3 χρόνια χωρίς τον Αλέξανδρο Παν. Παπαναστασίου (14/9/1951-23/10/2015)
Μπαμπούλη μου,
Αλέκο, δεν θα πρέπει να ανησυχείς γιατί έως σήμερα τα καταφέραμε.
Τρία χρόνια πριν έφευγες, με μόνη αγωνία ότι εκεί που πας δεν θα μπορείς να μας βοηθάς. Σε πληροφορώ ότι όχι μόνο μας βοηθάς αλλά είναι σαν να είσαι εδώ.
Η ιστορία σου μας διδάσκει πολλά και ιδίως τώρα στα δύσκολα.
Ο δρόμος από το Λεβίδι μέχρι την Αθήνα ήταν ανηφορικός για σένα και από την οδό Νικοπόλεως στην Αχαρνών έως την οδό Κανάρη στο Κολωνάκι ήταν γεμάτος δυσκολίες.
Όμως μέσα από σκληρή δουλειά τα κατάφερες.
Η πορεία σου γνωστή από τα δύσκολα φοιτητικά χρόνια με συνεχή εργασία και αγωνία έως το πτυχίο της νομικής που σου έδωσε φτερά.
Κάποιοι πίστεψαν πως ήσουν ένα πυροτέχνημα που θα σβήσει και περίμεναν να αποτύχεις. Όταν στην πρώτη δυσκολία σκόνταψες χάρηκαν και είπαν αυτό ήταν τελείωσε. Σε είπαν κλέφτη, καταχραστή και πολλά ακόμα όμως αυτοί είχαν την ατυχία να μην σε γνωρίζουν. Εσύ όχι μόνο δεν έσβησες αλλά πείσμωσες, έτσι ώστε να πετύχεις, διότι δεν μπορούσες να συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από το να είσαι μπροστά και πρώτος σε όλα. Ήσουν καταδικασμένος να πετύχεις και πέτυχες.
Αυτοί που χάρηκαν που σκόνταψες και σήμερα είναι απέναντι και περιμένουν να σκοντάψουμε εμείς τα παιδιά σου, αυτή τη φορά έτσι ώστε να χάσουμε ότι εσύ έφτιαξες με τον ιδρώτα και το αίμα σου.
Έφτασες ψηλά στον εργασιακό σου χώρο που εμείς δεν ξέρουμε εάν θα προλάβουμε να κάνουμε όσα εσύ. Με πελάτες που ανήκαν στην υψηλή επιχειρηματικότητα και εταιρείες τεχνικές κυρίως που ήταν πασίγνωστες στον Ελλαδικό κόσμο αλλά και σε Παγκόσμιο επίπεδο. Τέλος ήσουν νομικός όπου κατασκεύασες πάγια νομολογία που αφορά τα τεχνικά έργα, το διοικητικό δίκαιο, το φορολογικό δίκαιο καθώς και το εταιρικό & εμπορικό δίκαιο.
Το χωριό σου που τόσο αγαπούσες σε πίκρανε και σε στεναχώρησε. Αλλά όπως έλεγες «δεν πειράζει κάτι θα ξέρουν». Δεν πίστευε κανείς πως ο γιός της Κωνσταντίνας και του Παναγιώτη θα έφτανε τόσο ψηλά.
Τώρα που έφυγες και μας βλέπεις αλλά δεν σε βλέπουμε, μάθε ότι από την οικογένειά σου κάποιοι έφυγαν μακριά καθώς πλέον δεν έχουν κάτι να κερδίσουν. Επίσης κάποιοι δεν θεώρησαν σωστό έστω και τώρα να καταλάβουν τι τους προσέφερες και πάλι διαστρεβλώνοντας την αλήθεια είπαν και έκαναν πράξεις που η ιστορία και η κοινωνία τελικά θα τους κρίνει. Εσύ θα μου έλεγες «μην μιλάς απλά κοίτα».
Την περιπέτεια της υγείας σου την ξέρουμε εγώ και εσύ καλύτερα και θα είναι μέσα μας έτσι όπως την βιώσαμε, με αξιοπρέπεια και λεβεντιά ως το τέλος. Με δίδαξες πολλά μέσα από αυτή την περιπέτεια. Σου είχα υποσχεθεί να σε κάνω καλά δεν τα κατάφερα με νίκησε ο καρκίνος.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω την μάνα μου, που και τώρα στο μέτρο του δυνατού στάθηκε όρθια και βοήθησε και βοηθά όσο μπορεί τηρώντας εις το ακέραιο ότι της είχες πει τις τελευταίες σου μέρες. Την ευχαριστώ κιόλας, γιατί το 1989 ήταν εκεί για σένα στήριγμα και μετά κράταγε το σπίτι μας προσέχοντας σαν γονείς της τον παππού και την θεία Ανέστω για παραπάνω από δέκα χρόνια.
Ύστερα ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κωνσταντίνο Ζώτο που μας στάθηκε σαν πατέρας και αδερφός σου, που μας συμβούλεψε και μας βοήθησε όποτε το χρειαστήκαμε. Έλεγες Αλέκο ότι του έχουμε υποχρέωση πίστεψε με το γνωρίζουμε καλά.
Ίσως ξεχνάω να ονοματίσω και να ευχαριστήσω φίλους σου από την επαγγελματική σου πορεία, που τώρα στα δύσκολα ήταν εδώ, δεν τους ξεχνώ απλώς γνωρίζουν καλύτερα ότι πάντα θα τους ευχαριστούμε.
Αλέκο σε διαβεβαιώνω πως όλα θα πάνε καλά, γιατί είχα το προνόμιο να έχω εσένα για πατέρα. Γιατί σε όλη την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη σε ξέρουν. Γιατί με μπόλιασες με την αίσθηση δικαίου και δημοκρατικότητας που σε διέκρινε. Γιατί είσαι ο μπαμπάς μου.
Μου λείπουν μόνο όσοι δεν μπορούν να είναι εδώ. Όχι όσοι επέλεξαν να μην είναι…
Θα τα πούμε σύντομα από κοντά.
Ο Κωνσταντινούλης σου.
Κωνσταντίνος Αλεξ. Παπαναστασίου
Δικηγόρος Αθηνών