Παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης στο Λεωνίδιο
Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κοζάνης, συνεχίζοντας το Πολιτιστικό του έργο, έχει προγραμματίσει την θεατρική παράσταση «Ηταν κάποτε …» στο Λεωνίδιο και συγκεκριμένα στο Γυμνάσιο Λεωνιδίου την Τετάρτη 18 Ιούλιος 2012.
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., το Θέατρο της Δυτικής Μακεδονίας, έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του κατά τη δεκατετράχρονη παρουσία του στην Περιφέρειά μας αλλά και σ΄ ολόκληρη τη χώρα περιοδεύοντας με τις παραγωγές του.
Ως φορέας πολιτισμού της Δυτικής Μακεδονίας είχε πάντα τη βούληση να παρουσιάζει τις παραστάσεις του σε κάθε γωνιά της Περιφέρειας. Φέτος, ερχόμαστε να καταθέσουμε μια διαφορετική πρόταση από τα προηγούμενα χρόνια, παρουσιάζοντας μια παράσταση σε άλλο ύφος και με άλλο χαρακτήρα.
Η παράσταση ασχολείται με μια μορφή διασκέδασης που είχαν οι άνθρωποι παλιότερα. Μαζεύονταν σε παρέες και έλεγαν ιστορίες που περιείχαν μεταφυσικά στοιχεία ή τοπικούς θρύλους. Αυτές οι ιστορίες ήταν τα παραμύθια. Όχι όπως τα ξέρουμε σήμερα. Όπως τα λέγανε τότε: στο σκοτάδι, με την αγωνία και το τρόμο που δημιουργεί η αίσθηση του αγνώστου.
Ιστορίες που διασώθηκαν από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά δημιουργώντας έτσι μια προφορική λαϊκή παράδοση. Αργότερα παύοντας τα παραμύθια να αφορούν τους μεγάλους σαν τρόπος διασκέδασης, λογοκρίθηκαν για να απευθύνονται σε παιδιά. Εμείς διαλέξαμε μερικά από αυτά τα παραμύθια στην πρώτη τους μορφή. Στην αυθεντική, χωρίς λογοκρισία και ετοιμάσαμε μια παράσταση προσπαθώντας να ακουστούν ξανά αυτές οι ξεχασμένες για καιρό ιστορίες. Τρεις άνθρωποι με εργαλεία το σώμα, τη φωνή, το φως και τη μουσική δημιουργούν την παράσταση «Ήταν Κάποτε…» και προτείνουν μια μορφή ψυχαγωγίας, τόσο σύγχρονη όσο και παλιά που σε όλους κάτι στο τέλος θα θυμίζει.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΨΑΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ…αρχές Φλεβάρη όταν συναντηθήκαμε έχοντας βασική ανάγκη να ασχοληθούμε με τον αφηγηματικό λόγο. Ξεκινήσαμε λοιπόν αυτό το ταξίδι, διαβάζοντας παραμύθια απομαγνητοφωνημένα από όλη την Ελλάδα και χαθήκαμε μέσα στις διάφορες παραλλαγές που συναντούσαμε. Ίδιες ιστορίες, ίδιοι ήρωες πολλά κοινά μοτίβα, αλλά κάθε τόπος έβαζε τη δική του πινελιά, κάνοντας έτσι το κάθε παραμύθι μοναδικό. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να αποφασίσουμε με ποιες ιστορίες θα συμπορευτούμε. Έτσι ο Κουκιπιππέρης, το ελαφέλι, το Μυρσινιώ ή το καλογεράκι, ο Τρισκατάρατος και η Κουλοχέρα γίνανε οι πιο πιστοί μας σύντροφοι. Τον ιστό της παράστασής μας τον αποτέλεσαν τελικά ιστορίες ανθρώπων, από τη Θράκη, τη Μυτιλήνη, την Κέρκυρα, την Κύπρο και την Τρίπολη, οι οποίοι βασανίζονται και μάχονται με διαχρονικά θέματα. Η απώλεια, η εξουσία, ο ανομολόγητος έρωτας, η ζήλεια, η συγχώρεση ήταν κυρίως τα ζητήματα που στοιχειώνουν τους ήρωες και τους αντιήρωες, που προσπαθήσαμε να βγάλουμε στο φως. Εισχωρώντας και σε άγνωστα πεδία γίναμε δραματολόγοι, σκηνοθέτες, φωτιστές, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, μουσικοί επιμελητές, αφηγητές, ερμηνευτές… Τώρα στεκόμαστε μπροστά σας με αυτό το εγχείρημα για να σας αποκαλύψουμε όχι μόνο μια άλλη πλευρά των ιστοριών αλλά και τα κρυφά μυστικά της σκηνικής διαδικασίας που συνήθως αποκρύπτονται από το θεατή.