Η μικρή ιστορία μιας καθαρίστριας
Τρίπολη 16 Ιουνίου 2014 (Για τις καθαρίστριες και τον αγώνα τους. Δεν εμπλέκομαι αν παίρνουν πολλά ή λίγα, αν αποδίδουν ή όχι κλπ. Αυτά, ας διορθωθούν. Όπως σωστά έγραψε μια φίλη: Τι στα διάλα, ακαθάριστα θα τ΄ αφήσουν; Κάποιους άλλους θα βάλουν να κάνουν την ίδια δουλειά).
Καταγόταν από χωριό. Παντρεύτηκε το 1949. Οι γονείς της, είχαν τη δυνατότητα και της έδωσαν ένα μικρό αλλά παλιό σπίτι στην πόλη, προίκα, τότε. Ο άντρας της ωραίος, ψηλός, δυνατός, καταγόταν κι αυτός από χωριό, είχε έρθει όμως 3-4 χρόνια νωρίτερα, ικανός στην εργασία του, είχε μπει σιγά - σιγά στην αγορά της πόλης, κάτι σαν συνέταιρος σε μαγαζί άλλου ξεκίνησε, σε λίγο θα έφτιαχνε το δικό του, το μέλλον τους διαγραφόταν καλό. Με τις πρώτες οικονομίες, διόρθωσαν λίγο το παλιό σπίτι – προίκα και μπήκαν. Γεννήθηκαν τα δύο πρώτα παιδιά τους.
Το 1953 όμως ο άντρας αρρώστησε βαριά. Η θεραπεία τότε για τη φυματίωση ελλιπής, οι περισσότεροι πέθαιναν. Μόνη λύση, με μοιρασμένες τις πιθανότητες επιτυχίας, μια σοβαρή εγχείρηση στην πρωτεύουσα, που όμως στοίχιζε σημαντικά ποσά. Η πατρική του οικογένεια πούλησε στο χωριό μερικά ακίνητα. Μικρή βοήθεια έδωσε και η πατρική της οικογένεια. ΄Εγινε η εγχείρηση, καλά πήγε, «θα βλέπανε» και οι γιατροί. ΄Αρχισαν οικονομικά ζόρια. Μετά μερικούς μήνες χρειάστηκε κι άλλη εγχείρηση, κατά τον ίδιο τρόπο και με άλλα τόσα έξοδα. Πάλι «θα βλέπανε» οι γιατροί, αλλά τώρα ήσαν πιο αισιόδοξοι. Ουσιαστικά είχε πια μόνο τον έναν πνεύμονα κι έτσι έζησε την υπόλοιπη ζωή του. Τα οικονομικά έγιναν πλέον πολύ δύσκολα. Ο άντρας της, απαγορευόταν, για την υγεία του, να ασχοληθεί με την προηγούμενη εργασία του, δεν ενδεικνυόταν πλέον η υγρασία, τα μεγάλα ψυγεία που συνεχώς ανοιγόκλειναν. Ανήμπορος ακόμα και αδύνατος, σιγά – σιγά προσανατολίστηκε σε άλλη, παρεμφερή, δουλειά, αλλά ξεκινώντας από το μηδέν, χρειαζόταν χρόνος να αρχίσει να αποδίδει. Η γυναίκα καταλάβαινε ότι πρέπει να βρει εισοδήματα. ΄Αρχισε να ξενοπλένει, όπου έβρισκε, να σιδερώνει, να παλεύει. Προέκυψε μια θέση καθαρίστριας σε Τράπεζα. Μπήκαν κάποια «μέσα», την πήρε. Πήγαινε 5.30 το πρωϊ έως 8.30 και μετά το μεσημέρι κατά τις 14.00 ως τις 18.30. ΄Εκαναν και τρίτο παιδί. Μικρός ο μισθός της, αλλά καθοριστικός σε κείνες τις συνθήκες και για κείνα τα χρόνια, έως ότου μετά 10 και πλέον χρόνια να ορθοποδήσει και ο άντρας της και άλλαξε πια το τοπίο.
Τα τρία παιδιά τους, σπούδασαν, έγιναν επιστήμονες, χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία.
Δεν ξέρω τι θα γίνονταν χωρίς τον μικρό μισθό τής καθαρίστριας!!.
Τρίπολη 16 Ιουνίου 2014
Νίκος Δελφάκης