Ο Παναγιώτης Λαργκόβας για το θάνατο του Κωνσταντίνου Δημόπουλου

Γράφει: "Η είδηση του θανάτου του Κωσταντίνου Δημόπουλου με βρήκε στο εξωτερικό. Με λύπησε βαθύτατα!

Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Κωνσταντίνο Δημόπουλο για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 2000 όταν πρωτο- εκλέχτηκα στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου με προεδρεύοντα του εκλεκτορικού τον ίδιο, λόγω της θέσης του ως Προέδρου της Διοικούσας Επιτροπής. Έκτοτε είχαμε συνεχή συνεργασία, είτε ως μέλος ΔΕΠ είτε -αργότερα- ως πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών.

Είχα την χαρά να γίνω κοινωνός των οραμάτων του για το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ήθελε να φτιάξει ένα ξεχωριστό, δυναμικό Πανεπιστήμιο που δεν θα βασίζεται στους κρατικούς μόνο πόρους αλλά θα έχει τη δυνατότητα να αντλεί πόρους από τον ιδιωτικό τομέα. Σε μεγάλο βαθμό αυτό το κατάφερε, ανακατασκευάζοντας κτίρια, παίρνοντας οικόπεδα και δημιουργώντας εργαστήρια με ιδιωτικές χορηγίες. Είχε έναν νεανικό ενθουσιασμό και μια ανεξάντλητη υπομονή και επιμονή σε όλα όσα ήθελε να κάνει. Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές με έπαιρνε τηλέφωνο τα πρωινά και με ρωτούσε εάν έκανα όλα όσα είχαμε συζητήσει τις προηγούμενες ημέρες.

Δεν θα ξεχάσω επίσης πόσες φορές είχαμε πάει στη βουνοπλαγιά που σήμερα βρίσκεται η Σχολή Επιστημών Οικονομίας, Διοίκησης και Πληροφορικής, όπου «έβλεπε» και μου περιέγραφε το μελλοντικό κτίριο, ενώ δεν παρέλειπε να μιλά για την ανάγκη δημιουργίας φοιτητικής λέσχης και αθλητικών εγκαταστάσεων στον περιβάλλοντα χώρο. Δεν θα ξεχάσω πόσες φορές είχαμε πάει στη Βυτίνα, όπου σχεδίαζε τη δημιουργία εκπαιδευτικού κέντρου, που θα φιλοξενούσε υψηλής ποιότητας συνέδρους απ’όλον τον κόσμο. Ο δραστήριος Καθηγητής Δημόπουλος ξεπερνούσε εμπόδια και έβρισκε λύσεις σε προβλήματα ακόμη και όταν αυτό φαινόταν αδύνατο. Δεν άφηνε τα πράγματα να ρυθμιστούν μόνα τους ή από άλλους.

Τις περισσότερες φορές έβρισκε ο ίδιος τις λύσεις, με δικές του παρεμβάσεις και προσωπικό ρίσκο! Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα κάποτε στην Καλαμάτα με έναν άλλον εκλιπόντα φίλο του και επιτυχημένο εφοπλιστή, τον καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο: ‘..εάν είχα στις επιχειρήσεις μου έναν Δημόπουλο, η περιουσία μου θα ήταν τουλάχιστον διπλάσια...»

Σε όλη τη διάρκεια της γνωριμίας μας διαπίστωνα το μεγαλείο της ψυχής του Καθηγητή Δημόπουλου. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτός, προσιτός, ευγενής και ταπεινός. Δεν έκανε διαχωρισμούς και διχασμούς γιατί πίστευε ότι η ενότητα και η συνεργασία θα έχει θετικά αποτελέσματα για όλους. Έδινε συνεχώς ευκαιρίες στους άλλους και ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Επί ημερών του, το πανεπιστήμιο «έτρεχε» με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς. Έβαλε τις βάσεις για την αυτονόμησή του και τη διενέργεια πρυτανικών εκλογών σε χρόνο ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα.

Του οφείλουμε πολλά και η απουσία του θα είναι πλήγμα όχι μόνο για το Πανεπιστήμιό μας αλλά και για τη χώρα μας!