Έφυγε και ο τελευταίος...
Ο Νίκος Τσουκάτος -γνωστός στους Λενιδιώτες ως Φασούλας- ήταν δάσκαλος. Από φτωχή οικογένεια μοναχογιός με τρεις αδελφές που φρόντιζε και αγαπούσε.
Σπούδασε στην Ακαδημία, μετά διορίστηκε ως δάσκαλος και αφοσιώθηκε στην δουλειά του. Στο Νευροκόπι γνωρίζει και την Έλλη -δασκάλα κι αυτή στο ίδιο σχολείο- την παντρεύεται και κάνουν δυο κόρες. Το καμάρι του Νικόλα. Μεγαλύτερη βέβαια χαρά του ήταν όταν και οι δυο κόρες του πέτυχαν στις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο! Είχε την ευτυχία να γίνει παππούς και το χαιρόταν μέσα από την καρδιά του. Δεν κουραζόταν να παίζει, να πειράζει και να γλυκοφιλάει τα εγγονάκια του. Μαζί με την Έλλη έζησαν ζωή ολόκληρη με χαρές και πίκρες αλλά πάντα αγαπημένοι.
Ανατρέχω τα παλιά χρόνια,την δεκαετία του 60 και του 70.
Για μένα ήταν δάσκαλος. Αλλά όχι μόνο για μένα, και για τον αδελφό μου και για τα ξαδέλφια μου.
Μας έμαθε κολύμπι, βουτιές από τον μώλο! Μας έμαθε την ζωή, τα κορίτσια, τις βόλτες στην αγορά και τις παραλίες. Ήταν δάσκαλος του μέτρου. Μας έμαθε τη ζωή έξω από το Λεωνίδιο. Με τις διηγήσεις του ταξιδεύαμε -μικρά παιδιά τότε- στην μαγική μεγαλούπολη, την Αθήνα.
Δεν θα ξεχάσω όταν τον είχε στείλει ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου στο Πανεπιστήμιο να υποδυθεί τον γονέα μου για να ρωτήσει πως πάω με τα μαθήματα. Κι αυτό το έκανε γιατί σεβόταν το μόχθο του Μανώλη να με σπουδάσει.
Χαιρόταν με τις επιτυχίες όλων των παιδιών που πετύχαιναν στον Πανεπιστήμιο.
Κάθε φορά που ερχόταν στο Λεωνίδιο ήταν σαν ένας φάρος που άναβε. Φάρος εμπειριών, νέων ιδεών και στοχασμών για όλους εμάς τους νέους που είμασταν κοντά του.
Ο Νίκος ήταν πάντα ενημερωμένος για όλα. Ήταν τυχαίο πως είχε κολλητούς φίλους στο Λεωνίδιο και στη Δράμα τους διανομείς εφημερίδων; Βέβαια όχι! Κάθε μέρα ήθελε να διαβάζει τα πάντα και να σχολιάζει τα πάντα! Δημοκράτης από κούνια, συνδικαλιστής αγωνιστής, υπερασπιζόταν τις απόψεις του με πάθος και του άρεσε η κουβέντα, τα σχόλια, οι γνώμες των άλλων.
 |
| Φωτο (δεκαετία.'50-'60). Διακρίνονται από δεξιά προς αριστερά: Ηλίας Τσουκάτος, Μεταξία Ε.Τσουκάτου, Εμμανουήλ Τσουκάτος, Παναγιώτης Σιώρας, Νικόλαος Τσουκάτος. |
Άνθρωπος με χιούμορ, με καρδιά μικρού παιδιού και με περισσή ενέργεια. Όλα τα χρόνια μου τηλεφωνούσε κάθε 15 μέρες να ενημερωθεί για τα πολιτικά πράγματα. Ήταν λιτός, μεστός και σύντομος. Είχε 2-3 ερωτήσεις που "ζήταγαν απάντηση" αφού ο ίδιος τα είχε όλα διαβάσει από τον ημερήσιο τύπο.
Ο Νικόλας ήταν και δεινός ψάλτης.Του έδινε αγαλλίαση και ευχαρίστηση να ψέλνει. Περίμενε πότε θα κανονίσει ο Γιάννης ο Διατσίγκος για να πάνε να ψάλλουν σε εκκλησιές και μοναστήρια.
Καημός του ήταν ότι ποτέ δεν τον βοηθήσαμε -εγώ και τα ανίψια του- στο μάζεμα των χαρουπιών από το κτήμα που το ένοιωθε ως δημιούργημά του.
Θυμάμαι τον περασμένο Αύγουστο στην ταβέρνα στην Μητρόπολη, οι δυο μας, θείος και ανιψιός κουβεντιάσαμε γύρω από τις εξελίξεις. Και ήταν η τελευταία φορά.
Ένα μήνα μετά μου τηλεφώνησε η πολυαγαπημένη μου Μαρία να μου πει ότι μπήκε στην εντατική.
Θα τον θυμάμαι πάντα.
Ο Νικόλας ήταν και δεινός ψάλτης.Του έδινε αγαλλίαση και ευχαρίστηση να ψέλνει. Περίμενε πότε θα κανονίσει ο Γιάννης ο Διατσίγκος για να πάνε να ψάλλουν σε εκκλησιές και μοναστήρια.
Καημός του ήταν ότι ποτέ δεν τον βοηθήσαμε -εγώ και τα ανίψια του- στο μάζεμα των χαρουπιών από το κτήμα που το ένοιωθε ως δημιούργημά του.
Θυμάμαι τον περασμένο Αύγουστο στην ταβέρνα στην Μητρόπολη, οι δυο μας, θείος και ανιψιός κουβεντιάσαμε γύρω από τις εξελίξεις. Και ήταν η τελευταία φορά.
Ένα μήνα μετά μου τηλεφώνησε η πολυαγαπημένη μου Μαρία να μου πει ότι μπήκε στην εντατική.
Θα τον θυμάμαι πάντα.
Καλό ταξίδι Νίκο!
Θεόδωρος Ε. Τσουκάτος
Θεόδωρος Ε. Τσουκάτος