Χωρίς Μέτωπο Αλληλεγγύης και Συναίνεσης, πόλεμο δεν κερδίζεις!
Άρθρο του Παρασκευά Παρασκευόπουλου στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Κυριακής 11-4-2021
Κάπως έτσι φαίνεται να πορευόμαστε ,ένα χρόνο μετά , στον ασύμμετρο πόλεμο με τον κορονοϊό . Σε αυτό που ζούμε τώρα, φυσικά, πολλά μπορούν να δικαιολογηθούν, μετά τις τεράστιες ανθρώπινες απώλειες , την επιβάρυνση της υγείας σε δεκάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας , τη συλλογική αγωνία ,την αόρατη απειλή και τον φόβο.
Προφανώς και άρχισε να μετράει η κούραση ,η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα, οι ανατροπές στη ζωή μας ,στη δουλειά μας ,στις κοινωνικές σχέσεις, στην οικονομία και στις συνήθειες μας .
Ο ιδιότυπος τρόπος, που κυλάει η ζωή μας ,με τον εγκλεισμό και την κοινωνική αποστασιοποίηση, δεν άφησε χρόνο, χώρο και ευκαιρίες να αποτυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο , το μέγεθος της τραγωδίας ,ο πόνος ,οι απώλειες και το πένθος.
Ο χρόνος της πανδημίας , θα προσμετρηθεί, εκ των πραγμάτων, στον ημερολογιακό χρόνο, στη βιολογική μας ηλικία , αλλά στην ουσία η πανδημία σταμάτησε τη ζωή μας, την πολυχρωμία των συναισθημάτων και των βιωμάτων .
Το μεγάλο πλήγμα που απεύχομαι να μην αποβεί τραυματικό στη συνέχεια της ζωής , το δέχεται η νέα γενιά . Σταμάτησε ο χρόνος , οι νέοι μας μπήκαν σε μια εικονική πραγματικότητα, με κενό στις σπουδές , χωρίς βιώματα και φωτογραφίες …από τα φοιτητικά αμφιθέατρα τις σχολικές αίθουσες , τα πάρτι , τα μαθητικά άλμπουμ , με φρένο στα φλερτ και τους έρωτες. Αυτό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο , όταν περιορίζει στα παιδιά, την ορμή ,το όνειρο και το πέταγμα στην ελευθέρια.
Αυτό γίνεται απόλυτα κατανοητό για τη νέα γενιά, που τελικά μας εξέπληξε, στην μεγάλη της πλειοψηφία, με την ευθύνη και την προσαρμοστικότητα της, σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Φυσικά, άλλο ευθύνη, και άλλο μια γενιά υποταγμένη και ευνουχισμένη, χωρίς τσαγανό και αμφισβήτηση.
Ο «πόλεμος» βρίσκεται σε εξέλιξη και η δημιουργία των εμβολίων σώζει εκατομμύρια ζωές και μάλλον απαντάει θετικά στο εναγώνιο ερώτημα και την αβεβαιότητα που γεννήθηκε, ως υπαρξιακός εφιάλτης, για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Αν μοιράζαμε βραβεία παθογένειας και ανευθυνότητας ,την χρυσή σφαίρα θα την διεκδικούσε το πολιτικό σύστημα ,οι συντεχνίες , μερικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες οι διαδικτυακοί κομματικοί στρατοί, κάποιες «συλλογικότητες», που εργολαβικά στο όνομα του λαού, εφαρμόζουν το δικό τους νόμο και «υγειονομικό πρωτόκολλο» και οι εκάστοτε ψεκασμένοι που μεταλλάσσονται.
Ακόμη υπάρχει ένα μικρό τμήμα της κοινωνίας, όπου ο ατομικισμός, ο φιλοτομαρισμός και η ανευθυνότητα, δεν τους αφήνει στην ψυχή και την συμπεριφορά τους, χώρο για έκφραση Αλληλεγγύης. Είναι αυτοί που θεωρούν πάντα ,ότι οι άλλοι τους χρωστάνε, βολεύονται και πουλάνε και αμφισβήτηση από το πουθενά.
Προφανώς υποστηρίζω ότι ακόμη και σε αυτές στις συνθήκες δεν θα πρέπει να υπάρχει σιγή ασυρμάτου, να μη ακούγονται οι άλλες φωνές, να μη γίνεται κριτική και έλεγχος στην κυβέρνηση και σε κάθε εξουσία που διαχειρίζεται και έχει ευθύνη για ενέργειες και παραλείψεις , σε σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Όμως ,αν είμαστε πραγματικά σε πόλεμο και είμαστε… τότε ανάλογες θα έπρεπε να ήταν οι πολιτικές συμπεριφορές ,οι πρακτικές και οι λειτουργίες της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων, τηρουμένων των αναλογιών και του μεγέθους της θεσμικής ευθύνης ενός εκάστου. Συμπεριφορές πολιτικές που θα αποτελούσαν καλό παράδειγμα και προτροπή για την κοινωνία.
Είμαι ο τελευταίος, που θα αμφισβητήσω την κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία, αλλά θεωρώ ότι πάσχει. Μπροστά σε αυτή την απειλή, όφειλαν και οφείλουν να βρουν, ένα ελάχιστο, πολιτικής συνεννόησης ,με στοιχεία δημοκρατικής πολιτικής αλληλεγγύης και αποφυγή εργαλειοποίησης του προβλήματος.
Στον ιστορικό χρόνο, το μείζον είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας (Εθνικός Πατριωτισμός) και το έλασσον, οι κομματικές πολιτικές διαφορές και η εξουσία (κομματικός πατριωτισμός).
Αναρωτιέμαι ,πως μέχρι σήμερα , δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη και την ευθύνη, οι πολιτικοί αρχηγοί, και κυρίως, ο Πρωθυπουργός και ο αρχηγός της Αξιωματικής, να καθίσουν μακριά από τις κάμερες και τα εξαπτέρυγα τους και να κάνουν μια συζήτηση ιστορικής ευθύνης.
Αν ο πρωθυπουργός, που κατά την γνώμη μου, δεν τα πήγε μέχρι σήμερα και τόσο άσχημα, όσο ισχυρίζεται η αντιπολίτευση, αισθάνεται τόσο επαρκής, αυτό δεν είναι καλό. Κρύβει αλαζονεία και υποτίμηση της ανάγκης για τη δημιουργία ενός μετώπου ενότητας και πατριωτικής αλληλεγγύης.
Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας, με εξαίρεση τις τελευταίες βδομάδες, κατά κανόνα αντιπολιτεύτηκε με τον κλασικό πολιτικό συνδικαλισμό, κυνηγούσε το δένδρο και έχανε το δάσος.
Η κοινωνία έχει αλλάξει… Δεν θέλει την πόλωση και την τυφλή σύγκρουση ,η σύνεση και η συναίνεση δεν είναι αδυναμία, αλλά πολιτική αρετή και όποιος την υιοθετήσει θα είναι πιο χρήσιμος για την πατρίδα, και ως τέτοιος, πολιτικά κερδισμένος!