Έπος Πολυτεχνείου - Του Χρήστου Στρατηγόπουλου

ΕΠΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Μαύρος, βαρύς ο ουρανός, πικρά του ηλιού τα χείλη,

απ’ το χαμό της λευτεριάς, εκείνον τον Απρίλη.

Η γη, απότιστη καιρό, ξεράθηκε το χώμα,
και οι φωνές παγώνουνε, πριν βγούνε απ’ το στόμα.

Μόνον οι ψυχές κρυφομιλούν, η μία με την άλλη,
ρίχνουν ματιές τριγύρω τους και ξαναπαύουν πάλι.

Σιωπούν για κάμποσο καιρό, μα άλλο δεν αντέχουν,
φλογίζουνε τα σώματα, ξεχύνονται και τρέχουν.

Ακολουθούν κάτι παιδιά, με στήθια προταγμένα,
ελεύθερους σταυραετούς, στα ιδανικά ταγμένα.

Όλοι μαζί με μιά ψυχή, κει στο Πολυτεχνείο,
π’ αργότερα θε να γενεί, της δόξας μεγαλείο.

Γίνεται πάλη άνιση, πέφτουν βροχή οι σφαίρες,
μα οι φοιτητές ατρόμητοι, γράφουνε έπους μέρες.

Κάποια στιγμή στον ουρανό, έλαμψε ένα σώμα,
και μιά φωνή ακούστηκε, από ανθρώπου στόμα.

Ήταν του Σωτήρη Πέτρουλα, που τώρα αναστήθη,
στη κεντρική την είσοδο, επήγε και εστήθη.

Τώρα πεθαίνει ο φασισμός, λαός – κυριαρχία,
λέει με βροντερή φωνή, «Ζήτω η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».

Έρχονται τανκς, γκρεμίζουνε, την πύλη για να μπούνε,
το φρόνημα των φοιτητών, να σπάσουν προσπαθούνε.

Ψωμί φωνάζει ο λαός, παιδεία – ελευθερία,
κάτω η χούντα, ο φασισμός, ΕΛΛΑΣ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Μέσα σ’ αυτή την έξαρση, στη φοβερή τη δίνη,
λυγά, τσακίζει ο χουντισμός, και παρελθόν θα γίνει.

Οι φοιτητές θριαμβευτές, σφιχτή γροθιά υψώνουν,
το δρόμο για τη λευτεριά, με δάφνες τώρα στρώνουν.

Στους σκοτωμένους πήγανε, μπροστά και γονατίσαν’,
τους φίλησαν ευλαβικά και ΗΡΩΕΣ τους χρίσαν’.

Χρήστος Δ. Στρατηγοπουλος