Θεατρική Ομάδα Μεγαλόπολης | Παρουσιάσε τη "Nona" και εντυπωσίασε το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου! (vd)

Η "Nonna" είναι μια μαύρη, βλάσφημη κωμωδία που γράφτηκε στην Αργεντινή το 1977 ως πολιτική καταγγελία-σχόλιο στην αυταρχική εξουσία του Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα. Κεντρική μορφή του έργου μια γιαγιά που τρώει τα πάντα και τους πάντες με αποτέλεσμα να οδηγήσει την οικογένειά της (Ιταλών μεταναστών στο Μπουένος Άιρες) στην πτώχευση και την αυτοκαταστροφή. Ο ένας εγγονός, καλός άνθρωπος, εργατικός μανάβης και πρώην ταξιτζής, εργάζεται ατελείωτες ώρες αλλά δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει τα προς το ζην αφού η γιαγιά δεν χορταίνει ποτέ. Η γυναίκα του προσπαθεί μάταια να τον στηρίξει, ο παράσιτος αδελφός του αρνείται να εργαστεί, η ηλικιωμένη θεία του φτάνει να καθαρίζει σκάλες και η όμορφη κόρη του γίνεται πόρνη χωρίς να καταφέρει να γλιτώσει τη οικογένεια από το πλήρες ξεπούλημα (αξιών και επίπλων). Θύμα των απελπισμένων και -ακριβώς λόγω της απελπισίας- αδίστακτων αυτών ανθρώπων θα πέσει και ο ψιλικατζής της γειτονιάς, που για να κερδίσει την περιουσία της θα την παντρευτεί και στην πορεία θα διαπιστώσει όχι μόνο πως τον κορόιδεψαν αλλά και πως η εκατοντάχρονη σύζυγός του καταβρόχθισε ό,τι είχε και δεν είχε.

Αντλώντας από μία αρχετυπική, χθόνια μητριαρχική θεότητα και στρεβλώνοντας τρομακτικά την ιερή μορφή της Μεγάλης Μητέρας (ή Μεγάλης Κυρίας!), ο συγγραφέας συνθέτει μια αλληγορία πάνω στο αδηφάγο τέρας που μας κυβερνά. Σαν την αιμοσταγή θεά Κάλι ή τον ανθρωποφάγο Κύκλωπα Πολύφημο, η με κάθε έννοια Εξουσία που καταπιέζει, βασανίζει και "τρώει" ανθρώπους, εκδηλώνεται φυσικά και στη δική μας κοινωνία που τα μέλη της θρέφουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το «τέρας» θέλοντας να υποθάλψουν αδυναμίες δικές τους. Ο σκηνικός περιορισμός της δράσης στον χώρο του δωματίου (όλα παίζονται μεταξύ κουζίνας και καμάρας/φωλιάς του αγριμιού), οι ελάχιστες πέρα από ονόματα και τοπωνύμια νύξεις εντοπιότητας και οι ανύπαρκτες αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα εκτός του Οίκου επιτείνουν αυτή τη διαχρονική και οικουμενική, έως και υπαρξιακή διάσταση, προικίζοντας το έργο με μία σχεδόν άναρχη ελευθερία και πολυσχιδία ερμηνειών. Το παράλογο στηρίζεται αριστοτεχνικά πάνω σε μία "λογική συνθήκη" και το κωμικό παγώνει στη θέα του σκοτεινού αλλά και παντελώς αθώου, gothic αλλά και ιερού σκιάχτρου που ελλοχεύει ανυποψίαστο, σαν υποχθόνια δύναμη, για να καταβροχθίσει τις εξίσου ανυποψίαστες ζωές μας.

Η ομάδα της Μεγαλόπολης κατάφερε να αξιοποιήσει όλον τον κωμικό θησαυρό του έργου σεβόμενη και αναδεικνύοντας τη σκοτεινιά του, σε μία εύρυθμη, ενορχηστρωμένη παράσταση συνόλου με την εμβληματική γκροτέσκα φιγούρα της Nonna να ξεχωρίζει ως παρουσία.

Ειρήνη Σκαμνάκη (Θεατρικό Εργαστήρι Νέων Δήμου Μονεμβασίας)