Υπάρχει τελικά αγάπη που κρατά για πάντα;
Ψάχνοντας στο internet ή για να το γράψω πιο σωστά, σερφάροντας στο internet, έπεσα πάνω σ’ αυτή τη φωτογραφία που βλέπετε η οποία απεικονίζει ένα ζευγάρι το οποίο μετά από 60 χρόνια γάμου είναι ακόμα μαζί και η εγγονή τους αναπαριστά την φωτογραφία του γάμου τους, φορώντας η νύφη το ίδιο νυφικό!
Αμέσως τόσες ερωτήσεις γεννιούνται στο μυαλό μου. Για ποιο λόγο;
Σε μια εποχή που τα πάντα είναι τόσο εύθραυστα κι ακούς τη λέξη «χωρισμός» πιο συχνά και από το «καλημέρα», μέσα από αυτή τη φωτογραφία βλέπεις πως υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Μπορείς κι εσύ να βρεις την αληθινή αγάπη και να την κρατήσεις, αρκεί να βάλεις πέρα τον εγωισμό σου και να μάθεις να μοιράζεσαι συναισθήματα, χωρίς να φοβάσαι.
Μπορείς κι εσύ να βρεις τον άνθρωπο σου και να παλέψετε -μέρα με τη μέρα- όλες τις δυσκολίες για να καταλήξετε, σ’ αυτή τη φωτογραφία.
Τώρα πως τον / την ξεχωρίζεις, θα δανειστώ ένα στίχο από το τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου με τίτλο «ο άνθρωπος μου»: «…Να γυρίζεις το κεφάλι σου και να μένει το χαμόγελο του/της εκεί»
Κάθε φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις και η συγκεκριμένη εμπεριέχει πολύ δυνατές.
Αγάπη, έρωτας, παρέα, συντροφικότητα, εμπιστοσύνη, αμοιβαίες υποχωρήσεις, «εμείς» και όχι «εγώ» και πολλά πολλά αλλά.
Για να πας μπροστά, πρέπει πάντα να ρίχνεις μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω, έτσι κι εδώ, όλοι έχετε έναν παππού και μια γιαγιά που άντεξαν στο χρόνο. Τι είχαν παραπάνω αυτοί από εμάς;
Ρωτήστε τους ξέρουν καλύτερα από εμένα.
Μ.Σ.