Το Τότε και το Σήμερα- Επαγγέλματα που χάθηκαν

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί που λέει και το τραγούδι. Μια μέρα κοιτάζοντας την βιβλιοθήκη μου είδα μια εγκυκλοπαίδεια της Αντιγόνης Μεταξά που είχαμε στο δημοτικό. Αυτό ήταν το εφαλτύριο για να ξεπηδήσουν αναμνήσεις του παλιού καλού καιρού.

  Πάμε πριν από το δημοτικό σχολείο, τότε δεν υπήρχαν νηπιαγωγεία και οι παιδικοί σταθμοί ήταν ελάχιστοι καθώς οι γυναίκες δεν είχαν βγει ακόμη στην εργασία ήταν μόνο νοικοκυρές. Ετσι τα παιδιά έμεναν στο σπίτι. Ο γαλατάς περνούσε πολύ πρωί, έριχνε το γάλα στο κατσαρόλι που είχε αφήσει η νοικοκυρά πίσω από την κεντρική είσοδο του σπιτιού, η πληρωμή γινόταν κάθε Σάββατο. Σήμερα ο γαλατάς εξαφανίστηκε θύμα και αυτός της σύγχρονης τεχνολογίας της εμφιάλωσης.

   Το πρόγραμμα ξεκινούσε αρκετά νωρίς, αφού πίναμε το γάλα μας τρέχαμε στο ραδιόφωνο να ακούσουμε την εκπομπή της θείας Λένας-Αντιγόνη Μεταξά. Τι φωνή βελούδινη ήταν αυτή, θρησκευτική ευλάβεια, δεν γινόταν διάσπαση προσοχής με τίποτα. Είχαμε μάθει απέξω το σήμα της εκπομπής και τα περισσότερα τραγούδια παίζαμε με την παρέα μας ακούγοντας την εκπομπή. Μετά την σκυτάλη έπαιρνε η γιαγιά όπου μαζευόμασταν στην αυλή της γειτονιάς όλα τα παιδιά γύρω της και εκείνη ήταν υποχρεωμένη να αρχίσει το παραμύθι με τις νεράριδες τα τέρατα και τις βασιλοπούλες. Από όλα είχε το σενάριο. Ώσπου να έρθει το μεσημέρι να μας μαζέψουν οι μανάδες μας για φαγητό. Το απόγευμα συνεχιζόταν το παιχνίδι. Ο καλόγηρος, οι γουβίτσες ήταν μόνιμα χαραγμένες στον δρόμο. 

    Σήμερα τα παιδία από μηνών πηγαίνουν στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Η μητέρα είναι εργαζόμενη και είναι τυχερά τα παιδιά που η μητέρα τους επιστρέφει σχετικά νωρίς στο σπίτι. Δεν υπάρχει γιαγιά γιατί δύσκολα συγκατοικούν τα παιδιά με τους γονείς.

    Και πώς θα είναι καλά το παιδί; Να είναι καλά η τηλεόραση, το βίντεο το κινητό και πόσα άλλα ηλεκτρονικά εφευρήματα. 

    Δεν ξέρω τι ήταν καλύτερο. Το τότε ή το σήμερα. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι ήμασταν ευτυχισμένα παιδιά. 

ΕΠΑΓΓΈΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΆΘΗΚΑΝ

Ο γαλατάς

    Ο γαλατάς ερχόταν από το χωριό στη πόλη με το γαιδουράκι του ή στην καλύτερη των περιπτώσεων με το ποδήλατο. Περνούσε πολύ πρωί από τον κάθε πελάτη του και έριχνε το γάλα στο κατσαρόλι που είχε αφήσει ο πελάτης του. Σήμερα το επάγγελμα του γαλατά έχει εξαφανιστεί καθώς αντικαταστήθηκε από τα super markets. 

Πλανόδιος μανάβης

    Μιλώντας κάποια μέρα με τις φίλες μου συνομήλικες όλες θυμηθήκαμε μια ραδιοφωνική εκπομπή που μεταξύ των άλλων αφιέρωνε ένα τραγούδι στον μανάβη της γειτονιάς ‘’Ο μανάβης μας περνάει φρούτα δροσερά πουλάει με ένα ωραίο γαιδουράκι που τραβάει το καρατσάκι’’. Θυμάμαι την μητέρα μου και τις άλλες γειτόνισες να περιμένουν τον πλανόδιο μανάβη για να αγοράσουν ότι ήθελαν να μαγειρέψουν. Εμείς τα παιδιά χαζεύαμε με το γαιδουράκι. Καμιά φορά ο μανάβης μας έβαζε πάνω στο καρότσι του. Καθόμασταν σε κάποιο άδειο τελάρο και τι χαρά που κάναμε δεν λέγετε!

    Σήμερα δεν εξασκείται το επάγγελμα του πλανόδιου μανάβη από κανέναν. Χάθηκε και αυτό στον βωμό των super market και πλέον υπάρχει μόνο στις μνήμες των μεγάλων και σε παλιές φωτογραφίες.

Λούστρος

    Χαρακτηριστικές φιγούρες των πόλεων ήταν και οι λούστροι. Είχαν τα στέκια τους σε πολυσύχναστους δρόμους ή πλατείες. Μπροστά τους βρίσκονταν το κασελάκι με τις βούρτσες τους και τα βαζάκια με τις μπογιές. Έβαφαν και γυάλιζαν τα παπούτσια με γρήγορες και μεθοδευμένες κινήσεις λες και έκαναν ιεροτελεστεία και ο πελάτης έφευγε πάντα ευχαριστημένος.

    Ποιος παλιός έχει ξεχάσει τους λούστρους γύρω γύρω στην πλατεία του Αγίου βασιλείου της πόλης μας. 

Παγοπώλης

    Πριν ο ηλεκτρισμός κατακτήσει τις ζωές μας δεν υπήρχαν βέβαια και τα ηλεκτρικά ψυγεία. Για την διατήρηση των τροφίμων και για το δροσερό νερό ειδικά το καλοκαίρι χρησιμοποιούσαν το ψυγείο του πάγου που τότε ήταν ανεκτίμητος και ο παγοπώλης εφοδίαζε τα σπίτι με κολώνες πάγου τις οποίες έπιανε με κάτι τεράστιες σιδερένιες δαγκάνες. Πολλές φορές θέλοντας να πειράξει εμάς τα παιδιά που ήμασταν σκανταλιάρικα μας φοβέριζε με τις δαγκάνες. 

    Η εξέλιξη όμως αφάνισε και τον παγοπώλη.

Αρθρογράφος 

Μέλος εργαστηρίου δημοσιογραφίας ΚΑΠΗ Τρίπολης