Η ορεινή Αρκαδία «κερδίζει» τους Πατρινούς – Προτιμούν Δημητσάνα και Στεμνίτσα!
Ένα μεγάλο αφιέρωμα στο … δίδυμο «Δημητσάνα –Στεμνίτσα» ετοίμασε η ιστοσελίδα patrasevents.gr. Ένα αφιέρωμα μέσα από το οποίο φαίνεται η προτίμηση των Αχαιών στην ορεινή Αρκαδία για τις χειμερινούς εξορμήσεις!
Διαβάστε το …
Είναι κάποιες στιγμές που η Πάτρα δεν αρκεί για να ξεσκάσεις... Όταν η Αγ. Νικολάου το Ρίο και τα Βραχνέικα μοιάζουν μικρά και το μάτι θέλει να δει το... κάτι διαφορετικό.
Λύσεις φυσικά... υπάρχουν και το PatrasEvents.gr αυτή τη φορά κάνει στάση στα ορεινά χωριά της Αρκαδίας.
Το δίδυμο Δημητσάνα - Στεμνίτσα είναι μια καλή λύση μόλις 2,5 ώρες από την Πάτρα!
Εντυπωσιακά αρχοντικά σπίτια, λιθόστρωτα καλντερίμια και μεταβυζαντινές εκκλησίες...
Πανέμορφα πυκνά δάση που κατηφορίζουν ομαλά από τις πλαγιές του Μαινάλου και νερά πλούσια και παγωμένα. Η Δημητσάνα και η Στεμνίτσα, δύο από τους σημαντικότερους παραδοσιακούς οικισμούς της Πελοποννήσου, στέκονται πάνω από τον ζωογόνο ποταμό Λούσιο, στο φαράγγι του οποίου ισορροπούν εδώ και αιώνες ασκηταριά, πέτρινα γεφύρια, νερόμυλοι, νεροτριβές, μπαρουτόμυλοι και επιβλητικά μοναστήρια.
Σε αυτή τη γωνιά της Αρκαδίας η ιστορία, η αρχιτεκτονική και η φύση συνδυάζονται μοναδικά, δημιουργώντας ένα από τα κορυφαία τοπία της Ελλάδας...
Ένας από τους πολλούς μύθους που σχετίζονται με τον Δία λέει πως οι Νύμφες, που είχαν αναλάβει την ανατροφή του, τον έλουσαν στα παγωμένα νερά του ποταμού Λούσιου. Φαίνεται λοιπόν πως ο θεός φρόντισε να... αφήσει κάτι από τη θεϊκή του δύναμη προικίζοντας ετούτο τον τόπο με ομορφιές μοναδικές. Είτε ανηφορίζεις στο επαρχιακό δίκτυο από τη Μεγαλόπολη και την Καρύταινα είτε κατηφορίζεις από τη Βυτίνα η διαδρομή στις πλαγιές του Μαινάλου είναι μαγευτική και συνοδεύεται από τον αχό του ποταμού.
Η μονή Φιλοσόφου (δεξιά) και η μονή Προδρόμου (αριστερά) ισορροπούν μέσα στο φαράγγι του Λούσιου
Η Στεμνίτσα και η Δημητσάνα, τα «πέτρινα κοσμήματα» της Αρκαδίας,εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη πρώτα απ' όλα με το προφανές προσόν τους, την ομορφιά τους. Τα στιβαρά αρχιτεκτονικά σύνολα με τα πέτρινα αρχοντικά σπίτια και τα λιθόστρωτα καλντερίμια, τα καταπράσινα τοπία, τα σπουδαία αξιοθέατα αλλά και η αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη κατέστησαν τις δύο ιστορικές κωμοπόλεις αγαπημένους προορισμούς για τους εκδρομείς.
Οι δύο παραδοσιακοί οικισμοί στην ορεινή Αρκαδία φαίνεται πως άρχισαν να οργανώνονται και να αναπτύσσονται από τον 12ο αιώνα, ενώ από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Τουρκοκρατίας εξελίχθηκαν σε εμπορικό κέντρο η μία, σε βιοτεχνικό η άλλη. Και οι δύο παρήγαγαν πολιτισμό και γέννησαν σπουδαίους ανθρώπους του πνεύματος χάρη στις Σχολές τους που ιδρύθηκαν τον 18ο αιώνα. Οι κάτοικοί τους υπήρξαν ονομαστοί τεχνίτες και έμποροι που διασκορπίστηκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία διακινώντας τα προϊόντα τους και κάνοντας πλούσια και ξακουστά τα χωριά τους. Το ίδιο εμπορικό δαιμόνιο άλλωστε φαίνεται να τους διακατέχει και στις μέρες μας.
Πολύτιμη υπήρξε η συμβολή τους και στον Αγώνα καθώς εκτός από τα σπουδαία τέκνα τους, όπως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός από τη Δημητσάνα και ο Αντώνιος Πελοπίδας από τη Στεμνίτσα, οι οικισμοί προμήθευσαν την επανάσταση με πολύτιμα για την εποχή αγαθά: η Δημητσάνα με την περίφημη μαύρη μπαρούτη της και η Στεμνίτσα, που ήταν και κέντρο ανεφοδιασμού, με τους τεχνίτες της που επιδιόρθωναν τα όπλα των αγωνιστών.
To Λαογραφικό Μουσείο της Στεμνίτσας στεγάζεται σε ένα παλιό οίκημα του 18ου αιώνα
Κυριακή στη Δημητσάνα
Την ανάπτυξή τους υποβοηθούσε πάντοτε ένας πιστός φίλος, ο Λούσιος ποταμός, τον οποίο εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο και πιο σεβαστό τρόπο: φτιάχνοντας πέτρινους μύλους, νεροτριβές και άλλες υδραυλικές εγκαταστάσεις. Το νερό υπήρξε για αιώνες η βασική πηγή ενέργειας της περιοχής της προβιομηχανικής περιόδου και βοήθησε τόσο στην τεχνολογική όσο και στην οικονομική της εξέλιξη. Σήμερα ο Λούσιος αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες καθώς στα πλούσια νερά του διοργανώνεται πλήθος εναλλακτικών δραστηριοτήτων. Το φαράγγι του δε προσφέρεται για μία από τις ομορφότερες περιπατητικές διαδρομές στην Ελλάδα χάρη στην πλούσια φύση του και στα σπουδαία αξιοθέατά του.
«Απόρθητη χωροπούλα»
Βολεμένος μπροστά στο τζάκι του οντά, στο χαγιάτι του Μπελλαίικου νιώθεις κάτι παραπάνω από προνομιούχος, σχεδόν βασιλιάς. Παρατηρείς από τα παράθυρα τα πυργόσπιτα του χωριού κι αναρωτιέσαι πώς κάποιοι τόποι καταφέρνουν να διατηρήσουν την αυθεντική φυσιογνωμία τους και παράλληλα να αξιοποιούνται τουριστικά. Τις απαντήσεις θα στις δώσει ένας απλός περίπατος στο χωριό.
Η διαδρομή ράφτινγκ ξεκινά από το γεφύρι του Ατσίχολου στον Λούσιο και καταλήγει στο γεφύρι του Κούκου στον Αλφειό
Η Στεμνίτσα είναι κτισμένη στα 1.080 μ. υψόμετρο, στο κοίλωμα της Κλινίτσας και ανάμεσα σε τέσσερις ρεματιές βάση της φημισμένης αμυντικής της αρχιτεκτονικής. Οι άνθρωποι είναι απλοί και φιλόξενοι και ως γνήσιοι? ορεσίβιοι έμαθαν να σέβονται τη φύση, να φροντίζουν και να υπερασπίζονται το χωριό τους.
Βαδίζοντας στη δημοσιά κι ακολουθώντας τα λιθόστρωτα καλντερίμια μέχρι τη συνοικία του Κάστρου αντικρίζεις τα παλιά σπίτια με τα ανώγια, τα κατώγια και τα ξύλινα χαγιάτια αλλά και τα μεταγενέστερα πολυώροφα και πυργοειδή κτίσματα. Η Στεμνίτσα δεν έπαψε ποτέ να κατοικείται κι έτσι είναι ορατή η εξέλιξη στην αρχιτεκτονική της (προσθήκη μπαλκονιών, διάνοιξη περισσότερων παραθύρων κ.λπ.).
Από τα παλαιότερα οικήματα είναι το διώροφο πυργοειδές κτίσμα του Μπουρνάζου με τις πολεμίστρεςπου βρίσκεται πίσω από το ξενοδοχείο Country Club, ενώ από τα ωραιότερα είναι το τριώροφο πυργοειδές οίκημα των Ροϊλών στο Κάστρο και το τετραώροφο σπίτι της Αγγέλκας στον κεντρικό δρόμο.
Από το Κάστρο η θέα προς το φαράγγι του Λούσιου και το χωριό είναι πανέμορφη, ενώ ακόμη ψηλότερα μονοπάτι οδηγεί στους Αγίους Πάντες και στην πηγή της Αγίας Παρασκευής: από εδώ συνεχίζει μονοπάτι που κινείται στις παρυφές του δάσους και οδηγεί στο αλπικό λιβάδι Σκέμνας όπου κατοικεί μόνιμα ο τσοπάνος Νίκος Βογιατζής.
Το καμπαναριό - ωρολογοστάσιο στην πλατεία της Στεμνίτσας κατασκεύασε στα 1877 μαρμαράς από την Τήνο
Στο Κάστρο βρίσκονται και οι όμορφοι μεταβυζαντινοί ναοί του Αγίου Νικολάου, της Παναγίας Μπαφέρω (12ου ή 17ου αιώνα) με εντυπωσιακή στοά που προστέθηκε από τον αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχο στις αρχές του 20ού αιώνα, του Προφήτη Ηλία (17ου αιώνα). Οι εκκλησίες της Στεμνίτσας έχουν απασχολήσει πολύ τους ερευνητές και η αρχική εποχή ίδρυσής τους δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένη.
Οι τεχνίτες και τα Μεστιτσιώτικα
»Χρυσικοί, μπρουντζάδες, χαλκωματάδες, γανωματήδες, σιδεράδες, καλαντζήδες, καμπανάδες αλλά και οπλουργοί και πυριτιδοποιοί: οι τεχνίτες της Στεμνίτσας καταπιάστηκαν με πολλές τέχνες ήδη από τον 16ο αιώνα, όπως και εκείνοι της Δημητσάνας, και ταξίδευαν προωθώντας τα προϊόντα τους στην οθωμανική αυτοκρατορία αλλά και έξω από αυτήν.
Οι Στεμνιτσιώτες μεγαλούργησαν στη μεταλλοτεχνία και κυρίως στην αργυροχρυσοχοΐα, τέχνη που διατηρήθηκε σε ακμή μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Η φήμη τους εξαπλωνόταν μέχρι τον Δούναβη καθώς, εκτός από τα εργαστήρια που διατηρούσαν στο χωριό, περιόδευαν σε μπουλούκια πραγματοποιώντας πολύμηνα ταξίδια.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως είχαν διαμορφώσει τα σαμάρια των ζώων έτσι ώστε να μπορούν να εργάζονται ακόμη και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Οι τεχνίτες διαφύλασσαν την τέχνη τους και δεν διέδιδαν τα μυστικά της.
Ετσι εξέλιξαν μία συνθηματική γλώσσα, τα Μεστιτσιώτικα, τα οποία παρότι εμφανώς στηρίζονται απλά στον αναγραμματισμό των συμφώνων, συμπεριελάμβαναν ξένες, συμβολικές, αυτοσχέδιες και παράγωγες λέξεις, η κατανόηση των οποίων ήταν αδύνατη. Οι τεχνίτες φημίζονταν και για? τις νοθείες τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός τεχνίτη που κατασκεύασε επί τουρκοκρατίας τα καντήλια μιας εκκλησίας και οι επίτροποι τον κατηγόρησαν ότι δεν ήταν από καθαρό ασήμι.
Ο τεχνίτης προσπάθησε να τους πείσει αλλά εκείνοι τον υποχρέωσαν να ορκιστεί μπροστά στην εικόνα: «Σιμό και σιμό και τάκω από τη σέμη» (μισό και μισό και κάτω από τη μέση) ορκίστηκε στα Μεστιτσιώτικα ο τεχνίτης, με μία φράση που έμελλε να μείνει στην ιστορία, και όλοι έμειναν ικανοποιημένοι!
Στις μέρες μας οι Μεστιτσιώτικες κουβέντες έχουν πάψει προ πολλού να ακούγονται, ωστόσο οι Στεμνιτσιώτες προσπαθούν να διατηρήσουν την παράδοση της αργυροχρυσοχοΐας. Στον κεντρικό δρόμο υπάρχουν τρία αργυροχρυσοχοεία ενώ στο χωριό λειτουργεί και επαγγελματική σχολή Αργυροχρυσοχοΐας που στεγάζεται στο όμορφο κτίριο του παλιού δημοτικού σχολείου. Σήμερα φοιτούν 14 παιδιά από όλη την Ελλάδα τα οποία διοργανώνουν εκθέσεις όπου παρουσιάζουν τα έργα τους.
Αναστηλωμένα πέτρινα αρχοντικά, στοές και στενά καλντερίμια εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες του οικισμού
Πηγή ζωής ο Λούσιος
Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών τον αποκαλούν «φασαριόζη», οι γέροντες «δουλευταρά», οι μοναχοί της μονής Προδρόμου «σύντροφο» κι οι νεαροί επισκέπτες «διασκεδαστικό». Ο ποταμός Λούσιος, παρότι μικρός σε μήκος και πλάτος, στριμώχνεται στο περίφημο φαράγγι του (Δημητσάνα-Αρχαία Γόρτυνα) κάνοντας? μνημειώδη φασαρία. Πηγάζει από το οροπέδιο της Καρκαλούς, από το χωριό Καλονέρι και χύνεται έπειτα από 26 χιλιόμετρα, στον ποταμό Αλφειό, κοντά στην Καρύταινα. Κατά μήκος αυτής της μικρής σχετικά διαδρομής υπάρχουν 16 γεφύρια, ασκηταριά, μοναστήρια, πέτρινο μονοπάτι, νερόμυλοι και περισσότερες από 100 νεροτριβές: οι άνθρωποι εκμεταλλεύτηκαν τον ποταμό και τα ορμητικά νερά του επιδεικνύοντας όμως τον απαιτούμενο σεβασμό.Ο Λούσιος αποτελεί ένα πλούσιο οικοσύστημα. Στα νερά του, μέσα στα οποία λούστηκε από τις Νύμφες ο νεογέννητος Δίας δίνοντας στο ποτάμι το όνομά του, ζουν πέστροφες, καβούρια, βατράχια και νερόφιδα ενώ στις απόκρημνες πλαγιές του φαραγγιού και στα σπηλαιώδη ανοίγματα φωλιάζουν πολλά είδη πουλιών μεταξύ των οποίων και αρπακτικά.
Το γεφύρι του Ατσίχολου, ένα από τα δεκάδες γεφύρια της περιοχής, βρίσκεται κοντά στην ένωση του Λούσιου με τον Αλφειό
Τα ίδια απομακρυσμένα σημεία μοιάζει να προτίμησαν και οι άνθρωποι των προηγουμένων αιώνων, οι ασκητές που θέλοντας να απομακρυνθούν από τα εγκόσμια σκαρφάλωσαν στα βράχια και έφτιαξαν τις σκήτες τους ήδη από τον 10ο αιώνα. Τότε ιδρύθηκε μέσα στο φαράγγι η μονή Φιλοσόφου (αναφέρεται και ίδρυση τον 12ο αιώνα), από το βυζαντινό άρχοντα Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, τον αποκαλούμενο Φιλόσοφο, αρχιγραμματέα του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Πρόκειται για την ερειπωμένη σήμερα, παλαιά μονή που «σφηνώθηκε» σε μια στενή προεξοχή του βράχου, σαν συνέχειά του, στη δυτική πλευρά του φαραγγιού. Το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε τον 17ο αιώνα και ιδρύθηκε λίγο βορειότερα, σε πιο ομαλή τοποθεσία η Νέα Μονή Φιλοσόφου, το καθολικό της οποίας είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και έχει τοιχογραφίες κρητικής τεχνοτροπίας - έργα του ζωγράφου Βίκτωρα.
Σε αυτό το μοναστήρι λειτούργησε σχολή ελληνικών γραμμάτων από την οποία, όπως λέγεται, αποφοίτησαν μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας όπως ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' που καταγόταν από τη Δημητσάνα. Η σχολή λέγεται ότι ήταν ο πρόδρομος της περίφημης σχολής Δημητσάνας. Στις μέρες μας το μοναστήρι αποτελεί μετόχι της μονής Προδρόμου, είναι αναστηλωμένο και επισκέψιμο (τηλ. 27950 81447).
Η επιβλητική μονή Προδρόμου μοιάζει να κρέμεται πάνω από το φαράγγι
Το όμορφο μοναστήρι βρίσκεται στον δρόμο Στεμνίτσας-Δημητσάνας και το καθολικό του, που είναι αφιερωμένο στη Γέννηση της Θεοτόκου, διαμορφώθηκε μέσα σε σπήλαιο κατά τον 16ο - 17ο αιώνα. Εχει τοιχογραφίες που φιλοτέχνησαν στα 1608 οι αδελφοί Μόσχου από το Ναύπλιο. Η μονή Αιμυαλών υπήρξε ορμητήριο των αντρών του Κολοκοτρώνη, όπως και ο Ληνός των Κολοκοτρωναίων, όπως αποκαλείται, λίγο μακρύτερα. Εκεί αναφέρεται ότι κατέφυγαν στα 1806 ο αδελφός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Γιάννης, μαζί με έξι άντρες του, οι οποίοι σκοτώθηκαν από τους Τούρκους έπειτα από προδοσία ενός καλόγερου.
Η πανέμορφη Στεμνίτσα Αρκαδίας