Στο Ρεοινό συλλειτούργησαν οι Μητροπολίτες Πατρών, Ιλίου και Μαντινείας! (εικόνες)

Τήν Κυριακή 13 Αὐγούστου 2017 στόν Ἐνοριακό Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Ροεινοῦ Ἀρκαδίας τελέσθηκε πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία, συλειτουργούντων τῶν Ἀρκάδων τῇ καταγωγῇ Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ἰλίου κ.κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ καί τοῦ ἐπιχωρίου Ἐπισκόπου μας, Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ. 
Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας Κλῆρος καί Λαός, μέ τήν παρουσία πλήθους κόσμου καί τή φροντίδα τοῦ Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ», συμμετεῖχαν στίς ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τῆς ἀειμνήστου Ἱεραποστόλου Ὄλγας Παπασαράντου στόν τόπο γεννήσεώς της, τό Ροεινό, τιμώντας μέ αὐτό τόν τρόπο τήν πολυετή καί σημαντική προσφορά τῆς μακαριστῆς στήν Ἀφρική, ἐνῶ ἀμέσως μετά στόν προαύλειο χῶρο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἔγιναν τά ἀποκαλυπτήρια προτομῆς τῆς ἀειμνήστου ἀδελφῆς, ἀσκητρίας καί Ἱεραποστόλου Ὄλγας Παπασαράντου. 


ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 
Ὄλγα Παπασαράντου (1904-1996) 
(του Ἀρχιμ. π. Χαρίτωνος Πνευματικάκη) 

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού κατά τό πέρασμα τῆς ζωῆς τους δέν ἐντυπωσιάζουν μέ τίς ἐπιστημονικές τους ἐπιδόσεις, τίς ἐξειδικευμένες γνώσεις τους, τίς δεξιοτεχνίες. Μέ τήν ἀθόρυβο, ὅμως, προσφορά τους στούς συνανθρώπους τους γίνονται φωτεινά παραδείγματα. 
Μία τέτοια εὐλογημένη ὕπαρξι ὑπῆρξε καί ἡ σεβαστή ἀδελφή νοσοκόμος Ὄλγα Παπασαράντου. 
Μέ τήν συμπλήρωσι 20 χρόνων ἀπό τήν κοίμησί της μερικές πληροφορίες ἀπό τήν βιογραφία της εἶναι διδακτικές. 
Τό 1904 γεννήθηκε στό Ροεινό Ἀρκαδίας ἀπό γονεῖς ἐργατικούς καί ἁπλούς, μέ πίστι στόν Θεό καί ἀγάπη στούς συνανθρώπους. 
Ἀπό τή νηπιακή της ἡλικία γνώρισε τήν δοκιμασία τῆς ὀρφάνιας. Ἡ μητέρα της ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο πρόωρα καί ἡ μικρή Ὄλγα, πού δέν εἶχε ἄλλη ἀδελφή, ἄρχισε νά προσαρμόζεται στίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ. 
Στό Δημοτικό Σχολεῖο τοῦ χωριοῦ της παρακολούθησε μόνον τίς πρῶτες τάξεις. 
Σέ ἡλικία 15 ἐτῶν ἔφθασε στόν Πειραιᾶ, ὅπου βοηθοῦσε στό σπίτι τοῦ ἀδελφοῦ της. 
Ὅταν τό 1939 ἐξελέγη Μητροπολίτης Ἀργολίδος ὁ ἀδελφός τοῦ πατέρα της Ἰωάννης Παπασαράντος, τόν ἀκολούθησε στό Ναύπλιο, προκειμένου νά τοῦ συμπαρασταθῆ στά προβλήματα ὑγείας πού εἶχε παρουσιάσει. 
Πλησίον τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Ἱεράρχου ἡ Ὄλγα διδάχθηκε τό ἀσκητικό ἰδεῶδες καί τή φιλανθρωπία ὡς ἐσωτερική ὤθησι. Ὁ ἴδιος προτιμοῦσε τό λιγοστό φαγητό του νά τό μοιράζεται μέ τούς ἐνδεεῖς. Μετά τήν ἐκδημία τοῦ θείου της ἡ Ὄλγα ἐπέστρεψε στήν Ἀθήνα, ὅπου φρόντισε τόν πατέρα της, πού εἶχε τυφλωθεῖ. Τόν περιποιόταν μέ περισσή ἀγάπη μέχρι τήν τελευτή του. 
1945. Ἀδελφή Νοσοκόμος. 
Ἡ προσφορά στούς συνανθρώπους καί μάλιστα στούς πάσχοντες τήν διακατεῖχε. Ἤθελε καί παρακαλοῦσε τόν Θεό νά ὑπηρετήση στό Νοσοκομεῖο «ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» τούς καρκινοπαθεῖς ἀδελφούς. 
Τήν προσέλαβαν ἀρχικά ὡς βοηθό νοσοκόμο νυκτερινή. Ἡ ἐργατικότητα καί τό ἦθος της τήν προήγαγαν σέ προϊσταμένη τοῦ χειρουργείου. Οἱ ἰατροί τήν θεωροῦσαν πολύτιμο συνεργάτη. Ἀκούραστη στό νά διακονῆ τούς ἀνθρώπους στίς δύσκολες καί ὀδυνηρές ὧρες πού βίωναν. Παρεῖχε τίς νοσηλευτικές της γνώσεις καί ἐδέετο γιά τήν σωτηρία τους. 
Στόν «ΑΓΙΟ ΣΑΒΒΑ» συμπλήρωσε εἴκοσι πέντε χρόνια ὑπηρεσίας, ὅταν συνταξιοδοτήθηκε. 
Τό 1970 λαμβάνει μία ἐπιστολή ἀπό τόν θεῖο της πρωτοπόρο τῆς συγχρόνου ὀρθοδόξου ἱεραποστολῆς στήν Ἀφρική, ἀείμνηστο Ἀρχιμ. π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο. Τῆς πρότεινε νά μεταβῆ κοντά του πρός βοήθειάν του. Στήν ἀρχή διστάζει. Μετά ὅμως ἀπό θερμές προσευχές, τό ἀποφασίζει. 
Γιά τήν Ἀδελφή Ὄλγα ὁ φλογερός ἱεραπόστολος χαρακτηριστικά σ’ ἐπιστολή του εἶχε σημειώσει: «Ἀδελφή Ὄλγα = Ἀσκήτρια - Ἱεραπόστολος». 
Πλησίον του ἔμεινε μέχρι τήν κοίμησί του στίς 29/12/1972. 
Τό ἔργο τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς στήν Ἀφρική, πού ἄναψε, δέν ἔπρεπε νά σβήση. 
Καί ἀναφέρει ὁ π. Χαρίτων: «Ἡ Ἀδελφή Ὄλγα ἦλθε στήν Πάτρα καθ' ὑπόδειξιν τοῦ π. Χρυσοστόμου, γιά νά παρακαλέση, νά ξεσηκώση τόν παλαιό του φίλο, ὥστε ἡ προσπάθεια νά συνεχισθῆ. 
Αὐτή χρησιμοποίησε ὁ Θεός ὡς σκεῦος ἐκλογῆς Του, γιά νά μεταφέρη τήν πρόσκλησι - κλῆσι, νά μεταβῶ στήν Κανάνγκα. 
Ὅταν τό 1973 ἔφθασα ἐδῶ ἀντιμετωπίζοντας πλῆθος προβλημάτων καί δυσκολιῶν, ἡ ἀδελφή Ὄλγα πρώτη προσέτρεξε, γιά νά βοηθήση καί νά συμπαρασταθῆ στό ἱεραποστολικό ἔργο. 
Εὑρέθηκε πάλι σέ ἕνα ἀγαπημένο χῶρο μέ γνώριμα πρόσωπα. Ἐπικοινωνοῦσε ἄριστα μαζί τους μέ νεύματα, μέ νοήματα, μέ τά μάτια καί τήν καρδιά, μιά καί ἦταν ὀλιγογράμματη καί δέν γνώριζε ξένες γλῶσσες. Σέ ὅλους παραστεκόταν, ζοῦσε στίς ἀγωνίες τους, μοχθοῦσε γιά τά προβλήματά τους, μετεῖχε στίς χαρές τους, ἐφήρμοζεν τό γραφικόν «χαίρειν μετά χαιρόντων καί κλαίειν μετά κλαιόντων». 
Τό 1995 ἐξαιτίας κατάγματος στό πόδι ἐπέστρεψε στήν Ἀθήνα, ὅπου ὑπεβλήθη σέ χειρουργική ἐπέμβασι καί παρέμεινε πρός ἀνάρρωσι στόν «οἶκο εἰρήνης». 
«Τό μόνο πού θέλω εἶναι νά φύγω. Ἔζησα ἀρκετά. Νά δῶ Ἄγγελο Κυρίου φωτεινό νά μέ πάρη μαζί του. Τίποτε ἄλλο δέν θέλω.», ἦταν ὁ διακαής πόθος της, ὅπως ἔλεγε. 
Στίς 19/8/1996 παρέδωσε τό πνεῦμα της ἐν εἰρήνη καί ἐνταφιάσθη στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου Μακρυνοῦ Μεγάρων. 
Τό 2005 ἔγινε ἀνακομιδή τῶν λειψάνων της καί μετεφέρθησαν πρός ἐνταφιασμόν στήν Κανάνγκα, πού τόσο εἶχε ἀγαπήσει. 
«Μικροί καί μεγάλοι δέν θά τήν ξεχάσουν ποτέ, γιατί τό πέρασμά της ἄφησε ἀχνάρια... Ἀχνάρια βαθειά, ἀνεξίτηλα τυπωμένα, πού δέν θά σβήσουν μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου, ἐπειδή εἶναι χαραγμένα καί στά βιβλία τοῦ Οὐρανοῦ» 
+π.Ι.Σ