Ονειρεμένες διαδρομές - Γράφει η Γεωργία Κακαρίκου
Ονειρεμένες διαδρομές. Γυρίζω πίσω στους δρόμους που μεγάλωσα να περπατήσω, κοιτάζω, θυμάμαι, λυπάμαι και φωτογραφίζω. Μπαίνω απρόσκλητη στα έρημα σπιτικά και στέκομαι στις αυλές, φωτογραφίζω και τα βήματά μου ξετυλίγονται στον περίβολο, περπατώ στα ξεθωριασμένα μονοπάτια του χρόνου και σκέφτομαι πως κάποτε εδω μοσχοβολούσαν βασιλικά και γιασεμιά, ίσως όμως και να μην υπήρχαν γιασεμιά αλλά εγώ έτσι θα ήθελα να είναι..! Στους γκρεμισμένους μαντρότοιχους και στις χωμάτινες σχισμές ανάμεσα στα πολυκαιρισμένα λιθάρια, ξεφυτρώνουν τσουκνίδες και αγριόχορτα. Κοιτάζω τους παρατημένους κήπους, τα χορταριασμένα κεραμίδια στις σκεπές και τα ξύλινα χαγιάτια στις αυλές, όλα αφημένα στη σιωπή τους. Οι μεγάλες ξύλινες πόρτες που κάποτε προστάτευαν τις ζωές μας τώρα, φαγωμένες από την βροχή στέκουν εκεί να προστατεύουν τις αναμνήσεις μας.
Ένα φτερούγισμα με κάνει να γυρίσω το κεφάλι μου, κοιτάζω γύρω μου, παντού ερημιά, μόνο οι φωνές των πουλιών, τιτιβίζουν και με καλωσορίζουν στη γειτονιά μου.
Ο αέρας φυσάει και ξετυλίγει εικόνες μυρωδιές και αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.
Θυμάμαι πόρτες και παράθυρα ανοιχτά και φορτωμένα με αργαλίσια σκεπάσματα και υφαντά στρωσίδια, όταν έπαιρνε λιγάκι ανάσα ο καιρός. Ζωντάνια στους δρόμους και στις αυλές, κεράσματα, κουβεντολόι, κουτσομπολιά, και μικροκαβγάδες .
Ήταν άνθρωποι απλοί, αγνοί, ανοιχτόκαρδοι, καλοσυνάτοι, αγωνιστές και πρωταγωνιστές της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης.
Μια γλυκόπικρη γεύση συνοδεύει τις αναμνήσεις μου. Η θύμησή μου κάνει ονειρεμένες διαδρομές και ξυπνάει το ζαρωμένο παιδί που ξέμεινε μέσα μου, το παιδί που είναι έτοιμο να βγει και να τρέξει στους δρόμους, να φωνάξει τη Μαρία, τη Χριστίνα, τη Χρυσούλα, την Κωστούλα και τα άλλα παιδιά (τη Γωγώ , την Παναγούλα, ... αυτά ήταν τα μικρά ) για να παίξουν.
Εικόνες και θύμησες με αρώματα νιότης, βιαστικές στιγμές που πέρασαν, αφήνοντας πίσω για αχνάρια τις αναμνήσεις. Δεν ξέχασα τίποτα, ή μάλλον δεν τα θυμάμαι και όλα. Αλλά το πόσο ευτυχισμένο παιδάκι ήμουν, πόσο χαρούμενο, όχι, αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Κοιτάζω τα απολησμονημένα και γερασμένα απομεινάρια των παλιών καιρών και των ανθρώπων που έζησαν εδώ και βουρκώνω. Στέκονται ήσυχα, χωρίς να παραπονιούνται, και κρατούν μέσα τους, γέλια, τραγούδια, αγωνίες, κλάματα, φωνούλες, όνειρα, και όλα όσα έζησαν τα κρατούν τρυφερά και περιμένουν. Τι να περιμένουν τάχα κλεισμένα όλα μέσα στη σιωπή. Ίσως να περιμένουν, τη μέρα που μαγικά θα λυθεί η σιωπή τους. Τη μέρα που μια αυγή θα ξανακουστεί το λάλημα του κόκορα, τα κλαψουρίσματα ενός σκύλου, τα καλημερίσματα, οι κουβέντες και τα μεθυσμένα γέλια των γειτόνων, την μέρα που θα μοσχοβολήσει το αγιόκλημα και οι μαντζουράνες στους αυλόγυρους.
Κι αν αργήσει αυτή η μέρα, ή αν δεν θα έρθει ποτέ, θα ξεθωριάσουν, θα ξεφτίσουν και θα πεθάνουν αθόρυβα, απολησμονημένα και γερασμένα απομεινάρια των παλιών καιρών και των ανθρώπων.
Ένα φτερούγισμα με κάνει να γυρίσω το κεφάλι μου, κοιτάζω γύρω μου, παντού ερημιά, μόνο οι φωνές των πουλιών, τιτιβίζουν και με καλωσορίζουν στη γειτονιά μου.
Ο αέρας φυσάει και ξετυλίγει εικόνες μυρωδιές και αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.
Θυμάμαι πόρτες και παράθυρα ανοιχτά και φορτωμένα με αργαλίσια σκεπάσματα και υφαντά στρωσίδια, όταν έπαιρνε λιγάκι ανάσα ο καιρός. Ζωντάνια στους δρόμους και στις αυλές, κεράσματα, κουβεντολόι, κουτσομπολιά, και μικροκαβγάδες .
Ήταν άνθρωποι απλοί, αγνοί, ανοιχτόκαρδοι, καλοσυνάτοι, αγωνιστές και πρωταγωνιστές της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης.
Μια γλυκόπικρη γεύση συνοδεύει τις αναμνήσεις μου. Η θύμησή μου κάνει ονειρεμένες διαδρομές και ξυπνάει το ζαρωμένο παιδί που ξέμεινε μέσα μου, το παιδί που είναι έτοιμο να βγει και να τρέξει στους δρόμους, να φωνάξει τη Μαρία, τη Χριστίνα, τη Χρυσούλα, την Κωστούλα και τα άλλα παιδιά (τη Γωγώ , την Παναγούλα, ... αυτά ήταν τα μικρά ) για να παίξουν.
Εικόνες και θύμησες με αρώματα νιότης, βιαστικές στιγμές που πέρασαν, αφήνοντας πίσω για αχνάρια τις αναμνήσεις. Δεν ξέχασα τίποτα, ή μάλλον δεν τα θυμάμαι και όλα. Αλλά το πόσο ευτυχισμένο παιδάκι ήμουν, πόσο χαρούμενο, όχι, αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Κοιτάζω τα απολησμονημένα και γερασμένα απομεινάρια των παλιών καιρών και των ανθρώπων που έζησαν εδώ και βουρκώνω. Στέκονται ήσυχα, χωρίς να παραπονιούνται, και κρατούν μέσα τους, γέλια, τραγούδια, αγωνίες, κλάματα, φωνούλες, όνειρα, και όλα όσα έζησαν τα κρατούν τρυφερά και περιμένουν. Τι να περιμένουν τάχα κλεισμένα όλα μέσα στη σιωπή. Ίσως να περιμένουν, τη μέρα που μαγικά θα λυθεί η σιωπή τους. Τη μέρα που μια αυγή θα ξανακουστεί το λάλημα του κόκορα, τα κλαψουρίσματα ενός σκύλου, τα καλημερίσματα, οι κουβέντες και τα μεθυσμένα γέλια των γειτόνων, την μέρα που θα μοσχοβολήσει το αγιόκλημα και οι μαντζουράνες στους αυλόγυρους.
Κι αν αργήσει αυτή η μέρα, ή αν δεν θα έρθει ποτέ, θα ξεθωριάσουν, θα ξεφτίσουν και θα πεθάνουν αθόρυβα, απολησμονημένα και γερασμένα απομεινάρια των παλιών καιρών και των ανθρώπων.