Κάτι δεν πάει καλά: γιατί μόνο στην Τρίπολη αντιμετωπίζονται οι επιχειρήσεις σαν εγκληματίες;

Διαβάστε παρακάτω μία επιστολή αγωνίας και έντονης αγανάκτησης από επιχειρηματία εστίασης στην πόλη της Τρίπολης.

 

 

«Σε μια πόλη που ζητά ανάπτυξη, η επιχειρηματικότητα παραμένει ο… ύποπτος της ημέρας.»

 

 

Η εστίαση στην Τρίπολη βρίσκεται στο επίκεντρο μιας παράξενης, σχεδόν εμμονικής αυστηρότητας.

Οι επαγγελματίες επενδύουν σε υποδομές, σε εξοπλισμό, σε αναβάθμιση εξωτερικών χώρων — ακολουθούν όσα προβλέπει ο νόμος — και παρ’ όλα αυτά αντιμετωπίζονται σαν ύποπτοι από τη στιγμή που ανοίγουν τα φώτα του μαγαζιού.

 

Σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, οι εξωτερικοί χώροι λειτουργούν κανονικά.

Τέντες, υαλοπετάσματα, θερμαντικά σώματα, διαμορφώσεις σε πλατείες και πεζοδρόμους — όλα θεωρούνται νόμιμα και όλα λειτουργούν απρόσκοπτα.

Και μάλιστα, σε πολλές πόλεις της χώρας, αυτοί οι χώροι βρίσκονται σε δημόσιες πλατείες, όπου τα καταστήματα πληρώνουν κανονικά δημοτικά τέλη.

 

Κι όμως… στην Τρίπολη συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Εδώ οι επιχειρήσεις δέχονται τεράστια πρόστιμα για χώρους που παντού αλλού στην Ελλάδα θεωρούνται απολύτως νόμιμοι.

Οι ίδιες διαμορφώσεις που αλλού αποτελούν καθημερινότητα, εδώ ερμηνεύονται ως παρανομία.

Πώς γίνεται κάτι να είναι νόμιμο από την Κρήτη μέχρι τη Θεσσαλονίκη — και παράνομο μόνο στην Τρίπολη;

Ποιος αποφάσισε ότι η πόλη μας πρέπει να έχει… δική της εκδοχή του νόμου;

 

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μια εικόνα από τη χθεσινή πραγματικότητα ξεπερνά κάθε όριο ειρωνείας:

την ώρα που γινόταν εξονυχιστικός έλεγχος σε καφετέρια για “πιθανά τασάκια”, μια άλλη καφετέρια στο κέντρο της Τρίπολης ληστεύτηκε.

Τη στιγμή που η εγκληματικότητα χτυπά την πόρτα, το σύστημα επέλεξε να κυνηγήσει… τον καφέ.

 

 

 

 

Οι τοπικοί άρχοντες και το… «όραμα» για την πόλη

 

 

Οι τοπικοί άρχοντες φαίνεται πως έχουν βρει τον πιο εύκολο και ανέξοδο στόχο για να “δείξουν έργο”:

τις επιχειρήσεις της εστίασης.

Εκεί μπορούν να επιδείξουν αυστηρότητα, αποφασιστικότητα, τάξη.

Για τη νυχτερινή αστυνόμευση, για την ασφάλεια των πολιτών, για την πραγματική εγκληματικότητα… αυτά «ας τα πούμε μια άλλη φορά».

 

Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι μιλούν για «τουριστική ανάπτυξη», «προβολή της πόλης», «στήριξη της τοπικής οικονομίας».

 

Ποια ακριβώς οικονομία;

Εκείνη που πρώτα τιμωρούμε;

Εκείνη που στοχοποιούμε καθημερινά;

Εκείνη που αντιμετωπίζουμε σαν δημόσιο κίνδυνο;

 

Ποιον τουρισμό περιμένουμε να προσελκύσουμε, όταν

κυνηγάμε τους μόνιμους κατοίκους και τις ίδιες τις επιχειρήσεις που κρατούν ζωντανή την πόλη;

Όταν η εστίαση – η πιο δυναμική βιτρίνα της Τρίπολης – αντιμετωπίζεται σαν απειλή;

Όταν ο επιχειρηματίας αισθάνεται ότι πρέπει να απολογείται γιατί… δουλεύει;

 

 

 

 

Σε μια πόλη που διώχνει τους δικούς της, πώς θα κρατήσει τους ξένους;

 

 

Η επιχειρηματικότητα δεν είναι ο εχθρός της Τρίπολης.

Δεν είναι η αιτία της εγκληματικότητας.

Δεν είναι το πρόβλημα της πόλης.

 

Το μόνο που ζητείται είναι ισορροπία, λογική και σεβασμός — αυτά που φαίνεται να λείπουν περισσότερο από ποτέ.

 

Γιατί όταν μια πόλη δείχνει τόση επιθετικότητα προς τους ανθρώπους που την κρατούν ζωντανή, τότε το πρόβλημα δεν είναι οι επιχειρήσεις.

Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία όσων υποτίθεται πως θέλουν να την αναπτύξουν.