Αναμνήσεις ... Άνοιξη 1958 στο Στάδιο Τεγέας
Α ν α μ ν ή σ ε ι ς
Άνοιξη 1958 Στάδιο Τεγέας
Η φύση στο μεγαλείο της. Οι κερασιές και οι βυσσινιές ολάνθιστες.
Ο κάμπος καταπράσινος με τα πολύχρωμα αγριολούλουδα, πεταλούδες και
μέλισσες σαν τρελές από λουλούδι σε λουλούδι. Τα χελιδόνια και τα
διάφορα πουλάκια να τραγουδούν χαρούμενα…
Εγώ τότε 6 χρονών το πρώτο παιδί της οικογένειας και έκανα πολλές
δουλειές βοηθώντας τους αγρότες γονείς. Φρόντιζα τις κότες, τα κουνέλια,
τα λίγα πρόβατα και την κατσικούλα. Κουβαλούσα νερό για τα ζώα και για
την κουζίνα. Την εποχή εκείνη είχε γεννηθεί ο μικρός αδελφός και τον
φρόντιζα. Οι γονείς μας έπαιρναν κοντά όλη μέρα στα χωράφια και εμείς
παίζαμε κοντά με τα χόρτα, το νερό, τις πέτρες, τα ξυλάκια και τα φύλλα
που γινόντουσαν καραβάκια στο αυλάκι με το νερό.
Ο μικρός αδελφός μωρό κοντά στο χωράφι κάτω από την μεγάλη
καρυδιά και εγώ να είμαι κοντά του μην τον δαγκώσει κάνα φίδι από την
μυρωδιά του γάλα ή κάνα έντομο… Για κούνια είχαμε το σαμάρι του
αλόγου ανάποδα με κουβέρτα και πανιά και πάνω τούλι… Εγώ δεν έπρεπε
να φύγω ούτε λεπτό, ήμουν υπάκουη και φρόντιζα το μωρό.. Μαμά
μπράβο… Από μικρή υπεύθυνη και υπάκουη και εργατική… Ευχαριστώ…
Γύρω στα κλαδιά του δένδρου κρεμασμένα τα λευκά κατουρημένα
πανιά του μωρού… Όταν έκλαιγε το μωρό η μαμά άφηνε την δουλειά,
έπλενε το στήθος με χαμομήλι και θήλαζε… Εγώ τότε έπαιζα με τον άλλο
αδελφό… Τι παιχνίδι, όπως οι γονείς φυτεύαμε κλαδιά και φύλλα, κάναμε
το δικό μας περιβόλι. Ο αδελφός μου άνοιγε λάκκους και εγώ φύτευα…
Ξαφνικά εγώ σκυμμένη και ο αδελφός μου με το σκαλιστήρι μία στο
κεφάλι… Τι κλάματα… Τι φωνές…Τι αίματα…Εγώ να κλαίω και να λέω «Θα
πεθάνω τώρα μαμά»… Η μαμά γρήγορα πήρε τα πανιά από το δένδρο του
μωρού και μου έδεσε το κεφάλι… Ο μπαμπάς με έβαλε στο γαϊδουράκι και
με πήγε στο διπλανό χωριό στη Ρίζα όπου είχε γιατρό… Ο γιατρός μου
έκοψε τα μαλλιά να με ράψει… Τι πόνος… χωρίς ένεση… και μετά τι
ντροπή… Μου σήκωσε το λερωμένο φουστανάκι μου να μου κάνει
αντιτετανική ένεση… Το βραδάκι στο σπίτι…
Αναμνήσεις - εμπειρίες που σε κάνουν δυνατή από μικρή ηλικία…
Πώς να ξεχαστούν …
Μεγάλο ευχαριστώ στους δυνατούς…
«ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ»
Π. Ρεκούμη