"Είναι μεγάλη ευκαιρία να δημοπρατηθεί ο δρόμος Βυτίνα - Αρχαία Ολυμπία"!

Αγαπητοί Πατριώτες

Είναι μεγάλη ευκαιρία για τον Τόπο μας με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, αυτοί που εκλέχθηκαν Δήμαρχος Ευστάθιος Κούλης - Περιφερειάρχης Παναγιώτης Ε. Νίκας και οι Βουλευτές κύριοι Γιώργος Η. Παπαηλιού - Odysseas Konstantinopoulos A - Κώστας Βλάσης (Kostas Vlasis) να συμβάλουν να δημοπρατηθεί επιτέλους ο οδικός άξονας Βυτίνα - Αρχαία Ολυμπία.Ο δρόμος αυτός ενώνει με τον καλύτερο τρόπο Ακρόπολη - Επίδαυρο - Αρχαία Ολυμπία και η πρόσβαση σε αυτά τα Ιερά Μνημεία του τόπου μας θα γίνεται γρήγορα και πάνω απ'όλα ασφαλή.

Επιτέλους να δούμε το όραμα που έχετε γι αυτόν τον Ιερό Τόπο.

Είναι στο χέρι σας Κύριοι να μπείτε και εσείς στο κάδρο της Ιστορίας αυτού του Τόπου.

Η Ιστορία μας

Η Γορτυνία ως μέρος της Αρκαδίας συνδέεται με ένδοξο παρελθόν που έχει μακρινές ρίζες στην αρχαιότητα, όταν στην περιοχή αναπτύχθηκαν οι αρχαίες αρκαδικές πόλεις Γόρτυς, Τεύθις, Υψούς, Θέλπουσα, Μεθύδριο, Ηραία κλπ. Κατά τον 7ο-8ο αιώνα μ.Χ. εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Σλαβικά φύλα, τα οποία είτε εγκατέλειψαν την περιοχή το 807 μ.χ. (λόγω ήττας από το Βυζαντινό στρατό), είτε αφομοιώθηκαν από το ντόπιο ελληνικό στοιχείο, καθιερώνοντας αρκετά Σλαβικά τοπωνύμια. Τον 10ο αιώνα μ.Χ. αναπτύχθηκε στην περιοχή ο Ορθόδοξος μοναχισμός, ενώ το 963 μ.Χ. ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο - Φιλόσοφο και Πρωτοκρίτη του Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά - η παλιά Μονή της Παναγίας Φιλοσόφου, που έμεινε γνωστή στην λαϊκή παράδοση ως Κρυφό Σχολειό. Αργότερα ιδρύθηκαν και άλλα μοναστήρια όπως η Ιερά Μονή Ιωάννου Προδρόμου τον 12ο αιώνα μ.Χ.

Κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας παρουσιάστηκε οικονομική και πολιτισμική άνθηση στην περιοχή, η οποία είχε χωριστεί σε δύο βαρωνίες, της Άκοβας και της Καρύταινας. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, στην περιοχή κατέφυγαν και εγκαταστάθηκαν πολλοί πληθυσμοί εξαιτίας του ορεινού και δυσπρόσιτου εδάφους της. Λόγω αυτής της ιδιομορφίας στην Γορτυνία έδρασαν και αρκετά ένοπλα σώματα κλεφτών. Η επαρχία όπως και ολόκληρη η Πελοπόννησος πέρασε στην κατοχή των Βενετών την περίοδο 1685-1715. Κατά τα Ορλωφικά το 1770, η Γορτυνία υπέστη λεηλασίες από άτακτα αλβανικά στρατεύματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ανάλογες ήταν και οι καταστροφές που προκάλεσε ο Ιμπραήμ πασάς το 1825, ο στρατός του οποίου έκαψε αρκετά χωριά. Στην διάρκεια της Επανάστασης του 1821 η Γορτυνία πρωτοστάτησε στις εξελίξεις υπό την ηγεσία των ισχυρών οικογενειών (Κολοκοτρωναίων, Πλαπουταίων και Δεληγιανναίων).

Η Δημητσάνα αποτέλεσε σημαντικό κέντρο ανεφοδιασμού των μαχητών σε μπαρούτι, αφού πολλοί κάτοικοι ασχολούνταν με την παραγωγή μπαρούτης, ενώ διέθετε και την μεγαλύτερη μπαρουταποθήκη και μπαρουτόμυλους. Η Βυτίνα τροφοδοτούσε με ψωμί το στρατό και περιέθαλπε τους τραυματίες, ενώ από εκεί κατάγονταν πολλοί οπλαρχηγοί και αγωνιστές. Λόγω της ενεργού δράσης που είχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Επανάστασης του 1821, η Βυτίνα πυρπολήθηκε επτά φορές τα έτη 1825-1826 από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Η ευρύτερη περιοχή του Λούσιου αποτέλεσε το καταφύγιο των επαναστατημένων Ελλήνων, όπου βρισκόταν και ο «ληνός» των Κολοκοτρωναίων, λίγα μέτρα πριν τον μοναστήρι της Αιμυαλούς. Στις 20 Μαρτίου 1821 κηρύχτηκε η Επανάσταση στην Ηραία κατά την οποία 850 περίπου Γορτύνιοι επαναστάτες, υπό την αρχηγία των Παλουμπαίων οπλαρχηγών Δημητράκη και Γιωργάκη Πλαπούτα, στο χωριό Αγιονέρι (Μπέτσι), τοποθεσία «Αλώνι Καλλιντέρη», ύψωσαν την σημαία της Επανάστασης και ξεκίνησαν τον Αγώνα της Ελευθερίας.

Η Στεμνίτσα κτισμένη στα ερείπια της Αρχαίας Υψούντος και στη βραχώδη πλαγιά του όρους Κλινίτσα στις παρυφές του Μαινάλου, αγαπημένο χωριό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που την αποκαλούσε «Χωριατοπούλα του Μωριά», διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην επανάσταση, με πλήθος αγωνιστών και μελών της Φιλικής εταιρείας, ενώ αποτέλεσε στην έδρα της Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας, φιλοξενώντας την Πρώτη Πελοποννησιακή Γερουσία από τις 27 Μαΐου έως τα μέσα Ιουνίου του 1821.

Αλλά και στην νεώτερη ιστορία η Γορτυνία συμμετείχε στους αγώνες της πατρίδας με ήρωες και αγωνιστές. Από τους πρώτους που προέταξαν το σώμα τους στους Γερμανούς κατακτητές ήταν ο ηρωικός μαθητής Μαθιός Πόταγας από τη Βυτίνα. Την αγωνιστική της δράση έναντι των κατακτητών πλήρωσε με το ολοκαύτωμα του χωριού Δόξα το 1943 και την εκτέλεση των πατριωτών μέσα στην εκκλησία της Χώρας.