηρία αμειβόμενης τέχνης. Κονιορτοποιημένες ψυχές που δεν οσμίζονται καν της τέχνης τις παρυφές. Φτιασιδωμένοι αρλεκίνοι με παραφουσκωμένα μυαλά. Που ξέρουν να κρύβουν καλά το βελουδένιο πουγκί με τα τριάντα αργύρια.. ντεκορατέρ έργων τέχνης. Άγαρμποι πιονέροι του τίποτε. Κοιμούνται και ξυπνούν με το ίδιο όνειρο. Από την Ανατολή ως τη Δύση. Να γελάσουν μαζί και να προδώσουν την εφηβεία τους. Τη μόνη αλήθεια τους. Και κάπου εκεί κοντά, οι μαικήνες της τέχνης, σκαρώνουν μαριονέττες. Πλήθος. Από μαριονέττες που πλέον σιτίζονται μνήμες. Μνήμες νεκρές. Σπαράγματα που αθροίζονται σε κακοφτιαγμένα κολλάζ . είναι εκείνοι που δεν ξέρουν ούτε να επιβιώσουν ούτε να πεθάνουν. Μόνο κοιτούν καθρέφτες. Οξειδωμένους. Ανάξιοι εραστές ανεστραμμένων ειδώλων.

Μόνοι να αποθεώνουν το τίποτε

Κείνο που μετά από πενήντα χρόνια

Δε θα έχει υπάρξει ποτέ

Γιατί κανείς δε θα το θυμάται

Γένοιτο

Γ.Δ. Αναγνώστου , ποιητής     

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020