Κακούρι | Οι βρύσες και τα πλατάνια ... του χωριού
Της Γεωργίας Κακαρίκου
Οι βρύσες και τα πλατάνια.. του χωριού μας Αφήνω για λίγο τις έννοιες μου για να χαρώ τα σημάδια του φθινοπώρου και οι δρόμοι ανοίγουν και με οδηγούν στο «Κακούρι» στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Θαυμάζοντας την διαδρομή και την άγρια ομορφιά αυτού του ευλογημένου τόπου, το ταξίδι προκαλεί ξεχωριστή συγκίνηση. Κοιτάζω γύρω μου τα καμποχώραφα, τη βρύση, τα δένδρα, τις λεύκες και τα πλατάνια και θυμάμαι... Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια τα αλησμόνητα, τα νερά της βρύσης, τις κουβέντες, τα γέλια και τα αστεία των κοριτσιών που περίμεναν να γεμίσουν τα ξυλοβάρελα με δροσερό νερό. Τα γαϊδουράκια να περιμένουν υπομονετικά για να τα φορτώσουν. Τα γάργαρα νερά, που κυλούσαν και βούιζαν δίπλα στα πλατάνια. Και έσμιγε το βουητό του νερού με το βουητό του αέρα και με τα αστεία των κοριτσιών και τα λόγια τους γράφονταν στα φύλλα και εκείνα σείονταν και σφύριζαν και τα έκαναν τραγούδι. Και χόρευαν τα κλώνια και σκορπούσε το τραγούδι και το έπαιρνε ο αέρας. Και λικνιζόταν η άγρια μέντα και λουζόταν στα νερά που κυλούσαν στις ρίζες του γέρο-Πλάτανου και μοσχοβολούσε με το φύσημα του αέρα. Μνήμες και θύμησες, από τα χρόνια εκείνα τα αλησμόνητα, από τα μέρη τούτα τα αγαπημένα. Τότε, όταν, κάποτε, που οι παππούδες μας έλεγαν ιστορίες και παραμύθια. Ιστορίες για τα τεράστια πλατάνια της βρύσης, που φύτεψαν όταν ήσαν σχολιαρόπαιδα μαζί με τον δάσκαλό τους, (περίπου το 1900) και παραμύθια, για τις νεράιδες τις νερογέννητες, που έβγαιναν και σεργιανούσαν σαν έπεφτε το σκοτάδι.
Τα πηγάδια (οι στέρνες), τα ποτάμια, τα γεφύρια, οι βρύσες στα σταυροδρόμια του χωριού και οι πηγές (« τα μάτια» που τα λέγαμε.. ) ασκούσαν και ασκούν πάνω μου μια ιδιαίτερη γοητεία. Αφουγκράζομαι το κελάρυσμα του νερού, το κάλεσμα, το νεροψιθύρισμα και το ακολουθώ μέχρι να το βρω. Το τραγούδι του νερού μας επηρεάζει όλους και ξυπνάει τη ρομαντική μας διάθεση, μιλάει σε μια δική του γλώσσα, με ένα κώδικα, που όσοι τον καταλαβαίνουν και το αποκρυπτογραφούν, απολαμβάνουν την ομορφιά του και την ευεργετικότητά του στην φύση και στης ψυχές τους.
Μεγάλωσα στο χωριό την εποχή που δεν είχε έρθει ακόμη το νερό στα σπίτια. Απ’ μικρή θυμάμαι, τις γυναίκες στην γειτονιά να περιγράφουν με λεπτομέρειες, γνέθοντας τη ρόκα τους, τις συναντήσεις τους με τις νεράιδες στην βρύση, την ώρα που βασίλευε ο ήλιος…
«Ήσαν όλες τόσο όμορφες, ήσαν όλες τους πλανεύτρες.
Κρύβονταν πίσω από τα κλαδιά του πλάτανου,
κοντά στο δροσερό νερό που πάει για το ποτάμι.
Του ουράνιου τόξου χρώματα για φόρεμα φορούσαν,
και τα μαλλιά τους στόλιζαν με τα άστρα του ουρανού,
καθρέφτη είχαν το νερό που ήσυχα κυλούσε
και χτένι να χτενίζονται το φως του φεγγαριού»
Κι’ εμείς μικρά παιδιά τότε, καθισμένα στο πλατύσκαλο του σπιτιού τρέμαμε απ’ το φόβο μας. Δεν θέλαμε όμως να πάμε για ύπνο. Θα χάναμε το τέλος της ιστορίας. Και πού να τολμήσουμε να πάμε προς την βρυση όταν σουρούπωνε! Η κάθε σκιά, το κάθε κλαδί έπαιρνε μορφή σαν έπεφτε η νύχτα. Και σ’ όλα τα παραμύθια το πηγάδι το φύλαγε πάντοτε και ένας δράκος. Ο δράκος του ΑιΓιώργη. Η Κατόβρυση, όπως την λέγαμε, είναι στην είσοδο του χωριού. Στέκει εκεί περήφανη για το παρελθόν της, που ήταν τόπος συνάντησης για όλους, μόνο που άλλαξε λίγο και τώρα πια δεν έχει νερό. Και τα πλατάνια γέρικα πια, όμως το ίδιο επιβλητικά, όπως είχαν μείνει στη μνήμη μου απ’ τα παιδικά μου χρόνια.
Τα πηγάδια (οι στέρνες), τα ποτάμια, τα γεφύρια, οι βρύσες στα σταυροδρόμια του χωριού και οι πηγές (« τα μάτια» που τα λέγαμε.. ) ασκούσαν και ασκούν πάνω μου μια ιδιαίτερη γοητεία. Αφουγκράζομαι το κελάρυσμα του νερού, το κάλεσμα, το νεροψιθύρισμα και το ακολουθώ μέχρι να το βρω. Το τραγούδι του νερού μας επηρεάζει όλους και ξυπνάει τη ρομαντική μας διάθεση, μιλάει σε μια δική του γλώσσα, με ένα κώδικα, που όσοι τον καταλαβαίνουν και το αποκρυπτογραφούν, απολαμβάνουν την ομορφιά του και την ευεργετικότητά του στην φύση και στης ψυχές τους.
Μεγάλωσα στο χωριό την εποχή που δεν είχε έρθει ακόμη το νερό στα σπίτια. Απ’ μικρή θυμάμαι, τις γυναίκες στην γειτονιά να περιγράφουν με λεπτομέρειες, γνέθοντας τη ρόκα τους, τις συναντήσεις τους με τις νεράιδες στην βρύση, την ώρα που βασίλευε ο ήλιος…
«Ήσαν όλες τόσο όμορφες, ήσαν όλες τους πλανεύτρες.
Κρύβονταν πίσω από τα κλαδιά του πλάτανου,
κοντά στο δροσερό νερό που πάει για το ποτάμι.
Του ουράνιου τόξου χρώματα για φόρεμα φορούσαν,
και τα μαλλιά τους στόλιζαν με τα άστρα του ουρανού,
καθρέφτη είχαν το νερό που ήσυχα κυλούσε
και χτένι να χτενίζονται το φως του φεγγαριού»
Κι’ εμείς μικρά παιδιά τότε, καθισμένα στο πλατύσκαλο του σπιτιού τρέμαμε απ’ το φόβο μας. Δεν θέλαμε όμως να πάμε για ύπνο. Θα χάναμε το τέλος της ιστορίας. Και πού να τολμήσουμε να πάμε προς την βρυση όταν σουρούπωνε! Η κάθε σκιά, το κάθε κλαδί έπαιρνε μορφή σαν έπεφτε η νύχτα. Και σ’ όλα τα παραμύθια το πηγάδι το φύλαγε πάντοτε και ένας δράκος. Ο δράκος του ΑιΓιώργη. Η Κατόβρυση, όπως την λέγαμε, είναι στην είσοδο του χωριού. Στέκει εκεί περήφανη για το παρελθόν της, που ήταν τόπος συνάντησης για όλους, μόνο που άλλαξε λίγο και τώρα πια δεν έχει νερό. Και τα πλατάνια γέρικα πια, όμως το ίδιο επιβλητικά, όπως είχαν μείνει στη μνήμη μου απ’ τα παιδικά μου χρόνια.