Ανεξάρτητη ομάδα ερευνητών για την εξαφάνιση του μικρού Γιωργάκη στη Γορτυνία! (vd)
Μία από τις υποθέσεις παιδιών που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς στη χώρα μας και ακόμα δεν έχει εξιχνιαστεί, είναι του μικρού Γιωργάκη, το 1992, στο χωριό Δήμητρα της Γορτυνίας.
Με την υπόθεση αυτή, έχει ασχοληθεί, κατ’ επανάληψη, μέσα από τις εκπομπές της η Αγγελική Νικολούλη και το ίδιο έκανε και χθες.
«Με μία πρόταση - σταθμό το «Τούνελ» ανάβει το φως της ελπίδας για τα παιδιά της Ελλάδας που χάθηκαν μυστηριωδώς. Την Αννούλα, τον Νεκτάριο και τον Γιωργάκη...» ανέφερε η έμπειρη δημοσιογράφος.
Μετά τον Μπεν και την παρουσία των Βρετανών Επιθεωρητών στο «Τούνελ», η Αγγελική Νικολούλη πήρε την πρωτοβουλία να συνενώσει τις δυνάμεις αρμόδιων φορέων όπως το «Χαμόγελο του παιδιού» και έμπειρων Απόστρατων Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας. Στόχος να ανοίξουν ξανά οι φάκελοι των ανεξιχνίαστων υποθέσεων, όπως έγινε και με τον Μπεν.
Σε ζωντανή σύνδεση μέσω Skype ο πρόεδρος του «Χαμόγελου του παιδιού» κ. Κώστας Γιαννόπουλος, είπε πως ανάλογες πρωτοβουλίες έχουν αποδώσει τα μέγιστα σε άλλες χώρες. Ομάδες αποτελούμενες από απόστρατους αστυνομικούς, κοινωνικούς φορείς, εθελοντές και έμπειρους εξειδικευμένους επιστήμονες, μπορούν να εξιχνιάσουν υποθέσεις που είναι ξεχασμένες για χρόνια υπό την εποπτεία των Αρχών.
Αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη πρόταση, άμεση ήταν η ανταπόκριση των τηλεθεατών που έδειξαν το ενδιαφέρον τους αλλά και τη διάθεση τους να υποστηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία.
Τα θρίλερ των χαμένων παιδιών που το «Τούνελ» έφερε πάλι στην επικαιρότητα, σόκαραν και πάγωσαν την κοινή γνώμη.
Ειδικότερα, για την περίπτωση του Γιωργάκη στη Γορτυνία, γράφει η ιστοσελίδα της Αγγελικής Νικολούλη ...
«Ας κάνουν και οι Έλληνες αυτό που έκαναν οι Άγγλοι»
Κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα για τα εξαφανισμένα παιδιά στις 25 Μαΐου, οι πληγές κάποιων οικογενειών στην Ελλάδα ξαναματώνουν. Η Χρυσούλα Παρασκευοπούλου παρακολούθησε με τεράστιο ενδιαφέρον την προσπάθεια της οικογένειας Νήνταμ και των Βρετανών αξιωματικών που ζήτησαν τη βοήθεια του «Τούνελ» για να συγκεντρώσουν νέες πληροφορίες για τον Μπεν. Για 23 χρόνια ζει την ίδια αγωνία και κάθε μέρα ελπίζει ότι θα μάθει κάτι για την τύχη του δικού της παιδιού, του Γιωργάκη που χάθηκε 10 χρονών.
«Η Ελλάδα σε τέτοια θέματα είναι πολύ πίσω» είπε στο «Τούνελ». «Δεν ξέρω αν οι δικοί μας έχουν ανάλογη δυνατότητα να ξεκινήσουν μια νέα έρευνα για τον Γιωργάκη. Αν υπήρχε μια έμπειρη ομάδα αξιωματικών στην Ελλάδα να ασχολούνται μόνο με τις εξαφανίσεις των παιδιών, ίσως να μην περνούσαν τόσα χρόνια χωρίς μια απάντηση. Παρακάλεσα κι εγώ από υπουργούς μέχρι έμπειρους αξιωματικούς να με βοηθήσουν, αλλά κανείς δεν ανέλαβε την έρευνα. Άμα δεν ψάχνουν οι έμπειροι, οι άπειροι πώς να τα καταφέρουν;» αναρωτιέται με πικρία.
«Ελπίζω να βρεθεί ο Μπεν, όπως πιστεύω ότι θα έρθει η στιγμή που θα μάθω και για το δικό μου παιδί. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, δεν πρέπει να σταματήσουμε να ψάχνουμε...»
«Με μία πρόταση - σταθμό το «Τούνελ» ανάβει το φως της ελπίδας για τα παιδιά της Ελλάδας που χάθηκαν μυστηριωδώς. Την Αννούλα, τον Νεκτάριο και τον Γιωργάκη...» ανέφερε η έμπειρη δημοσιογράφος.
Μετά τον Μπεν και την παρουσία των Βρετανών Επιθεωρητών στο «Τούνελ», η Αγγελική Νικολούλη πήρε την πρωτοβουλία να συνενώσει τις δυνάμεις αρμόδιων φορέων όπως το «Χαμόγελο του παιδιού» και έμπειρων Απόστρατων Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας. Στόχος να ανοίξουν ξανά οι φάκελοι των ανεξιχνίαστων υποθέσεων, όπως έγινε και με τον Μπεν.
Σε ζωντανή σύνδεση μέσω Skype ο πρόεδρος του «Χαμόγελου του παιδιού» κ. Κώστας Γιαννόπουλος, είπε πως ανάλογες πρωτοβουλίες έχουν αποδώσει τα μέγιστα σε άλλες χώρες. Ομάδες αποτελούμενες από απόστρατους αστυνομικούς, κοινωνικούς φορείς, εθελοντές και έμπειρους εξειδικευμένους επιστήμονες, μπορούν να εξιχνιάσουν υποθέσεις που είναι ξεχασμένες για χρόνια υπό την εποπτεία των Αρχών.
Αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη πρόταση, άμεση ήταν η ανταπόκριση των τηλεθεατών που έδειξαν το ενδιαφέρον τους αλλά και τη διάθεση τους να υποστηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία.
Τα θρίλερ των χαμένων παιδιών που το «Τούνελ» έφερε πάλι στην επικαιρότητα, σόκαραν και πάγωσαν την κοινή γνώμη.
Ειδικότερα, για την περίπτωση του Γιωργάκη στη Γορτυνία, γράφει η ιστοσελίδα της Αγγελικής Νικολούλη ...
«Ας κάνουν και οι Έλληνες αυτό που έκαναν οι Άγγλοι»
Κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα για τα εξαφανισμένα παιδιά στις 25 Μαΐου, οι πληγές κάποιων οικογενειών στην Ελλάδα ξαναματώνουν. Η Χρυσούλα Παρασκευοπούλου παρακολούθησε με τεράστιο ενδιαφέρον την προσπάθεια της οικογένειας Νήνταμ και των Βρετανών αξιωματικών που ζήτησαν τη βοήθεια του «Τούνελ» για να συγκεντρώσουν νέες πληροφορίες για τον Μπεν. Για 23 χρόνια ζει την ίδια αγωνία και κάθε μέρα ελπίζει ότι θα μάθει κάτι για την τύχη του δικού της παιδιού, του Γιωργάκη που χάθηκε 10 χρονών.
«Η Ελλάδα σε τέτοια θέματα είναι πολύ πίσω» είπε στο «Τούνελ». «Δεν ξέρω αν οι δικοί μας έχουν ανάλογη δυνατότητα να ξεκινήσουν μια νέα έρευνα για τον Γιωργάκη. Αν υπήρχε μια έμπειρη ομάδα αξιωματικών στην Ελλάδα να ασχολούνται μόνο με τις εξαφανίσεις των παιδιών, ίσως να μην περνούσαν τόσα χρόνια χωρίς μια απάντηση. Παρακάλεσα κι εγώ από υπουργούς μέχρι έμπειρους αξιωματικούς να με βοηθήσουν, αλλά κανείς δεν ανέλαβε την έρευνα. Άμα δεν ψάχνουν οι έμπειροι, οι άπειροι πώς να τα καταφέρουν;» αναρωτιέται με πικρία.
«Ελπίζω να βρεθεί ο Μπεν, όπως πιστεύω ότι θα έρθει η στιγμή που θα μάθω και για το δικό μου παιδί. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, δεν πρέπει να σταματήσουμε να ψάχνουμε...»
Στη Δήμητρα Γορτυνίας εξαφάνισαν τον Γιωργάκη...
Τα ίχνη του 10χρονου αγοριού της χάθηκαν στις 24 Ιουνίου 1992, στο χωριό Δήμητρα στην ορεινή Γορτυνία. Η οικογένεια του που μένει στην Κρήτη, τον είχε στείλει για διακοπές στο χωριό του παππού και της γιαγιάς. Εκεί θα τον φρόντιζε η θεία του, η αδελφή του πατέρα του. Τη μοιραία εκείνη μέρα ο παππούς είχε πυρετό και η θεία είπε στον μικρό Γιωργάκη να τον συνοδέψει στο βουνό που είχε τη στάνη του, για να του δώσει τα φάρμακα του.
Ο παππούς τον άφησε στην πηγή του βουνού να γεμίσει τα παγουράκια του και πήγε στα πρόβατά του. Όταν γύρισε δεν τον βρήκε και υπέθεσε ότι ο μικρός θα είχε επιστρέψει στο χωριό. Δεν ειδοποίησε κανέναν ούτε ανέφερε το περιστατικό σε συγγενή του που τον επισκέφτηκε την ίδια μέρα στη στάνη.
Όπως είπε στην Αγγελική Νικολούλη η μητέρα του Γιωργάκη, χάθηκε εξαιρετικά πολύτιμος χρόνος, γιατί η εξαφάνιση του παιδιού της έγινε γνωστή το επόμενο βράδυ όταν ο παππούς επέστρεψε στο χωριό μόνος του.
Παρά τις έρευνες στις οποίες συμμετείχε και ειδική ομάδα ερευνητών από την Ελβετία, το παιδί δεν βρέθηκε. Λίγες μέρες αργότερα εντοπίστηκαν τα παγουράκια του σε ένα δύσβατο σημείο του βουνού. Τα στόματα στο χωριό παρέμεναν ερμητικά κλειστά. Ο Μητροπολίτης της περιοχής απείλησε με αφορισμό όσους ήξεραν κάτι και δεν μιλούσαν. Πέρασαν σαράντα μέρες για να εμφανιστεί ένας κάτοικος από το διπλανό χωριό που ισχυρίστηκε ότι είχε δει ένα αγοράκι που έμοιαζε στον Γιωργάκη. Όπως είπε, περνούσε με το φορτηγό του από τον επαρχιακό δρόμο και είδε να κατεβαίνει από το βουνό ένα αγόρι. Δεν κατάλαβε ότι χρειαζόταν βοήθεια, ούτε του έκανε σήμα να σταματήσει και έτσι το προσπέρασε χωρίς να δώσει σημασία.
Χρόνια αργότερα ένας βοσκός βρήκε στο βουνό ένα αθλητικό παπούτσι που ταίριαζε με το νούμερο που φορούσε όταν χάθηκε. Από τότε πέρασαν είκοσι τρία χρόνια και καμία πληροφορία δεν βγήκε στο φως για την τύχη του μικρού Γιωργάκη.»
Τα ίχνη του 10χρονου αγοριού της χάθηκαν στις 24 Ιουνίου 1992, στο χωριό Δήμητρα στην ορεινή Γορτυνία. Η οικογένεια του που μένει στην Κρήτη, τον είχε στείλει για διακοπές στο χωριό του παππού και της γιαγιάς. Εκεί θα τον φρόντιζε η θεία του, η αδελφή του πατέρα του. Τη μοιραία εκείνη μέρα ο παππούς είχε πυρετό και η θεία είπε στον μικρό Γιωργάκη να τον συνοδέψει στο βουνό που είχε τη στάνη του, για να του δώσει τα φάρμακα του.
Ο παππούς τον άφησε στην πηγή του βουνού να γεμίσει τα παγουράκια του και πήγε στα πρόβατά του. Όταν γύρισε δεν τον βρήκε και υπέθεσε ότι ο μικρός θα είχε επιστρέψει στο χωριό. Δεν ειδοποίησε κανέναν ούτε ανέφερε το περιστατικό σε συγγενή του που τον επισκέφτηκε την ίδια μέρα στη στάνη.
Όπως είπε στην Αγγελική Νικολούλη η μητέρα του Γιωργάκη, χάθηκε εξαιρετικά πολύτιμος χρόνος, γιατί η εξαφάνιση του παιδιού της έγινε γνωστή το επόμενο βράδυ όταν ο παππούς επέστρεψε στο χωριό μόνος του.
Παρά τις έρευνες στις οποίες συμμετείχε και ειδική ομάδα ερευνητών από την Ελβετία, το παιδί δεν βρέθηκε. Λίγες μέρες αργότερα εντοπίστηκαν τα παγουράκια του σε ένα δύσβατο σημείο του βουνού. Τα στόματα στο χωριό παρέμεναν ερμητικά κλειστά. Ο Μητροπολίτης της περιοχής απείλησε με αφορισμό όσους ήξεραν κάτι και δεν μιλούσαν. Πέρασαν σαράντα μέρες για να εμφανιστεί ένας κάτοικος από το διπλανό χωριό που ισχυρίστηκε ότι είχε δει ένα αγοράκι που έμοιαζε στον Γιωργάκη. Όπως είπε, περνούσε με το φορτηγό του από τον επαρχιακό δρόμο και είδε να κατεβαίνει από το βουνό ένα αγόρι. Δεν κατάλαβε ότι χρειαζόταν βοήθεια, ούτε του έκανε σήμα να σταματήσει και έτσι το προσπέρασε χωρίς να δώσει σημασία.
Χρόνια αργότερα ένας βοσκός βρήκε στο βουνό ένα αθλητικό παπούτσι που ταίριαζε με το νούμερο που φορούσε όταν χάθηκε. Από τότε πέρασαν είκοσι τρία χρόνια και καμία πληροφορία δεν βγήκε στο φως για την τύχη του μικρού Γιωργάκη.»
