Ένα γράμμα στον αδερφό μου, Κώστα Δημόπουλο …
Λατρεμένε μου, Κώστα … Πέρασαν 21 χρόνια από τη στιγμή που πήρες το δρόμο χωρίς επιστροφή.
21 χρόνια με πολλή θλίψη και πόνο, διότι η απουσία σου είναι δυσβάσταχτη.
Είναι φορές που νιώθω την ανάγκη να σε πάρω τηλέφωνο, να ακούσω τη φωνή σου, να περάσεις από το σπίτι να σε δω και τούτες τις ώρες νιώθω να πνίγομαι, διότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ’ όλα αυτά που σκέφτομαι. Όπως δεν μπόρεσα να σε κρατήσω στη ζωή …
Κώστα, «έφυγες» τόσο άδικα και τόσο ξαφνικά που δεν πρόλαβα να σου πω πολλά πράγματα.
Βλέπω πολλούς φίλους σου οι οποίοι σε θυμούνται με αγάπη και δακρύζουν και αναρωτιούνται πως εσύ, το γελαστό και τόσο δοτικό παιδί για όλους τους άλλους, δεν έδωσες την ευκαιρία στον εαυτό σου να ζήσεις.
Διότι, Κώστα, έπρεπε να ζήσεις, είχες όλα τα νιάτα μπροστά σου, να τα χαρείς και να απολαύσεις τους κόπους σου.
Κατάφερες να κάνεις πολλά πράγματα μόνος σου και κατάφερες να σπουδάσεις με πολλές δυσκολίες, να ανοίξεις το δικό σου Κτηνιατρείο και να γίνεις σπουδαίος και τρανός, μα πάνω απ’ όλα μπόρεσες να μείνεις ένα αγνό παιδί.
Είμαι πολλή υπερήφανη που σε είχα αδελφό μου.
Επίσης, τα ανίψια που τα λάτρεψες σε νοσταλγούν πολλές φορές και είναι περήφανα για σένα., όπως ήσουν εσύ κάποτε γι’ αυτά.
Τι κι αν έχουν περάσει 21 χρόνια, δεν υπάρχει μέρα που να μην σε σκεφτώ στις χαρές και στις λύπες μου..
Ήθελα να είσαι δίπλα μου, όπως είμαστε τόσα χρόνια.
Εσύ είσαι με τον μπαμπά, τη μαμά, τον Τάκη μας κι εγώ εδώ με τις αναμνήσεις μιας ζωής.
Όπως και να έχε, τη θέση σου μέσα στην καρδιά μου, δεν θα την πάρει κανείς άλλος και κάποτε θα συναντηθούμε.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
Η αδερφή σου, Πόπη.
*Ο Κτηνίατρος Κώστας Δημόπουλος «έφυγε» από τη ζωή στις 8 Φεβρουαρίου 1997, τόσο πρόωρα και εντελώς ξαφνικά, μόλις σε ηλικία 39 ετών.