Η πρόταση του Γιάννη Κουμαρέλα για τη νέα αρχιτεκτονική δομή του Δήμου Τρίπολης
Το περασμένο Σάββατο, στο Λεβίδι, έγινε εκδήλωση για το νέο Καλλικράτη, στην αίθουσα του Μουσείου "Αλέξανδρος Παπαναστασίου", από την ομάδα πρωτοβουλίας ενεργών πολιτών και φορέων πρώην Καποδιστριακού Δήμου Λεβιδίου και ευρύτερης περιοχής.
Σημαντική ήταν η τοποθέτηση του πρώην Δημάρχου Λεβιδίου, Γιάννη Κουμαρέλα, ο οποίος μίλησε για την Αυτοδιοίκηση και την Περιφερειακή Ανάπτυξη.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΚΟΥΜΑΡΕΛΑ
«Σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολίτικης κρίσης που βιώνει εδώ και μια επταετία η χώρα μας, η σημερινή πρωτόγνωρη εκδήλωση που προκλήθηκε από την αγωνία και τον προβληματισμό των συνδιοργανωτών, για μερικούς φαντάζει πολυτέλεια έως και άσκοπη.
Είναι εκείνοι που ηττήθηκαν πολιτικά, ηθικά και εκλογικά και δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο καινούριος πολιτικός κύκλος που ανοίγει, αν συνεχίσουν την πεπατημένη, θα τους βρει στο περιθώριο των διεργασιών που εκκολάπτονται στην ελληνική κοινωνία.
Τούτο θα συμβεί και στους σημερινούς κρατούντες αν δανειστούν ή αναπαράγουν τα ίδια μοντέλα, σκέψεις και λειτουργίες στην πολύπαθη ελληνική δημοκρατία.
Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα λοιπόν στην πολιτική ιστορία ενός πολιτικού συστήματος όταν μια στρατηγική, μια γραμμή βρίσκεται σε αδιέξοδο, η διευθύνουσα ομάδα και οι παρατρεχάμενοι της που διαχειρίστηκαν αυτήν την πολιτική γραμμή, με αίσθημα ευθύνης παραιτούνται.
Δηλαδή τα στελέχη μιας αποτυχημένης πολιτικής δεν μπορούν να γίνουν φορείς μιας νέας.
Γι’ αυτό το λόγο, οι χθεσινοί πρωταγωνιστές, μην αντέχοντας τον διάλογο απουσιάζουν σήμερα επιδεικτικά.
Όφειλα για λόγους ιστορικής μνήμης να αναφερθώ στα ανωτέρω.
Μπαίνοντας στην ουσία του θέματος. Η αυτοδιοίκηση μαζί με τον κοινοβουλευτισμό και το συνδικαλισμό αποτελούν τα βάθρα της σύγχρονης δημοκρατίας. Όμως αν αυτά συμβαίνουν και επαληθεύονται στις μητροπολιτικές κοινωνίες της Ευρώπης, στην περιφέρεια στην οποία ανήκει η χώρα μας αποτελούν εξαίρεση, δηλαδή έχουμε μια βαθιά κρίση δημοκρατίας.
Κρίση την οποία, από τον πόλεμο και μετά, γέννησε ο αθηνοκεντρισμός, το πολιτικό σύστημα εξυπηρέτησης των κερδοσκοπικών «επενδύσεων» στη συντριπτική τους πλειοψηφία (από τι σχέδιο Μάρσαλ μέχρι και τα σημερινά ΕΣΠΑ).
Αντί λοιπόν να προκύψει ως ιστορικό, πολιτικό πλεόνασμα των αγώνων του λαού μας, η δημοκρατική αποκεντρωμένη περιφερειακή επαναθεμελίωση του κράτους, υπήρξε το γιγάντωμα των αστικών κέντρων εις βάρος της περιφερειακής Ελλάδας.Η σχέση κέντρου και περιφέρειας προσδιόρισε έναν ανασταλτικό, αντιαναπτυξιακό, ανισομερή χαρακτήρα, με άλλα λόγια γιγάντωσε την υποανάπτυξη στην περιφέρεια. Όσο δηλαδή το κέντρο γιγαντώνεται τόσο η περιφέρεια συρρικνώνεται.
Επειδή λοιπόν δεν μου αρέσουν μόνο τα λόγια περνάω απευθείας σε προτάσεις προβληματισμού.
Αν το σύγχρονο ελληνικό κράτος δεν δομηθεί με βάση το τι λέει η ιστορία, η οικονομία και η γεωγραφία θα έχουμε φαινόμενα του τύπου Πελοπόννησου, θα έχουμε μια περιφέρεια ακρωτηριασμένη, που η Αχαΐα , η Ηλεία, η Τροιζηνία, τα Κύθηρα ακόμα η Κεφαλλονιά και η Ζάκυνθος δεν θα αποτελούν ενιαία πολιτική, οικονομική και διοικητική οντότητα αλλά βιλαέτι μιας τουρκομπαρόκ αντίληψης.
Και επιπροσθέτως αν δεν πέσουν τα εσωτερικά τείχη των πρώην νομαρχιών (βλέπε αυτοδιοικητικό χάρτη) ποτέ δεν θα φτάσουμε να πριμοδοτούμε επιλογές του τύπου πρώτα ο οδικός και σιδηροδρομικός άξονας Κόρινθος-Πάτρα και μετά το Κόρινθος-Καλαμάτα.
Πρώτα ο οριζόντιος άξονας Κατάκωλο-Ολυμπία-Ηραία-Αρκ.Ορχομενός-Μαντινεία - Μυκήνες – Αργος – Ναύπλιο - Επίδαυρος και μετά το Λεύκτρο-Σπάρτη.
Για να φτάσω σ’ αυτό που αρχές των πρώτων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα, πρωτοστατούντος του δικού μας πατέρα της Δημοκρατίας Αλέξανδρου Παπαναστασίου, οι τότε δήμοι να διαιρούνται σε αστικούς, ημιαστικούς και αγροτικούς δήμους.
Αυτό που τότε μαζί με την εκπαραθύρωση της βασιλείας για μια δημοκρατική Ελλάδα και τον εκδημοκρατισμό της Παιδείας, ονομάστηκε Παπανάσταση, σήμερα φαντάζει άπιαστο όνειρο από την καθεστηκυία τάξη των πολιτικών πραγμάτων.
Μια τέτοια Παπανάσταση χρειάζεται ο τόπος, που οι βάσεις της θα στηρίζονται στους μεγάλους δημοκρατικούς αγώνες του λαού μας όπως αυτοί εκφράστηκαν την δύσκολη περίοδο της Γενοκτονίας και της προσφυγιάς του ‘20-‘22, την Εθνική Αντίσταση της δεκαετίας του ’40, τους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία προεξάρχοντος του Κυπριακού, το 1-1-4, τον αντιδικτακτορικό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα στη διάρκεια της Χούντας και τους αγώνες για λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική χειραφέτηση, των επόμενων δεκαετιών.
Υποχρεώνομαι να αναδείξω αυτή την προβληματική γιατί το ζήτημα της ανάπτυξης είναι άκρως πολιτικό ζήτημα και όχι διαχείριση κονδυλίων, επιδοτήσεων και μπακαλίστικων λογαριασμών.
Η ανάπτυξη έχει σάρκα και οστά δεν είναι κάτι το αόριστο και το δια ταύτα γίνεται από συγκεκριμένα οικονομικά και κοινωνικά υποκείμενα. Ποτέ όσο και χαμηλά να είναι το ημερομίσθιο το μεγάλο κεφάλαιο δεν θα επιλέξει πρώτα να επενδύσει σε περιοχές σαν τη δική μας, και μιλώ για το μεγάλο κεφάλαιο, απλούστατα γιατί δεν κερδίζει τα μέγιστα και επιλέγει να αποδημά σε επενδυτικούς παραδείσους μέσα και έξω από την χώρα μας.
Ποιος λοιπόν θα κάνει την ανάπτυξη στην περιφερειακή Ελλάδα; Ποιος φορέας θα υλοποιήσει τα προγράμματα; Τις ιδέες και τις προτάσεις που καλύτερα απ’ όλους γνωρίζουν οι κάτοικοι του κάθε επιμέρους χώρου;
Κατά την εκτίμηση μου πρέπει να την κάνει ο Δήμος μαζί με το μικρό-μεγάλο κεφάλαιο που αποδέχεται τους όρους του κοινωνικού ελέγχου και του δημοκρατικού προγραμματισμού.
Και για να γίνω κατανοητός: ο Δήμος ιδρύοντας εταιρείες δημοτικές ( π.χ. ΔΕΥΑΤ), Λαϊκής βάσης , μετοχικές, μεικτές και έχοντας το management στα χέρια του καλεί τους δημότες του είτε αυτοί βρίσκονται εντός ορίων είτε μετανάστες στο εσωτερικό είτε απόδημοι ή όποιος άλλος θελήσει να εκτελέσουν έργα του επιπέδου του 1950 Μεθύδριο – Λεβίδι - ( Υδραγωγείο) – έργα Υποδομών ( π.χ. Σφαγεία, Βιολογικός καθαρισμός, χιονοδρομικό κέντρο, αναδασμοί κ.λ.π.)
Όπως μπορεί να συνδιαχειρίζεται έργα με όμορους Δήμους , στο ίδιο αντικείμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόβλημα των απορριμμάτων που έχει καταντήσει γεφύρι της Άρτας για τη μυθική Πελοπόννησο.
Για μας μια είναι η πρόταση:
Περιφέρεια – Δήμοι και Ιδιώτες μαζί να συνδιαχειριστούν το πρόβλημα. Γιατί για μας τα σκουπίδια ταξιδεύουν νύχτα και μάλιστα με το μουντζούρη.
Έτσι οραματιζόμαστε στο σημερινό Δήμο ο όποιος απλώνεται από του Δάρα μέχρι την Αγία- Βαρβάρα Κολλινών, περίπου 2 ώρες, μια καινούργια αρχιτεκτονική δομή που θα έχει έναν αστικό δήμο και δύο ημιαστικούς – αγροτικούς.»
Το ρεπορτάζ του «Καλημέρα Αρκαδία» για την εκδήλωση, δείτε ΕΔΩ: «Νέος Καλλικράτης»: Απλή αναλογική για δημοτικές και περιφερειακές εκλογές προαναγγέλθηκε από το Λεβίδι! (vd)