Όταν έφυγε ο Νίκος

Χειμώνας. Χειμώνας προελαύνει. Πόθος ασίγαστος στ’ ουρανού τα δαχτυλίδια. Ξερά. Ξερά χέρια - κλαδιά. Να μ' αγκαλιάζουν. Δίχως ουσία. Πρώιμη απουσία στο βοριά του έρωτα. Βωμός να σιγοκαίγεται η θλίψη. Συντρίμμια μιας άλλης εποχής. Κι εγώ να φορώ το χακί του έρωτα χιτώνιο. Κι εσύ όμορφη κοπέλα, ασθμαίνουσα αγκαλιά. Στου φίλου το τελευταίο μονοπάτι. Το πέρασμα. Του Νίκου η ασημόσκονη. Σκορπίστηκε. Να σε αγαπάμε στο επέκεινα φίλε. Είσαι ακόμη εδώ. Μη φεύγεις. Μην εγκαταλείπεις. Άγγελος ήσουν. Πάντα. Αρχάγγελος στις πόρτες του ιερού ζωγραφισμένος τώρα πιά. Κι εγώ να μη μπορώ τα μάτια σου να βλέπω. Αχ! Πόσο πίσω με πηγαίνεις. Πόση μνήμη ξοδεύεις. Πόση αγάπη. Δίπλα σου η εκκωφαντική σιωπή. Να ξεμακραίνεις. Το τελευταίο άλμα κάνεις. Να μη σε φτάνω. Ουρανοσκεπής. Λαβωμένο παλληκάρι. Βάρυνε η καρδιά μου. Άλλο να γράψω δε μπορώ. Καλό ταξίδι φίλε. Καλό ταξίδι. Μαχητής. Ήσουν και θα είσαι. Ανάμεσά μας.

Γ.Δ. Αναγνώστου, Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2023