Βαλτεσινίκο | "Έφυγε" ο Δημήτρης Γιαννικόπουλος - Το "αντίο" από τα Άνθη της Πέτρας
Την Κυριακή 21 Ιουνίου 2020 έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Γιαννικόπουλος, του οποίου η κηδεία έγινε στην Αττική, σε στενό οικογενειακό κύκλο.
Γεννήθηκε το 1942 στο Βαλτεσινίκο και εργάστηκε ως τραπεζοϋπάλληλος στην Εμπορική Τράπεζα. Λάτρης του κινηματογράφου, υπηρέτησε την 7η Τέχνη είτε ως παραγωγός (τανία «Αγώνας»), είτε ως σκηνοθέτης (ντοκιμαντέρ «Έντυπος Χρόνος»), είτε τα τελευταία χρόνια, ως ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Βαλτεσινίκου που αποτελεί μια από τις ελάχιστες εστίες καλλιέργειας της κινηματογραφικής παιδείας στην ελληνική περιφέρεια. Μετέτρεψε το πατρικό του σπίτι όχι μόνο σε αίθουσα προβολών, αλλά ταυτοχρόνως σε Μουσείο φωτογραφικών και κινηματογραφικών μηχανών, το οποίο προίκισε με μια πολύ μεγάλη συλλογή ταινιών, οι περισσότερες από τις οποίες αποτελούν κορυφαία δείγματα του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Το κινηματογραφικό του έργο του έχει διακριθεί σε Πανελλαδικό επίπεδο. Πιο συγκεκριμένα η ταινία ΑΓΩΝΑΣ απέσπασε το 2ο βραβείο στο 16ο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (1975, 40η ΔΕΘ). Πρόκειται για ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους (διάρκεια 117') της Ομάδας των Έξι (Φοίβος Οικονομίδης, Δημήτρης Γιαννικόπουλος, Ηλίας Ζαφειρόπουλος, Γιώργος Θανάσουλας, Θόδωρος Μαραγκός, Κώστας Παπανικολάου) το οποίο γυρίστηκε από το 1972 έως το 1975 σε σκηνοθεσία του Θόδωρου Μαραγκού. Ξεκινά από την εξέγερση των φοιτητών ενάντια στη χούντα με την κατάληψη της Νομικής Σχολής τον Φεβρουάριο του 1973 και φτάνει μέχρι τις λαϊκές κινητοποιήσεις και τις μεγάλες απεργίες τον Ιούλιο του 1975.
Το ντοκιμαντέρ «Έντυπος Χρόνος», το οποίο σκηνοθέτησε ο ίδιος, έλαβε ειδικό βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Πολιτισμού της Πάτρας το 2011. Κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η τέχνη του ξύλου που άνθισε στο Βαλτεσινίκο Αρκαδίας και που απέδωσε εξαιρετικά με την ιδιαίτερη ματιά του ο Δημήτρης, επηρεασμένος όχι μόνο από το επάγγελμα του πατέρα του (ο μπαρμπα-Κώστας Γιαννικόπουλος - βαρελάς είχε εργαστήριο στα Λαγκάδια), αλλά από την αγάπη του γενικότερα για τον λαϊκό πολιτισμό. Στο πλαίσιο αυτό αγκάλιασε και τα Άνθη της Πέτρας και τις πρωτοβουλίες τους για τη διάσωση της τέχνης της πέτρας και την προστασία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.
Συγκινητικό είναι το τελευταίο μήνυμά του στον Πρόεδρό μας Γιάννη Τσιαούση που είχε ρωτήσει τον Δημήτρη για κάποιο ανέκδοτο σχετικά με τους Λαγκαδινούς μαστόρους: «Καλησπέρα Γιάννη! Σε αμέλησα λίγο διότι έχουμε καθημερινές προβολές και ήμουνα μπερδεμένος... προ ολίγου τελείωσε η προβολή με την "ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ" του Λάνθιμου… Τώρα για το ανέκδοτο, θα ήταν καλύτερο να το αναρτήσω στα "ΑΝΘΗ" για να το δούνε κι άλλοι. Πάντως είναι το εξής: Γεννήθηκε το παιδί ενός Λαγκαδινού μάστορα και πήγε ο νουνός του-φίλος να το ασημώσει. Του έβαλε ένα σφυρί πέτρας στο προσκέφαλο και είπε στον πατέρα: "Να σου ζήσει το παιδί κυρ Χαράλαμπε τσιε καλός μάστορης". Απάντηση: "Ας μου ζήσει εμένανε τσι ας γίνει τσιε παππάς...". Θέλει βέβαια την κατάλληλη απαγγελία με την χαρακτηριστική Λαγκαδινή προσωδία. Ο γυμνασιάρχης τότε Παναγιώτης Πεφάνης μάζευε λαογραφικό υλικό και μας είχε στην ομάδα από παιδιά της εβδόμης και ογδόης τάξης. Εγώ το άκουσα και απ’ τον πατέρα μου (ο μπάρμπα-Κώστας ο βαρελάς) αλλά μας το διηγήθηκε ο Πεφάνης. Μου είπες ότι έχεις συναντήσει την κόρη του (δεν θυμάμαι το όνομά της), τον αδερφό της τον λένε Γιώργο και την μάνα τους Κα Έλενα, αν θυμάμαι σωστά. Θέλω να με φέρεις σε επικοινωνία μαζί τους. Ήταν σημαντικός ο Πεφάνης και ο Μπάλτας και ο Καρνασόπουλος και ο Οικονόμου. Πολλά θυμηθήκαμε... Καληνύχτα!»
Καληνύχτα Δημήτρη…
(Κείμενο από τα "Άνθη της Πέτρας")
