Στα πλαίσια της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού γίνονται διάφορες διεργασίες και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Έτσι στο Εργατικό Κέντρο Αρκαδίας, και με αφορμή τις εκλογές για νέα διοίκηση που έγιναν στις 4 Μάη, φτιάχτηκε μια νέα παράταξη που περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ την ΠΑΣΚΕ και τους ΑΝΕΛ, δηλαδή το ποδάρι στην Αρκαδία του νέου εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο συνδυασμό αυτό ηγείται ο κ. Αλεξανδρής στέλεχος του αριστερού ρεύματος του Λαφαζάνη που είχε σηκώσει μπουχό για την υποψηφιότητα Βουδούρη, αλλά τελικά συνεμορφώθει με τας υποδείξεις και ήταν υποψήφιος.
Σε αυτή τη νέα παράταξη μοίρασαν μάλιστα και τις έδρες 2,2,1 όπως είχαν κάνει στις αρχαιρεσίες του σωματείου Ορυχείων και Σταθμών, στο ΣΟΣ στη Μεγαλόπολη, όπου πάλι με την ηγεσία του εν λόγου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ είχαν συγκροτήσει κοινό ψηφοδέλτιο ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή ενάντια στο ΠΑΜΕ.
Οι κύριοι αυτοί λοιπόν σήμερα δεν δέχονται την πρόταση του ΠΑΜΕ για συγκρότηση αντιπροσωπευτικού αναλογικού προεδρείου στο Εργατικό Κέντρο Αρκαδίας, με την αιτιολογία ότι υπάρχει μια κρίσιμη καμπή στα εργασιακά θέματα όπως είπαν. Να τους ενημερώσουμε λοιπόν ότι αυτή η κρίσιμη καμπή υπάρχει εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια που βρίσκονταν πάλι στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου που μαζί με την ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ συγκροτούσαν έως τώρα τον ενιαίο εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό, και δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους για την οργάνωση του εργατικού κινήματος ώστε να υπάρξει έστω μια αναχαίτιση της επίθεσης που δεχόμαστε από το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και την ΕΕ.
Να μην ξεγελαστούν οι εργαζόμενοι από τα μεγάλα λόγια που θα ακούνε. Αυτοί νοιάζονται για τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια της παράταξής τους και όχι για τα πραγματικά προβλήματα των εργαζόμενων. Πρόκειται για τη δημιουργία του νέου εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού που θέλει να εγκλωβίσει το κίνημα στην κυβερνητική εναλλαγή, σπέρνοντας αυταπάτες ότι δήθεν μπορεί να υπηρετήσει και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και τη λαϊκή ευημερία.
Παλιός και νέος εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός κρύβουν ότι για να έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη (δηλαδή η ανάπτυξη που θα υπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου) και να έρθουν επενδύσεις, πρέπει να διασφαλιστεί ακόμη φτηνότερη εργατική δύναμη, χαμηλοί μισθοί, ακόμη περισσότερα προνόμια (φορολογικά και άλλα) για τη δράση του κεφαλαίου. Και σε αυτό το δρόμο κινούνται τόσο η παράταξη της ΔΑΚΕ όσο και η νέα παράταξη ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΚΕ, ΑΝΕΛ και είναι δεδομένο ότι θα συναγωνίζονται στην υπηρεσία αυτής της πολιτικής. Αυτός είναι ο ρόλος τους.
Οι εργαζόμενοι ένα δρόμο έχουν, να οργανωθούν στα σωματεία τους, να πετάξουν τις ηγεσίες του παλιού και νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και να συμπορευτούν με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ για τη διεκδίκηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, χωρίς εξαρτήσεις από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, το κεφάλαιο και τα κόμματά του.
