Μετά και τις νέες εκλογές
Ι. Στις 13 Μαΐου είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο, όταν πια φαινόταν ότι απέτυχε, τότε, η πρόταση περί οικουμενικής κυβέρνησης. ΄Εγραφα, λοιπόν, ότι ο νικητής εκείνων των εκλογών ήταν αναμφισβητήτως ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι έπρεπε με κάθε τρόπο να γίνει μια κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας σύμφωνη με το εκλογικό αποτέλεσμα.
Ωστόσο οδηγηθήκαμε σε νέες εκλογές. Στο μεσοδιάστημα, χωρίς περιστροφές, σε πολλές δημόσιες τοποθετήσεις μου, είπα ότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαϊου είναι σίγουρα πιο αντιπροσωπευτικό της βούλησης του λαού μας, από το αποτέλεσμα που θα προέκυπτε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Με τον προφανή νέο διπολισμό και την πίεση που θα ασκείτο στους ψηφοφόρους: ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ!!.
Και κατέληγα στο άρθρο εκείνο: « Όμως μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί να δικαιωθεί η άλλη άποψη που λέει νέες εκλογές. Ένα μόνο θέλω να επισημάνω: Το αποκλειστικό κριτήριο της δικαίωσης της μιας ή της άλλης άποψης δεν θα είναι η αύξηση ή μείωση του ποσοστού οποιουδήποτε κόμματος. Δεν ενδιαφέρει αυτό την κοινωνία, μόνο κάποιους – λίγους που βρίσκονται στους κομματικούς μηχανισμούς. Το αποκλειστικό κριτήριο θα είναι το αν θα υπάρξει στις επόμενες εκλογές κυβερνητική λύση πιο χρήσιμη και ωφέλιμη για τη χώρα και το λαό απ΄ αυτήν που προτάθηκε τώρα και φαίνεται, δυστυχώς, ότι δεν ευδοκίμησε».
Και φτάσαμε στο σημερινό αποτέλεσμα. Κυβέρνηση, αυτή τη φορά, μπορεί να γίνει με προεξάχουσα τη ΝΔ και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα μπορούσε να γίνει στις 6 Μάη. Οι δικαιολογίες του τύπου «ο κόσμος δεν ξέρει τι ψηφίζει» που ήδη αναπαράγονται στο διαδίκτυο με τρόπο μάλιστα αισχρό (αφισούλες για λαό μαλάκες, ρεμάλια κλπ), μπορεί να «αυτοϊκανοποιούν ευκαιριακά» κάποιους από τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτονοήτως δεν μπορεί να είναι (δημοκρατία έχουμε) ούτε καν πρόχειρη ανάλυση του αποτελέσματος και φυσικά δεν θα αποτελέσουν (φαντάζομαι – εκτός κι αν του δούμε κι αυτό) θέση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τέτοιες δικαιολογίες μπορεί να προβάλλονται από ένα κόμμα του 2-3%, αλλά όχι από ένα κόμμα που διεκδικεί την κυβέρνηση. Αλίμονο!!. Όμως, είδαμε ήδη, πρωτοφανή ημιεπίσημη θέση, ότι «σε λίγους μήνες θάχουμε πάλι εκλογές οπότε θα είμαστε νικητές»!!!!. Αυτό, τάχα, ήθελε ο κόσμος; Σε λίγους μήνες πάλι εκλογές; ΟΧΙ, ασφαλώς. Ο κόσμος θέλει να λειτουργήσει η χώρα, να λειτουργήσει η οικονομία, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή(;), να βρει φάρμακα, να πάψει η απόσυρση των καταθέσεων – που οδηγεί στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, αλλά και στην έλλειψη χρήματος προς την αγορά, να λειτουργήσει η δημόσια διοίκηση και η δικαιοσύνη, να αναπτυχθούν επιχειρηματικές και εμπορικές δραστηριότητες, να αναπτυχθεί ο αγροτικός – κτηνοτροφικός τομέας κλπ. Και για να γίνουν αυτά, έστω στοιχειωδώς, δεν πρέπει να είναι η χώρα πάλι υπό την αίρεση νέων εκλογών σε λίγους μήνες.
ΙΙ. Το αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου: Η δεξιά πολυκατοικία ξανακτίστηκε, έστω ευκαιριακά, αναθέτοντας αυτή τη φορά ρόλο σε διάφορους, τύπου Παναγιώτη Ψωμιάδη (καταδικάστηκε για παράβαση καθήκοντος και είχε απομακρυνθεί από Περιφερειάρχης), ωστόσο κλήθηκε να συμβάλει στο κομματικό συμφέρον!!!. Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, που έχει τεράστιες ευθύνες για τον «αντιμνημονιακό αγώνα», σύμφωνες οι ευθύνες του με τις γνωστές ακραίες, λαϊκές, πολλές φορές εθνικιστικές και πάντως φοβικές απόψεις του, ήλθε πρώτη δύναμη!!!. Εκεί που ήταν απολύτως ζαλισμένη και σοβαρά ηττημένη στις 6 Μάη, έφτασε τώρα να πρέπει να δώσει κυβερνητική λύση!!!. Ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε κατά πολύ τις δυνάμεις του, ωστόσο τον θεωρώ μακροπρόθεσμα τον «μεγάλο χαμένο» των εκλογών, αν εξαιρέσει κανείς την πρωτοφανή μείωση του ΚΚΕ. Διότι θα χρεωθεί και σωστά, την 1η θέση της συγκεκριμένης ΝΔ και τη δική του αδυναμία να κατακτήσει την 1η θέση αυτός σε εκλογές που αυτός προκάλεσε. Η ΔΗΜΑΡ, στο κλίμα αυτό της έντονης πόλωσης, κράτησε τις δυνάμεις της και είναι αυτό τεράστια επιτυχία με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα για τον γενικότερο πολιτικό χώρο που κινείται – εκφράζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, νικητής των εκλογών στις 6 Μάη, έδειξε τότε από την πρώτη στιγμή ότι δεν ήθελε το σχηματισμό κυβέρνησης με συμμετοχή του ιδίου. Περιέφερε ο κ. Τσίπρας τη διερευνητική εντολή για δυόμιση ολόκληρες μέρες (σε μια απαράδεκτη για τους συνταγματικούς θεσμούς επικοινωνιακή τακτική) και αφού συναντήθηκε για 10 λεπτά με κάθε πολιτικό αρχηγό, πήγε στις πλατείες, πήγε σε φορείς, συναντήθηκε με κόμματα που δεν είχαν εκπροσώπηση στη Βουλή, συναντήθηκε με τους πρυτάνεις και με διάφορους άλλους. Ξεκίναγε δηλ. τον νέο προεκλογικό του αγώνα!!! Κατέθεσε τη διερευνητική εντολή μετά από δυόμιση ολόκληρες μέρες και ακολούθως δεν θέλησε την μόνη τότε εφικτή λύση της οικουμενικής κυβέρνησης, το επαναλαμβάνω, με προεξάχοντα τον ίδιο. Η δικαιολογία ήταν ότι δεν θα μπορούσε να συνεννοηθεί με τους υπολοίπους «όταν θα έρχονταν τα αντιμνημονιακά νομοσχέδια να ψηφιστούν» και ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα έπεφτε. Βρισκόταν ακόμα τότε στη γραμμή της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου, γραμμή που ορθά άλλαξε τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Μόνο που όταν αναλαμβάνει κανείς τέτοιο ρόλο σημαίνει ότι πρέπει να έχει και τα κότσια να τον φέρει σε πέρας. Σημαίνει ότι εκτιμά πως στις νέες εκλογές θα σαρώσει και ότι θα είναι έτοιμος να κάνει πράξη το, ανύπαρκτο τότε, πρόγραμμά του και την περίφημη μονομερή καταγγελία του μνημονίου. Και ότι επομένως έτσι θα βοηθήσει τη χώρα και το λαό στο όνομα του οποίου ορκίζεται.
Και πράγματι οδηγηθήκαμε σε νέες εκλογές. Στο μεταξύ δεν λειτουργούσε τίποτα, οι καταθέσεις μέρα με τη μέρα έκαναν φτερά από τις τράπεζες, τα έσοδα του κράτους στο ναδιρ, η αγορά εν υπνώσει, και μέσα στην τρελή χαρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατάγγελναν κάθε μέρα το μνημόνιο στις τηλεοράσεις, ενώ οι ρεαλιστικές και συνετές φωνές των Δραγασάκη , Σταθάκη κλπ., εμφανίζονταν παράταιρες στο όλο σκηνικό που είχε επιβάλει η «αριστερή» άποψη. Αποκορύφωμα ο ερχομός στη χώρα του σταλινικού «διανοούμενου» ΖΙΖΕΚ, παλιότερες ανακοινώσεις του οποίου (για το πώς κόβεται ο λαιμός του καπιταλισμού στη Γαλλία και τα «καρύδια» του στις άλλες χώρες), εκμεταλλεύτηκε αρκούντως η ΝΔ.
Κι ενώ οι συνθήκες ήταν άριστες για να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ νίκη στις 17 Ιουνίου, «τον έσπρωχνε» κυριολεκτικά η ιστορία, έγιναν πράγματα (ούτε επίτηδες) για το αντίθετο αποτέλεσμα: Πολυγλωσσία. Λεξιλόγιο και γενικά στάση που παρέπεμπε στην έξοδο από το € και την Ευρωζώνη, όταν ήταν αποδεδειγμένο από τις δημοσκοπήσεις ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θέλει το €. Δεν ελήφθη υπόψη ότι εκτός από τα στρώματα εκείνα που έχουν πληγεί καταστροφικά, υπάρχουν κι άλλα (όχι οι πλούσιοι κατά τον Μ. Γλέζο) που φοβήθηκαν μια απότομη επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου, με την επιστροφή στη δραχμή. Φοβήθηκαν ακόμα και άνθρωποι που είχαν στις Τράπεζες 20-30 χιλ.€ για τα γεράματά τους!!!. Μόνο τις 3 τελευταίες μέρες αποσύρθηκε από το λεξιλόγιο η μονομερής καταγγελία του μνημονίου, όταν δηλ. διαπιστωνόταν από τις δημοσκοπήσεις η σταθερή πρώτη θέση της ΝΔ.
Αποτέλεσμα αυτών ήταν η ΝΔ νάρθει 1η. Ο Αντώνης Σαμαράς, του οποίου η καρέκλα έτριζε στις 6 Μάη, να καθιερωθεί ως αρχηγός της. Μικρά κόμματα που, σε περιόδους κρίσης κατά την ταπεινή μου γνώμη, θετική είναι η ύπαρξή τους και το διαφορετικό που κομίζει το καθένα απ΄ αυτά, εξαφανίστηκαν. Νέος διπολισμός, σε μια χώρα που επέβαλε με την ψήφο του ο λαός στις 6 Μάη, την ήττα του «τρισκατάρατου» δικομματισμού. Και καλείται σήμερα η ΝΔ να κυβερνήσει.
Επιμένω ότι μια κυβέρνηση των τεσσάρων κομμάτων στις 6 Μάη με προεξάχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πιο ωφέλιμη και χρήσιμη για τη χώρα. Αρκεί βέβαια, έτσι γίνονται οι κυβερνήσεις συνεργασίας, να μην επέμενε σε ακρότητες και μονομερείς, δήθεν, καταγγελίες.
Άλλη μια ευκαιρία για την αριστερά χάθηκε, λοιπόν. Αυτό είναι το συμπέρασμα ανεξαρτήτως δικαιολογιών. Αυτό θα καταγράψει η Ιστορία.
ΙΙΙ. Ασφαλώς για τις παραπάνω διαπιστώσεις υπάρχουν βαθύτερες αιτίες, που δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Ενδεικτικά μόνο: 1) Η αναγωγή της «αντίθεσης Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» στο υπ΄ αριθμόν 1, δήθεν, πρόβλημα της Ελλάδας, όπου κάποιοι είδαν προνομιακό γι αυτούς έδαφος να αλιεύσουν ψήφους δυσαρέσκειας (προεξάχοντος για μεγάλο χρονικό διάστημα του Αντ. Σαμαρά). Ο σκληρός, μέχρι τέλους, πυρήνας των «αντιμνημονιακών» αποτελείται από ΧΑ, Καμένο και ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν είναι αυτό λόγος ανησυχίας τότε ποιος είναι; 2) Η κατ΄ ουσίαν αντιευρωπαϊκή συνολικά ρητορική, λες και μίλαγαν κάποιες δυνάμεις για την «κολοπετινίτσα», μέσα στο κλίμα αυτό ήταν το «Ολλανδρέου». 3) Ο εγγενής, ακόμα δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία λαϊκισμός – φανατισμός «ο καλός λαός και οι κακοί πολιτικοί, οι κακοί ξένοι που μας επιβουλεύονται και η καλή Ελλάδα», που δεν πολεμήθηκε από κατά τεκμήριο προοδευτικές δυνάμεις επειδή θεωρούσαν ότι βολεύει ψηφοθηρικά. 4) Η μη παρουσίαση με ευθύνη όλων και της ΔΗΜΑΡ, της τραγικής κατάστασης της χώρας.
ΙV. Στην σίγουρα επερχόμενη ανασύνθεση όλων, ίσως, των πολιτικών χώρων, οι σοβαρές μεταρρυθμιστικές πολιτικές δυνάμεις, όπου κι αν βρίσκονται αυτή τη στιγμή και κατά τη γνώμη μου βρίσκονται σε μεγάλο φάσμα, πρέπει να αναλάβουν ακόμα πιο σημαντικό ρόλο. Απαλλαγμένες από ιδεοληψίες, από συμβιβασμούς με πολιτικά γκρουπούσκουλα (δεξιά και αριστερά), να τολμήσουν το άλμα για να αναφερθούν σε πολύ μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Δεν υπάρχει άλλη λύση.
Νίκος Δελφάκης, δικηγόρος, δημοτικός σύμβουλος.
Τρίπολη 18 Ιουνίου 2012