"Φυσάει πολύ απ'το σπασμένο τους το τζάμι..."
Οι Λευκές Νύχτες, όπως αυτές που διοργανώθηκαν στην Τρίπολη με τη μεγάλη συναυλία του Γιάννη Πλούταρχου, δεν είναι τόσο "λευκές" και αθώες.
Όσοι προσπαθούν να τις παρουσιάσουν ως αναγκαίες και πρωτοποριακές για την τόνωση της τοπικής αγοράς, δε λένε στον κόσμο την αλήθεια. Γιατί όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι για τη μειωμένη κίνηση στα μαγαζιά δε φταίει η μη επέκταση του ωραρίου που γίνεται συμβολικά στις Λευκές Νύχτες, αλλά η εκτεταμένη φτώχεια και η ανέχεια που αποτρέπουν το λαό από το να πάει να ψωνίσει, ακόμα και τα βασικά. Με άλλα λόγια, οι κάτοικοι της Τρίπολης και της Αρκαδίας δεν ψωνίζουν, όχι γιατί δεν μπορούν να βρουν χρόνο, αλλά επειδή δυσκολεύονται οικονομικά.
Είναι επίσης, προφανές ότι με τις Λευκές Νύχτες προσπαθούν να επιτύχουν και κάτι άλλο. Να εμπεδώσουν στη συνείδηση του απλού κόσμου ότι τα "ωράρια - λάστιχο", τα δεκάωρα και πολλές φορές τα δωδεκάωρα που αναγκάζονται να υπομένουν οι υπάλληλοι στα μαγαζιά είναι η "νέα κανονικότητα", η οποία βεβαίως δε θα περιοριστεί μόνο στα μαγαζιά.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι είναι αδύνατο για τα μικρομάγαζα να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό που επιτείνεται με την απελευθέρωση του ωραρίου, οπότε εκ των πραγμάτων ευνοούνται οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων. Εξάλλου, οι εργαζόμενοι στο εμπόριο ήδη πληρώνουν ακριβά το τίμημα της επέκτασης του ωραρίου, των απλήρωτων υπερωριών, των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας.
Ιδίως όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, της πανδημίας και σήμερα της εκτίναξης των τιμών λόγω της πολιτικής απελευθέρωσης της ενέργειας και του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, οι μικροί αυτοαπασχολούμενοι και έμποροι συμπιέζονται δραματικά. Η μικρομεσαία επιχείρηση έχει λεηλατηθεί, ενώ στην αγορά κυριαρχούν πλέον οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι ίδιοι οι κυβερνώντες, αλλά και τα τοπικά στελέχη των αστικών κομμάτων που χαιρέτισαν τις Λευκές Νύχτες στην Αρκαδία, προετοιμάζουν τον κόσμο για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται.
Ξέρουν πολύ καλά κι ας μην το λένε δημόσια ότι "φυσάει πολύ απ'το σπασμένο τους το τζάμι..." (για να δανειστούμε το στίχο από το τραγούδι του Πλούταρχου). Από το "σπασμένο τζάμι" της πολιτικής τους που έχει εξαθλιώσει τους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα σε τέτοιο βαθμό που να φοβάται κανείς να ανοίξει το λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος.
Πράγματι, "φυσάει πολύ (σε αντιλαϊκή κατεύθυνση) απ'το σπασμένο τους το τζάμι...". Μόνο που αυτό το "τζάμι" δεν παίρνει επιδιόρθωση με νέες αυταπάτες, με τα παλιά εύθραυστα υλικά της κυβερνητικής εναλλαγής που, όπως φαίνεται έχουν δρομολογήσει, προκειμένου να εκτονώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αυτό το "τζάμι" χρειάζεται ολική αντικατάσταση σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, ώστε ο λαός να μην πουντιάζει και να μη "ματώνει μια ζωή από τα γυαλιά" μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων.
Δεν έχουμε λοιπόν, ανάγκη τις Λευκές Νύχτες των εξαντλητικών ωραρίων, αλλά τις Λευκές Μέρες, τις "Μέρες του Φωτός" (που τραγουδάει και η Μποφίλιου) όπου οι εργαζόμενοι και γενικότερα ο λαός θα μπορεί να απολαμβάνει όσα δικαιούται. Όχι ως απλός θαυμαστής του Πλούταρχου, αλλά ως δικαιούχος του κοινωνικού πλούτου που ο ίδιος παράγει...
Δρ. Βασίλης Σιοκορέλης
Σάββατο, 3/9/22