ΟΗΕ: Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ή Οργανισμός Ηνωμένων Επιτήδειων ή Επίορκων;
Εισήγηση του Π. Ι. Καραφωτιά στην εκδήλωση της ΕΕΛ με την ευκαιρία της 71ης Επετείου της ίδρυσης του ΟΗΕ. 2 Νοεμβρίου 2016
Φέτος συμπληρώθηκαν 71 χρόνια από την ίδρυση του ΟΗΕ και θα ήταν χρήσιμη μια επιγραμματική αναδρομή και συνάμα αξιολόγηση της πορείας του. Όπως είναι γνωστό, τα Ηνωμένα ΄Εθνη, οι 14 δημοκρατικές χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, ξεκίνησαν το 1941, με πρωτοβουλία του αείμνηστου Αμερικανού Προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ (εμπνευστή των περίφημων Τεσσάρων Ελευθεριών: Ελευθερία σκέψης και έκφρασης, ελευθερία λατρείας, ελευθερία από φόβο, και ελευθερία από ανάγκη), τον τρομερά δύσκολο αγώνα της αντιμετώπισης της ναζιστικής-φασιστικής απειλής, και το 1945, στο τέλος της τραγωδίας και φρίκης του πολέμου, που προκάλεσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα (πρώτη συγκριτικά η Ελλάδα σε αναλογία πληθυσμού), ξέχωρα τις άλλες δραματικές επιπτώσεις σε πολλές χώρες, ίδρυσαν, στις 24 Οκτωβρίου, τον ΟΗΕ (αφού η προκάτοχός του, η ΚτΕ οδηγήθηκε σε αυτοκτονία, με πρωτοβουλία-δυστυχώς-κρατών που πρωτοστάτησαν για την ίδρυση της) με οικουμενικό όραμα την προάσπιση και εδραίωση της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας, την προαγωγή του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη συνεργασία για την ανάπτυξη και πρόοδο όλων των λαών. Είναι δε ενδεικτικό ότι το προοίμιο του Χάρτη του ΟΗΕ {για τον οποίον δαπανήθηκαν 78 τόνοι χαρτί!} αρχίζει με τη δημοκρατικότατη σε έννοια και συμβολισμό φράση «εμείς οι λαοί των Ηνωμένων Εθνών», αλλά καταλήγει με τη ρεαλιστική, πρακτική φράση «οι κυβερνήσεις μας».
Οι παραπάνω σπουδαίοι και πανανθρώπινοι σκοποί εξέφραζαν τους πραγματικούς πόθους της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαών της οικουμένης, ιδιαίτερα εκείνων που υπήρξαν ακούσια θύματα του ναζιστικού, φασιστικού, και μιλιταριστικού ολοκληρωτισμού, και οραματίζονταν μια γνήσια δημοκρατική κοινωνία θεμελιωμένη στις αρχές του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, που ενστερνίστηκαν σαν το πολιτικό τους ευαγγέλιο.
Στα 71 χρόνια ζωής τους, τα Ηνωμένα Έθνη, όταν λειτουργούσαν με πραγματικό ενωτικό πνεύμα, ιδιαίτερα σε ζητήματα στα οποία συνέπιπταν τα συμφέροντα των μεγάλων διαχειριστών των παγκοσμίων υποθέσεων, πέτυχαν στην αποστολή τους στα πλαίσια του Οργανισμού τους, του ΟΗΕ. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι Ειρηνευτικές Δυνάμεις του έχουν βραβευθεί επανειλημμένα με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης! Πάνω από τρεις χιλιάδες στρατιώτες της ειρήνης (Κυανόκρανοι) έχουν θυσιασθεί για την ειρήνη μακριά από την πατρίδα τους! Σε άλλα, όμως, όπου υπεισέρχονταν στρατηγικά κ.ά. ζωτικά συμφέροντα, τα Ηνωμένα –διαιρημένα- Έθνη απέτυχαν στο να ενισχύσουν αποτελεσματικά τον Οργανισμό τους, που δεν μπόρεσε να εκπληρώσει πλήρως την αποστολή του. Οπωσδήποτε, όμως, η πολύτιμη συνεισφορά του στην επίλυση οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων (κατάργηση της αποικιοκρατίας, του Απαρτχάιντ κ.ά. φυλετικών διακρίσεων, βελτίωση της θέσης της γυναίκας, βοήθεια σε αναπτυσσόμενες χώρες σε θέματα υγείας, φτώχιας, ανάπτυξης κ.λπ.) στα πλαίσια των Οργανώσεών του, είναι αναμφισβήτητη. Όμως, όχι πλήρως ικανοποιητική.
Η ίδρυση του ΟΗΕ το 1945, μολονότι σηματοδότησε μια ριζική αλλαγή στις διεθνείς σχέσεις και δημιούργησε την ελπίδα εδραίωσης της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας, όχι στα πλαίσια της αβέβαιης ισορροπίας δυνάμεων {balance of power}, αλλά στα πλαίσια της συλλογικής ασφαλείας {collective security}, κατέδειξε συνάμα και τις εγγενείς θεσμικές και πολιτικές του αδυναμίες, οι οποίες τελικά αποδείχθηκαν στην πορεία μοιραίες. Οι αδυναμίες αυτές (η συγκρότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας, το δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο) και η υποβάθμιση της Γενικής Συνέλευσης) για τις οποίες ήταν κυρίως υπεύθυνες οι Μεγάλες Δυνάμεις, χωρίς ωστόσο να είναι άμοιρες ευθυνών και άλλες, προκάλεσαν την αναποτελεσματικότητα του Οργανισμού στην επίλυση καίριων πολιτικών κ.ά. προβλημάτων. Eτσι, εξαιτίας της πολιτικής αβουλίας και των σκοπιμοτήτων των παραπάνω, ο Οργανισμός άρχισε την πορεία του με θεσμικές και πολιτικές «αγκυλώσεις» με το θλιβερό αποτέλεσμα να καρκινοβατεί σε ένα σύμπλεγμα διαδικασιών και αποφάσεων για περίπου σαράντα χρόνια, όσα συντηρήθηκε ο «Ψυχρός Πόλεμος».
Όμως, με την ευτυχή προσέγγιση ΕΣΣΔ -ΗΠΑ τη δεκαετία του 80, τερματίστηκε, τουλάχιστον θεωρητικά, ο Ψυχρός Πόλεμος, και δημιουργήθηκε αισιοδοξία για μια ειρηνική διευθέτηση των διεθνών διενέξεων και εδραίωση κλίματος ειρήνης, ασφάλειας και συνεργασίας. Ωστόσο, οι εξελίξεις απέδειξαν ότι ο «Ψυχρός Πόλεμος» μπορεί να έληξε θεωρητικά, όχι όμως στην πράξη, και περιφερειακές συγκρούσεις, εμφύλιοι σπαραγμοί κ.ά. σοβαρά προβλήματα συνεχίζουν ακάθεκτα! Η διεθνής κοινή γνώμη υποπτεύεται ότι ίσως νέες «Γιάλτες» έχουν συμφωνηθεί στα παρασκήνια μακριά από τα δημοκρατικά και διαφανή πλαίσια των οργάνων του ΟΗΕ όπου η συντριπτική πλειοψηφία των Κρατών δεν συμφωνεί με τα τεκταινόμενα, αλλά ίσως να μην έχει τη δύναμη ή τη θέληση ν’ αντιδράσει, αγόμενη και φερόμενη από τα κελεύσματα των ισχυρών «φίλων» ή «προστατών» (για να θυμηθούμε και του Βάρναλη το περίφημο : «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε μήπως γίνει κάποιο θάμα»...). Ωστόσο, όταν το Ιράκ εισέβαλε απρόκλητα και παράνομα στο Κουβέϊτ, ο ΟΗΕ έδρασε αποτελεσματικά και αποκατέστησε την έννομη τάξη κάτι, βέβαια, που θα μπορούσε να πράξει και σε άλλες περιπτώσεις όπως της Κύπρου, Παλαιστίνης κ.ά., αλλά, όπως έχει επισημανθεί «η Κύπρος παράγει πορτοκάλια, ενώ το Κουβέιτ πετρέλαια»!... Και η περίπτωση αυτή καταδεικνύει σαφώς ότι στις διεθνείς σχέσεις εξακολουθεί να πρυτανεύει το «δίκαιο του ισχυρότερου» καθώς και το «ουαί τοις ηττημένοις», και τούτο αποτελεί την πιο τραγική διάψευση των ελπίδων που δημιούργησε ο ΟΗΕ.
Στη συνέχεια, από τον Πόλεμο του Κόλπου, έως τις παράλογες πολεμικές επιχειρήσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και τις συνεχιζόμενες κρίσεις στην Κύπρο, Μέση Ανατολή, Αφρική και ιδιαίτερα στη Συρία, ο ρόλος του ΟΗΕ φαίνεται να έχει περιορισθεί σε ρόλο διαδικαστικό και διεκπεραίωσης εντολών ή νομιμοποίησης ενεργειών ισχυρών παραγόντων, που τείνουν να τον υποκαταστήσουν. Ή, τέλος, εκκλήσεων και διακηρύξεων δίχως όμως αντίκρισμα. (Πρέπει, όμως, να εξαρθεί η ανθρωπιστική του βοήθεια και η αυτοθυσία στελεχών του). Αυτή η ανακόλουθη προς τη δημοκρατική ιστορία και τους πανανθρώπινους σκοπούς του ΟΗΕ στάση κάποιων ισχυρών κύκλων σηματοδοτεί μια ασυμβίβαστη με το πνεύμα του Χάρτη μεταβολή των διεθνών σχέσεων με δυσμενείς επιπτώσεις για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γιατί, με την υποβάθμιση του ΟΗΕ, υποβαθμίζεται ο σεβασμός στη δημοκρατία και στην πλειοψηφία των Κρατών-Μελών του που πιστεύουν στον Οργανισμό, ανατρέπεται ο συσχετισμός δυνάμεων, υποβαθμίζονται το Διεθνές Δίκαιο και οι διεθνείς Συνθήκες των οποίων ο ΟΗΕ είναι θεματοφύλακας, καθώς και οι αποφάσεις των οργάνων του, και επίσης η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Ειδικότερα, μετά την τρομοκρατική ενέργεια εναντίον των ΗΠΑ, η «ισορροπία του τρόμου» μετατρέπεται σε ανισορροπία της τρομοκρατίας, όπου με πρόσχημα ή άλλοθι την πραγματική ή τεχνητή απειλή, θεσμοθετείται η επιλεκτική επιβολή αντιδημοκρατικών μεθόδων και η παραβίαση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών (προς δόξαν του Όργουελ!) ενώ, στο μεταξύ, καίρια προβλήματα από τα οποία εξαρτάται η ποιότητα ζωής στον Πλανήτη και το μέλλον της ανθρωπότητας, όπως η Συνθήκη για το περιβάλλον κ.ά., παραμένουν άλυτα προς δόξαν των κερδοσκόπων και μαυραγοριτών των πανανθρώπινων οραμάτων. Παράλληλα, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, προωθούνται κατακερματισμοί κρατών, αντιτρομοκρατικές-τρομοκρατικές ενέργειες, εδραίωση των συγκρούσεων {γιατί το διεθνές ανταγωνιστικό κατεστημένο δεν μπορεί να επιβιώσει δίχως αντιπάλους} δραματική αύξηση παραγωγής και εμπορίου όπλων, ναρκωτικών, μελών σώματος, και ακόμη, επανεμφανίζεται απειλητικά το δουλεμπόριο.
Είναι πλέον φανερό ότι ενώ κατά τη διάρκεια του Β΄ΠΠ αλλά και μετά, ο ΟΗΕ αποτελούσε μια παγκόσμια «σταθερή» επίτευξης προαναφερθέντων πανανθρώπινων στόχων, οι διεθνείς συγκυρίες, όπως αυτές διαμορφώθηκαν από τα διεθνή οργανωμένα συμφέροντα, ιδιαίτερα εκείνα που συνδέονται κυρίως με τη βιομηχανία και το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, που ως γνωστόν αποφέρουν τεράστια κέρδη, αλλά και άλλα όπως ενεργειακοί πόροι, χρηματιστήρια κ.λπ., τείνουν να μετατρέψουν ξανά τη διεθνή σκηνή σε αρένα συνεχών συγκρούσεων υπονομεύοντας το ρόλο, το κύρος και την αξιοπιστία του ΟΗΕ, ανοίγοντας έτσι τους «Ασκούς του Αιόλου», προκαλώντας μια άναρχη παγκόσμια τάξη, όπου κάποιοι επενδύουν και κερδοσκοπούν ποικιλοτρόπως για να θυμηθούμε τη λαϊκή παροιμία: «οι λύκοι στην αναμπουμπούλα χαίρονται».
Ο ΟΗΕ είναι ο μόνος και μοναδικός παγκόσμιος Οργανισμός, που δημιουργήθηκε μέσα στη φρίκη και τη δυστυχία του πολέμου και που κατόρθωσε να επιβιώσει περισσότερο από μισό αιώνα έχοντας στο ενεργητικό του κάποιες επιτυχίες στον πολιτικό τομέα, αλλά σημαντικές σε άλλους τομείς. Είναι, όμως, γνωστό ότι ο ΟΗΕ δεν αποτελεί υπερκράτος και δεν έχει εκτελεστική εξουσία εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπει ο Χάρτης, αλλά με την «Αχίλλειο Πτέρνα», το βέτο. Ο ΟΗΕ είναι ό,τι τα Κράτη –Μέλη του θέλουν να είναι. Και όπως είπε πολύ σοφά ο τ.ΓΓ Μπούτρος Μπούτρος –Γκάλι : « Ο ΟΗΕ έχει σαν σκοπό να υπηρετεί τα Κράτη –Μέλη του. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν τα υποκαθιστά». Προφανώς, με την πάροδο των ετών, η αλαζονεία εξαιτίας της εξουσίας των ισχυρών παραγόντων και των προνομίων τους, μεταλλάχτηκε σε φανατισμό και ο φανατισμός σύμφωνα με τον Βολταίρο αποτελεί την πιο επικίνδυνη ανθρώπινη ασθένεια η οποία δρα σαν θρυαλλίδα στις πολύ εύφλεκτες ανθρώπινες διαπροσωπικές και διεθνείς σχέσεις προκαλώντας ανταγωνισμό και βία. Και ακριβώς αυτόν τον απάνθρωπο και απανθρωπίζοντα φαύλο κύκλο αλαζονείας-εξουσίας-φανατισμού-ανταγωνισμού-βίας-φόβου προκαλούν και καλλιεργούν μεθοδικά και διαιωνίζουν συγκεκριμένα διεθνή συνωμοτικά, κερδοσκοπικά κυκλώματα με αδιαφανείς και επικίνδυνους μηχανισμούς, επενδύοντας τα αντικοινωνικά τους συμφέροντα σε αυτόν, αντίδοτο του οποίου αποτελούν ο Χάρτης του ΟΗΕ και η Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εφόσον, βέβαια, οι πρόνοιές τους είναι σεβαστές και εφαρμόζονται.
Επίσης, ενώ, φιλοσοφικά, η πεμπτουσία τόσο του Χάρτη όσο και της Οικουμενικής Διακήρυξης θεμελιώνει τη συνεργασία των κρατών στη βάση της ευγενούς άμιλλας, ισχυρά κυκλώματα έχουν επιβάλλει και καλλιεργούν ένα φαύλο κύκλο στυγνού ανταγωνισμού για ανταγωνισμό προσπαθώντας να υπονομεύσουν και εξουδετερώσουν το πνεύμα του Χάρτη και της Οικουμενικής Διακήρυξης. Τούτο όμως ισοδυναμεί με προδοσία των ίδιων των δημοκρατικών θεσμών πέραν από την προδοσία του ωραίου οικουμενικού οράματος που ο ΟΗΕ αντιπροσωπεύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών της Γης και των μελλοντικών γενιών τους καθώς και των δεκάδων εκατομμυρίων αθώων ψυχών που θυσιάστηκαν για την επιτυχία του. Το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη πολιτικής βούλησης, που είναι εφικτή. Γιατί, πώς είναι δυνατόν να δημιουργούνται αερογέφυρες από τη μιαν άκρη του κόσμου στην άλλη, σε λίγες μέρες, για πολεμικούς, ανθρωποκτόνους σκοπούς, και δεν είναι δυνατόν να δημιουργούνται για την πρόληψη ή καταστολή συγκρούσεων, μεταφορά ειδών πρώτης ανάγκης, τεχνογνωσίας κ.λπ. για την εξάλειψη της πείνας και της φτώχιας, τη βοήθεια στους πρόσφυγες, τη σωτηρία του περιβάλλοντος, την ανάπτυξη, ευημερία κ.λπ.; Ίσως, η, σε αντιδιαστολή με την αρχική φράση στο Προοίμιο «εμείς οι λαοί», κατάληξη «οι κυβερνήσεις μας» να ενείχε από την αρχή, πέραν από την πρακτική και κάποια ιδιαίτερη συμβολική σημασία. Και ποιός εγγυάται, με όσα τεκταίνονται στα πλαίσια της πρόθεσης «παρά», ότι οι κυβερνήσεις κάποιων χωρών σήμερα αντιπροσωπεύουν πραγματικά τη γνήσια θέληση των λαών τους και υπηρετούν τα γνήσια συμφέροντά τους;
Δυστυχώς, όμως, στην αμφιλεγόμενη εικόνα του ΟΗΕ έχει συμβάλλει και το γεγονός ότι ισχυροί διεθνείς παράγοντες δεν μερίμνησαν πάντα να επανδρώνουν τον Οργανισμό με άξιους θεματοφύλακες ώστε να προάγουν το σεβασμό και την εφαρμογή των προνοιών του Χάρτη και των αποφάσεων των οργάνων του. Για το Κυπριακό, π.χ., έχουν υιοθετηθεί δεκάδες αποφάσεις της ΓΣ και του ΣΑ, που όμως παραμένουν νεκρό γράμμα. Το ίδιο και για την Παλαιστίνη. Εκείνο δε που ιδιαίτερα έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη, είναι η τραγωδία της Συρίας που διαιωνίζεται προκαλώντας τραγικές καταστάσεις και παρενέργειες, αλλά που οι «άρχοντες των δαχτυλιδιών» δεν θέλουν να επιλύσουν στη ρίζα του προβλήματος-και μπορούν- ενώ παράλληλα προκαλούν ένα φαύλο κύκλο παράπλευρων τραγωδιών με τους πρόσφυγες κ.λπ. Με άλλα λόγια έχει χαθεί η αίσθηση του ανθρωπισμού, και τα όπλα ή άλλα υλικά αγαθά έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη αξία από τους ανθρώπους. Οποία ΥΒΡΙΣ! Επιστροφή στον απάνθρωπο Μεσαίωνα και στο “Homo homini lupus est”. Και «στο δια ταύτα»:
Οσον αφορά το θεσμικό σκέλος, είναι καιρός ν’ αναθεωρηθεί ο Χάρτης και να καταργηθεί το περιβόητο προνόμιο της αρνησικυρίας, το γνωστό βέτο, που έχει υπονομεύσει καίρια την πρόληψη τραγωδιών και οι αποφάσεις να λαμβάνονται από τη μεγάλη πλειοψηφία των Κρατών-Μελών και στα δυο κύρια όργανα. Επίσης, όσον αφορά το πολιτικό σκέλος, έχουν περάσει 88 χρόνια από τότε που οι Υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Γαλλίας (Κέλλογκ-Βριάν) είχαν την σπουδαία έμπνευση και υπέγραψαν σύμφωνο στα πλαίσια της ΚτΕ για την απαγόρευση του πολέμου, αλλά το στο μεταξύ γιγαντωμένο και διεφθαρμένο βιομηχανικό και εμπορικό σύμπλεγμα εξοπλισμών το υπονόμευσε και δεν υλοποιήθηκε. Αποτελεί αφέλεια ή ψευδαίσθηση να ελπίζει κάποιος ότι μπορεί να επανέλθει το θέμα στον ΟΗΕ; Αλλά και η ελπίδα έχει εισαχθεί στο παγκόσμιο χρηματιστήριο!
Δεν είναι καιρός ν’ αντιστραφεί το αρχαίο λατινικό και εβραϊκό “SI VIS PACEM PARA BELLUM” (αν επιθυμείς ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο» σε SI VIS PACEM PARA PACEM (αν επιθυμείς ειρήνη προετοίμαζε την ειρήνη, αγωνίσου για την ειρήνη! Και, επιτέλους, τα «σπαθιά να γίνουν αλέτρια». Όμως, δεν αποτελεί ουτοπία όταν, όπως προαναφέρθηκε, οι εξοπλισμοί αυξάνονται δραματικά και οι τραγωδίες-ανθρωποθυσίες συνεχίζονται ;
Οσον αφορά το διοικητικό σκέλος, εκλέχτηκαν πάντα σημαντικές προσωπικότητες για τη θέση του ΓΓ, ή, κατά κανόνα, “YES MEN”;Ενας ΓΓ έμεινε στην ιστορία ως γνήσιος θεματοφύλακας του Χάρτη, ο Νταγκ Χάμμερστζολντ, που τόλμησε και εναντιώθηκε στις δυο Υπερδυνάμεις τη δεκαετία του 60 σχετικά με το Κονγκό, και σκοτώθηκε σε αεροπορικό «ατύχημα» το 1960. Επίσης, γιατί δεν ανανεώθηκε η θητεία του Βούτρος Μπούτρος-Γκάλι, του εμπνευστή του περίφημου Οδηγού Ειρήνης (Agenda for Peace), που αν εφαρμοζόταν θα είχε εδραιωθεί, προληπτικά, η διεθνής ειρήνη και δεν θα ζούσαμε τις όποιες πολεμικές κ.ά. τραγωδίες που συμβαίνουν; Επίσης οι Ου Θαντ και Χαβιέρ Περεζ ντε Κουέγιαρ διακρίθηκαν. Και ένας άλλος ΓΓ είχε τουλάχιστον την εντιμότητα να παραδεχθεί ότι η τραγωδία στη Ρουάντα μπορούσε να είχε αποτραπεί. Γιατί οι ΓΓ, οι θεματοφύλακες του Χάρτη, δεν τολμούν να πάρουν πρωτοβουλίες για την επίλυση καίριων προβλημάτων όπως της τραγωδίας της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Κύπρου, καθώς και των νέο-ιμπεριαλιστικών τάσεων και πράξεων ορισμένων κρατών;
Επίσης, γιατί δεν παίρνουν πρωτοβουλίες και προληπτικά μέτρα για την άμβλυνση των διαφορών και εναρμόνιση ανάμεσα στις θρησκείες ώστε να μην έχουμε τα φρικτά φαινόμενα Τζιχαντιστών κ.λπ.; Τέλος, μήπως είναι καιρός να δρομολογηθεί η διαχρονικά διαφιλονικούμενη παγκόσμια διακυβέρνηση και να δημιουργηθεί στα πλαίσια του ΟΗΕ μια οικουμενική «κυβέρνηση» που να έχει εκτελεστική εξουσία για να διαχειρίζεται τα παγκόσμια προβλήματα και όχι να τα διαχειρίζονται αδιαφανή, αντι-κοινωνικά κυκλώματα εξουσίας και κερδοσκοπίας, οι κατά το Δημοσθένη «παραξίαν ευτυχούντες», που ενδιαφέρονται μόνον για την εξασφάλιση των συνήθως παράνομων και ανήθικων προνομίων τους στο πλαίσιο του περιβόητου «διαίρει και βασίλευε;»
Οσον αφορά τη χώρα μας και την Κύπρο, που έχυσαν ποταμούς αίματος για τα ιδανικά του ΟΗΕ, γιατί οι ΓΓ δεν μεριμνούν για έμπρακτη βοήθεια ώστε ν’ αντιμετωπισθούν τα καίρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν; Γιατί οι ΓΓ δεν μεριμνούν να εφαρμοσθούν οι αποφάσεις του ΣΑ και της ΓΣ για το Κυπριακό, αλλά προσπαθούν, ορισμένοι, συνωμοτικά να επιβάλλουν νόθες, παρασκηνιακές λύσεις τύπου Σχεδίου Ανάν; Επίσης, για το σφετερισμό του ελληνικότατου ονόματος Μακεδονία από τα Σκόπια; Γιατί δεν αντιδρούν στις νέο-ιμπεριαλιστικές, νέο-αποικιοκρατικές ενέργειες της Τουρκίας, που αποτελούν απειλή για τη διεθνή ειρήνη; Ο Χάρτης παρέχει ειδικές εξουσίες στους ΓΓ. Γιατί δεν τις αξιοποιούν, αλλά προτιμούν να υπακούουν στα κελεύσματα ισχυρών παραγόντων που προσπαθούν να υπονομεύσουν το κύρος και την αξιοπιστία του Οργανισμού; Οσον αφορά το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, ενώ το ΔΝΤ προβλέπει την οικονομική ενίσχυση των κρατών-μελών του χωρίς να διακινδυνεύουν την εσωτερική και διεθνή ασφάλειά τους, όμως, είναι ανακόλουθο. Την ανακολουθία αυτή την επισήμανα στον τύπο το 2011, αμέσως όταν ανέκυψε το πρόβλημα. Ομως, ποιός δίνει σημασία; «Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» για να θυμηθούμε τον Σέξπηρ! Εξυπακούεται, βέβαια, ότι οι κυβερνήσεις έχουν τη στρατηγική ικανότητα να αξιοποιούν τις δυνατότητες του ΟΗΕ και όχι να είναι εθελόδουλες.
Το τραγικό συμπέρασμα των επαϊόντων αλλά και των απλών ενεργών πολιτών είναι ότι, τελικά, ο ΟΗΕ αποτέλεσε το άλλοθι, το πρόσχημα των πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά - όχι όμως ηθικά και δημοκρατικά- ισχυρών ώστε μέσω του Οργανισμού να ελέγχουν την παγκόσμια κοινότητα εξυπηρετώντας τα δικά τους αποκλειστικά συμφέροντα. Δημιούργησαν ένα σύγχρονο ΑΝΘΡΩΠΟΡΥΧΕΙΟ! Και ο πολιτισμός έχει μεταλλαχθεί σε πωλητισμό στον οποίον έχουν παγιδευτεί και αυτοπαγιδευθεί πολιτικοί, θρησκευτικοί κ.ά. ηγέτες, ΜΜΕ, επιστήμονες, καλλιτέχνες, λογοτέχνες κ.ά. ! Και παρατηρούμε οπισθοδρόμηση και παρακμή όσον αφορά την αντιμετώπιση των καίριων προβλημάτων του πλανήτη και συνάμα μια ανακολουθία όσον αφορά το σεβασμό στο Χάρτη και των προνοιών του. Και το χειρότερο, η αδιαφορία που υπάρχει. Αλλά, σε έναν κόσμο στον οποίον πρυτανεύει ο φαύλος κύκλος στυγνού ανταγωνισμού για ανταγωνισμό, υλιστικής παραφροσύνης, γενικευμένης νοθείας, ποικιλόμορφης βίας, παιδείας που καλλιεργεί το διχασμό, πολιτικό ή/και θρησκευτικό, υποκουλτούρας που καλλιεργεί τις πολεμικές τέχνες, την παραφυσικότητα, τον μισανθρωπισμό, τον ανθρωποκτονισμό, και-ιδιαίτερα- απάθειας στις όποιες τραγωδίες και ανθρωποθυσίες, και που επίσης- δεν είναι τυχαίο- διακρίνεται για τη μετριότητα και διαφθορά των ηγεσιών του, εκτός εξαιρέσεων, τι θετικό μπορούμε να περιμένουμε; Χωρίς, βέβαια, να είναι άμοιροι ευθυνών και οι λαοί, όσοι τις εκλέγουν αλόγιστα. Και- το χειρότερο-θεωρούν τον πόλεμο αναπόφευκτο, ως φυσικό φαινόμενο. Οποία παράκρουση! Εναπόκειται, συνεπώς, στις γνήσιες δημοκρατικές κυβερνήσεις και στους λαούς τους να στηρίξουν τον Οργανισμό, επιλέγοντας πραγματικά άξιους θεματοφύλακες και άξια στελέχη του, ενισχύοντάς τον θεσμικά και οικονομικά, και να μη συμμετέχουν στη συνωμοσία προδοσίας του γιατί αυτό θα σημαίνει προδοσία της ίδιας της φιλειρηνικής, δημοκρατικής και έννομης εθνικής και διεθνούς τάξης. Η προδοσία του πανανθρώπινου αυτού οράματος σημαίνει και προδοσία της ίδιας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Τέλος, σημαίνει ηθική και δημοκρατική αυτοχειρία! Αν ανατρέξουμε στις προηγούμενες δεκαετίες, θα διαπιστώσουμε ότι τα περισσότερα σχέδια, προγράμματα κ.λπ. του ΟΗΕ παραμένουν νεκρό γράμμα σε μεγάλο βαθμό. Ας ελπίσουμε και ευχηθούμε η νέα ηγεσία του Οργανισμού, η οποία έχει ν’ αντιμετωπίσει σοβαρότατα προβλήματα, που συσσωρεύονται σαν χιονοστιβάδα απειλώντας εφιαλτικά τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, προσηλωμένη στο Χάρτη, θα φανεί αντάξια των προσδοκιών των φιλειρηνικών και δημοκρατών λαών, όχι των πολεμοκάπηλων κυκλωμάτων, αλλά συνάμα θα έχει τη γνήσια και σταθερή υποστήριξη των Κρατών –Μελών του, ιδιαίτερα των ισχυρών, που είναι κυρίως υπεύθυνα για το μέλλον του Οργανισμού και της ανθρωπότητας. Για να είναι πραγματικά Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και όχι Οργανισμός Ηνωμένων Επιτηδείων ή Επιόρκων, για να μπορεί να φέρει σε αίσιο πέρας την ιερή του αποστολή, γιατί διαφορετικά, στον ανθρωπογενή οικονομικό, κοινωνικό και στρατιωτικό κατακλυσμό που έχει ήδη αρχίσει με εκατόμβες αθώα θύματα, και που ενδεχομένως να καταλήξει σε πυρηνικό όλεθρο και καταστροφή του πλανήτη μας, δεν θα υπάρξει «κιβωτός» σωτηρίας. Ισως να υπάρξουν μόνον πυρηνικά καταφύγια για τους «παράνθρωπους», ανθρωπόσαυρους ή δράκουλες που ίσως επιζήσουν αφού, στο μεταξύ, θα έχουν κατασπαράξει την ανθρωπότητα. Κι’ αντί οι ισχυροί να πασχίζουν, στα πλαίσια του ΟΗΕ, να καταστήσουν τον πλανήτη μας ένα γήινο «παράδεισο», σπαταλούν τρισεκατομμύρια για εξοπλισμούς και διαπλανητικές περιπέτειες, συν τον επαπειλούμενο κατακερματισμό κρατών κ.ά. τραγωδίες που θα οδηγήσουν σε χάος! Και άραγε, θα προλάβουν να υπάρξουν χαολόγοι ή θα έχει σημάνει το τραγικό και φρικτό τέλος της ανθρωπότητας και της απαρχής μιας αδιανόητης κόλασης που ούτε τα πιο ακραία σενάρια επιστημονικής φαντασίας δεν έχουν περιγράψει ; Μήπως οι Τζιχαντιστές τα προμηνύουν; Αλήθεια, τους Τζιχαντιστές ποιοί και γιατί τους δημιούργησαν, τους χρηματοδότησαν, τους εξόπλισαν, τους εκπαίδευσαν για τις φρικαλεότητες που διαπράττουν: Και οι «πολιτισμένοι», «δημοκράτες» ηγέτες αδιαφορούν, κι’ αρχίζουν ν’ αντιδρούν μόνον όταν αντιλαμβάνονται ότι και οι ίδιοι απειλούνται! Οποία πώρωση συνειδήσεων! Οποία παρακμή! Οποία Βαβέλ!
Επιτρέψτε μου να τελειώσω με το διαχρονικά σημαντικό κείμενο του σπουδαίου Καθηγητή Hans Morgenthau, στο βιβλίο του «Πολιτική μεταξύ Εθνών» το 1948 : « Η διεκδίκηση οικουμενικότητας η οποία εμπνέει τον ηθικό κώδικα μιας συγκεκριμένης ομάδας είναι ασυμβίβαστη με την όμοια διεκδίκηση άλλης ομάδας: ο κόσμος έχει χώρο μόνον για μια μόνον, και η άλλη πρέπει να υποχωρήσει ή να καταστραφεί. Ετσι, κραδαίνοντας τα είδωλά τους μπροστά τους, οι εθνικιστικές μάζες των καιρών μας συναντώνται στη διεθνή αρένα, κάθε μια ομάδα πεπεισμένη ότι εκτελεί ιστορική επιταγή, ότι πράττει για την ανθρωπότητα ό,τι φαίνεται να πράττει για τον εαυτόν της, και ότι εκπληρώνει μια ιερή αποστολή που έχει προστάξει η θεία Πρόνοια, όπως αυτή ορίζεται. Δεν αντιλαμβάνονται ότι συναντώνται κάτω από έναν άδειο ουρανό από τον οποίον οι θεοί έχουν αποχωρήσει».
Παναγιώτης Ι. Καραφωτιάς