Το Παλαμάρι Γορτυνίας αποχαιρετά την Γεωργία Μπούρα - Μπαφέρου

Τραγική ειρωνεία της τύχης, να φύγει από τη ζωή εξ' αιτίας της νεοεμφανισθείσας τα δύο τελευταία χρόνια ασθένειας του κορωνοϊού, παρόλο που μέχρι τις τελευταίες της στιγμές ήταν αυτοεξυπηρετούμενη και με πλήρη διανοητική διαύγεια, αξιοζήλευτη ακόμα και για νέους ανθρώπους !

Εμβληματική και σεβάσμια μορφή για το Παλαμάρι και τα γύρω γειτονικά μας χωριά, κοινωνικότατη, πάντα μετέχουσα στις πανηγυρικές και εκκλησιαστικές εκδηλώσεις του Παλαμαριού, αλλά και των άλλων χωριών, βαθιά θρησκευόμενη τηρώντας χωρίς εκπτώσεις όλους τους κανόνες της Ορθόδοξης Πϊστης και Λατρείας μας, αναλαμβάνοντας με επιτυχία όποτε οι συνθήκες το απαιτούσαν και το ρόλο της ψάλτριας στις εκκλησίες του χωριού μας και των γειτονικών μας οικισμών. ( Ψαρίου, Παύλιας, Ζώνης, Σύρνας ). Στις τέσσερις εκκλησίες του χωριού μας η παρουσία της ήταν ανεκτίμητη.

Ενδιαφερόταν ώστε τα καντήλια να είναι πάντοτε αναμμένα, οι χώροι καθαροί και τακτοποιημένοι και οι εικόνες όμορφα στολισμένες με λουλούδια κατά τις πανηγύρεις. Πάντοτε φρόντιζε για προσκομιδή Άρτων για Αρτοκλασία ανελλιπώς σε κάθε εορτή ναού του χωριού μας.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο απέδιδε με την ωραία φωνή της στις γιορτές και στα πανηγύρια, τα παραδοσιακά τραγούδια της περιοχής μας, της Αρκαδίας. Όμως πέρα από το θεολογικό και λαογραφικό σκέλος, πρέπει να αναφέρουμε ότι η Γεωργία Μπούρα αντιπροσώπευε μία εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί για την περιοχή μας. Μεγάλωσε στο Παλαμάρι σε μια εποχή που δεν υπήρχε ούτε συγκοινωνιακή, ούτε τεχνολογική ανάπτυξη, όμως υπήρχε αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό νεανικής ηλικίας στο χωριό.

Πρωτότοκη κόρη πολυμελούς οικογένειας με πατέρα που πηγαινοερχόταν στις Η.Π.Α., όπως πραγματοποιούσαν πολλοί άνδρες από την ορεινή Αρκαδία το πρώτο μισό του 20ού αιώνα για να ενισχύσουν οικονομικά τις συζύγους τους που είχαν μείνει στο χωριό και αγωνίζονταν να μεγαλώσουν τα μικρά τους παιδιά και να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες αγροτικές εργασίες. Παντρεύτηκε τον αείμνηστο Θεόδωρο Μπούρα στα 1945 και απέκτησαν μία κόρη τη Σταυρούλα. Δραστήριο ζευγάρι επιχειρηματιών της περιοχής και οι δύο, έφυγαν για την Αθήνα μετά την απελευθέρωση της πατρίδας από τους Γερμανούς, διέμεναν στην περιοχή του σταθμού των τρένων Πελοποννήσου στον Κολωνό, και ασχολήθηκαν με το εμπόριο ειδών παντοπωλείου.

Ο Θεόδωρος Μπούρας διατηρούσε παντοπωλείο στην περιοχή της πλατείας Αμερικής στα Πατήσια, και παράλληλα τυροκομείο από το 1950 έως το 1978 στο κεντρικότερο σταυροδρόμι του χωριού στο Παλαμάρι. Η Γεωργία, σαν άνδρας πραγματικός διατηρούσε το τυροκομείο μόνη της τον περισσότερο καιρό, από τον Φεβρουάριο ως τον Ιούνιο κάθε έτους, γιατί ο σύζυγός της εργαζόταν στην Αθήνα στο παντοπωλείο.

Οι επιχειρήσεις αυτού του είδους ήταν ζωτικής σημασίας για τους κτηνοτρόφους - μικροπαραγωγούς των χωριών μας με τις μεγάλες οικογένειες, που περίμεναν από τους τυροκόμους να λάβουν την παραγωγή τους ώστε να υπάρχει ενεργή και δυναμική τοπική οικονομική δραστηριότητα για τον βιοπορισμό τους. Μια εποχή λοιπόν " κλείνει " με την απώλεια του γηραιότερου προσώπου του χωριού μας αυτή τη στιγμή. Η κηδεία της θα γίνει στο Παλαμάρι την προσεχή εβδομάδα.

Ο Σύλλογος των Απανταχού Παλαμαραίων εύχεται θερμά συλλυπητήρια στην κόρη της Σταυρούλα, σε όλους τους συγγενείς και οικείους της.

Να έχει καλό Παράδεισο, αντάξιο της ενάρετης ζωής της και ας είναι ελαφρύ το χώμα του χωριού που γεννήθηκε και μεγάλωσε, του Παλαμαριού που θα την υποδεχθεί. Αιωνία της η μνήμη.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΑΛΑΜΑΡΑΙΩΝ