Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἕνας λειτουργικός κανόνας, κατά τόν ὁποῖο, τήν ἐπόμενη ἡμέρα μιᾶς μεγάλης Δεσποτικῆς ἤ Θεομητορικῆς ἑορτῆς τιμοῦμε τό πρόσωπο ἐκεῖνο, πού «ὑπηρέτησε» στήν ἑορτή αὐτή. Ἔτσι, γιά παράδειγμα, στίς 6 Ἰανουαρίου ἔχουμε τήν ἑορτή τῆς Βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ.
Παραμονές Χριστουγέννων καί ἡ Ἐκκλησία μιλᾶ στά τροπάρια της γιά φάτνη, ζῶα, βρέφος. Ὁδηγεῖ σιγά-σιγά τόν ἄνθρωπο στό μυστήριο. Ὅλα γίνονται γι᾽αὐτό τό Θεῖο Βρέφος πού γεννᾶται μέσα σέ νεκροκρέββατο. Μέσα στό μοναστήρι ἡ ἀτμόσφαιρα ἄκρως κατανυκτική. Ὁ μοναχός ψάλλει ἀνεπιτήδευτα. Δέν γνωρίζει τήν παρασημαντική ἀλλά μᾶς βοηθᾶ ὅλους νά βροῦμε αὐτόν πού ξάχνουμε νά γεννηθεῖ μέσα μας.
