Ξεχωρίζει στη Βοστώνη ο Βυτιναίος καθηγητής μουσικής, Παναγιώτης Λιαρόπουλος!
Ο κ. Λιαρόπουλος είναι καταξιωμένος στη σύνθεση και στο πιάνο και χαίρει της εκτίμησης του ακαδημαϊκού κόσμου της Βοστώνης και της ευρύτερης Ομογένειας.
Σε συνέντευξή του στον «Ε.Κ.» αναφορικά με το εγχείρημά του και γιατί επέλεξε αυτούς τους δύο, Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, είπε πως «το Σύνολο Ελληνικής Μουσικής (Greek Music Ensemble) το οποίο δημιούργησα μαζί με κάποιους καλούς φίλους και συναδέλφους το 2002, έλαβε μια επιχορήγηση από το Berklee College of Music για να ηχογραφήσει τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη.
Οι δύο αυτές εμβληματικές φυσιογνωμίες της ελληνικής μουσικής έχουν αποτελέσει σημεία αναφοράς για μας όλα αυτά τα χρόνια και μας δίνεται μια σημαντική ευκαιρία για να κάνουμε ευρύτερα γνωστή τόσο την ερμηνευτική μας προσέγγιση, όσο και αυτή την ίδια τη μουσική τους, ένα μικρό μόνο μέρος της οποίας είναι γνωστό εκτός Ελλάδας».
Συμπλήρωσε πως «η ηχογράφηση του cd θα γίνει στα υπερσύγχρονα studios του Berklee μέσα στον Ιανουάριο του 2017 και θα διατίθεται μέσω των iTUNES και της ιστοσελίδας μας, καθώς επίσης και στις συναυλίες μας».
Υπογράμμισε πως «η απεύθυνσή μας είναι διεθνής. Επιθυμούμε και στοχεύουμε στην ανάδειξη τάσεων της ελληνικής μουσικής στο πλαίσιο αυτού που ονομάζεται ‘Μουσική του Κόσμου’ (World Music) και πιστεύουμε ότι η συνολική καλλιτεχνική μας προσέγγιση -ερμηνευτικά, εκτελεστικά και ενορχηστρωτικά – τείνει προς αυτή την κατεύθυνση».
Στην ερώτηση πώς αισθάνεται το αμερικανικό κοινό για την ελληνική μουσική, υπογράμμισε πως «με βάση την εμπειρία μου, αγκαλιάζει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θαυμασμό την ελληνική μουσική σε πολλές από τις εκφάνσεις της. Στις συναυλίες μας παρευρίσκονται φανατικά άνθρωποι από όλες τις γωνιές του Κόσμου».
Ο κ. Λιαρόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά η οικογένειά του κατάγεται από την ορεινή Αρκαδία στην Πελοπόννησο, συγκεκριμένα από τη Βυτίνα για την οποία είπε πως «επισκέπτομαι πάρα πολύ συχνά».
Αναφορικά με κάποιους σημαντικούς σταθμούς στη ζωή του, τόνισε πως «είναι εκείνες οι στιγμές που σηματοδότησαν νέες προσωπικές, επαγγελματικές και δημιουργικές κατευθύνσεις στη ζωή μου. Για παράδειγμα η απόφασή μου σε νεαρή ηλικία να ασχοληθώ σοβαρά με τη μουσική κόντρα στα δημοφιλή πρότυπα ‘επαγγελματικής αποκατάστασης’. Ακόμα, οι διάφορες διεθνείς διακρίσεις που δέχτηκα για τις μουσικές μου συνθέσεις, το ακαδημαϊκό μου ξεκίνημα στη Βοστώνη, αλλά κυρίως ο αποχωρισμός μου από την Ελλάδα πριν από είκοσι περίπου χρόνια».
Η μουσική για τον κ. Λιαρόπουλο «είναι το πεδίο δημιουργικής έκφρασης του εαυτού μου. Είναι σύντροφός μου σχεδόν από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου. Παρόλα αυτά, νιώθω ότι υπάρχουν πολλά στοιχεία της που μου είναι άγνωστα και που βρίσκομαι σε μια διαρκή πάλη για να κατακτήσω. Κάθε νέα μικρή κατάκτηση, που επιτυγχάνεται συνήθως με πολύ κόπο, γεννάει καινούργια ερωτήματα και φοβάμαι ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι που δεν θα τελειώσει ποτέ…».
Πιστεύει ότι «ο κόσμος θα ήταν εξαιρετικά απωθητικός χωρίς μουσική. Νομίζω δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας μια τέτοια στιγμή. Η μουσική, και γενικότερα η τέχνη, σε κάποια έκφανσή της, αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς και έκφρασης της ανθρώπινης δραστηριότητας και δημιουργικότητας. Προσωπικά, από πολύ μικρή ηλικία, η μουσική είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μου. Την έχω σπουδάσει και υπηρετήσει πιστά σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ζωής μου».
Στην Αμερική ήλθε για σπουδές και έμεινε. «Μεγαλώνοντας στην Αθήνα δεν είχα δει ποτέ τον εαυτό μου στο μέλλον εκτός Ελλάδας, πόσο μάλλον στην Αμερική όπου τελικά κατέληξα για μεταπτυχιακές σπουδές στη μουσική Σύνθεση. Εκανα το διδακτορικό μου στο Boston University κοντά σε δύο ιερά τέρατα της μουσικής, τον Ελληνα συνθέτη και μαέστρο Θόδωρο Αντωνίου και τον Γερμανο-Αμερικανό πρωτοποριακό συνθέτη, πιανίστα και μαέστρο Lukas Foss. Οι σπουδές μου στο BU ήταν καθοριστικές για τη μετέπειτα πορεία μου και τη διαμόρφωση της μουσικής μου προσωπικότητας», τόνισε.
Για την Ελλάδα είπε ότι «τις τελευταίες δεκαετίες βιώνει κατά τη γνώμη μου μια πολλαπλή κρίση, πολιτισμική, κοινωνική, θεσμική και βεβαίως οικονομική. Οι λόγοι για την κρίση είναι πολλοί για να τους αναλύσουμε εδώ, θεωρώ όμως ότι οι βαθύτερες αιτίες πρέπει να αναζητηθούν, ανάμεσα στα άλλα στη στρεβλή θεμελίωση και εξέλιξη του ελληνικού κράτους από την απελευθέρωση και εντεύθεν. Αυτό πάντως που συμβαίνει στην Ελλάδα από το 2008 είναι μέρος μιας γενικότερης κρίσης στην οποία το υπάρχον οικονομικό μοντέλο αποδεικνύεται ανίκανο να διαχειριστεί τις αντιφάσεις και τους κλυδωνισμούς που το ίδιο δημιουργεί. Η άνοδος ακροδεξιών και ανοιχτά φασιστικών ιδεολογιών στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι ένα επικίνδυνο σύμπτωμα αυτής της βαθιάς κρίσης. Ζούμε σε μια εποχή που το παλιό πεθαίνει και το καινούριο πασχίζει να γεννηθεί».
Στην ερώτηση αν θα επέστρεφε στην Ελλάδα, τόνισε: «Λέει ο Σεφέρης: ‘Ενας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας σπόρος που πάει να βλαστήσει. Ενας Ρωμιός που γυρίζει στον τόπο του είναι ένας άνθρωπος που πάει να βλαστημήσει’. Η Ελλάδα είναι ο τόπος μου, το μοναδικό μέρος στον Κόσμο που θεωρώ ‘σπίτι μου’ – και με αυτόν το όρο εννοώ τον χώρο όλων σχεδόν των βαθύτερων συναισθηματικών και κοινωνικών αναφορών μου. Ασφαλώς θα επέστρεφα στην Ελλάδα αν υπήρχε η δυνατότητα να ‘βλαστήσω’».
Ο κ. Λιαρόπουλος αυτό τον καιρό ασχολείται επίσης με τη σύνθεση μιας μονόπρακτης όπερας η οποία θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι του 2017 στην Αθήνα και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Αναφορικά με κάποιους σημαντικούς σταθμούς στη ζωή του, τόνισε πως «είναι εκείνες οι στιγμές που σηματοδότησαν νέες προσωπικές, επαγγελματικές και δημιουργικές κατευθύνσεις στη ζωή μου. Για παράδειγμα η απόφασή μου σε νεαρή ηλικία να ασχοληθώ σοβαρά με τη μουσική κόντρα στα δημοφιλή πρότυπα ‘επαγγελματικής αποκατάστασης’. Ακόμα, οι διάφορες διεθνείς διακρίσεις που δέχτηκα για τις μουσικές μου συνθέσεις, το ακαδημαϊκό μου ξεκίνημα στη Βοστώνη, αλλά κυρίως ο αποχωρισμός μου από την Ελλάδα πριν από είκοσι περίπου χρόνια».
Η μουσική για τον κ. Λιαρόπουλο «είναι το πεδίο δημιουργικής έκφρασης του εαυτού μου. Είναι σύντροφός μου σχεδόν από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου. Παρόλα αυτά, νιώθω ότι υπάρχουν πολλά στοιχεία της που μου είναι άγνωστα και που βρίσκομαι σε μια διαρκή πάλη για να κατακτήσω. Κάθε νέα μικρή κατάκτηση, που επιτυγχάνεται συνήθως με πολύ κόπο, γεννάει καινούργια ερωτήματα και φοβάμαι ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι που δεν θα τελειώσει ποτέ…».
Πιστεύει ότι «ο κόσμος θα ήταν εξαιρετικά απωθητικός χωρίς μουσική. Νομίζω δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας μια τέτοια στιγμή. Η μουσική, και γενικότερα η τέχνη, σε κάποια έκφανσή της, αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς και έκφρασης της ανθρώπινης δραστηριότητας και δημιουργικότητας. Προσωπικά, από πολύ μικρή ηλικία, η μουσική είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μου. Την έχω σπουδάσει και υπηρετήσει πιστά σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ζωής μου».
Στην Αμερική ήλθε για σπουδές και έμεινε. «Μεγαλώνοντας στην Αθήνα δεν είχα δει ποτέ τον εαυτό μου στο μέλλον εκτός Ελλάδας, πόσο μάλλον στην Αμερική όπου τελικά κατέληξα για μεταπτυχιακές σπουδές στη μουσική Σύνθεση. Εκανα το διδακτορικό μου στο Boston University κοντά σε δύο ιερά τέρατα της μουσικής, τον Ελληνα συνθέτη και μαέστρο Θόδωρο Αντωνίου και τον Γερμανο-Αμερικανό πρωτοποριακό συνθέτη, πιανίστα και μαέστρο Lukas Foss. Οι σπουδές μου στο BU ήταν καθοριστικές για τη μετέπειτα πορεία μου και τη διαμόρφωση της μουσικής μου προσωπικότητας», τόνισε.
Για την Ελλάδα είπε ότι «τις τελευταίες δεκαετίες βιώνει κατά τη γνώμη μου μια πολλαπλή κρίση, πολιτισμική, κοινωνική, θεσμική και βεβαίως οικονομική. Οι λόγοι για την κρίση είναι πολλοί για να τους αναλύσουμε εδώ, θεωρώ όμως ότι οι βαθύτερες αιτίες πρέπει να αναζητηθούν, ανάμεσα στα άλλα στη στρεβλή θεμελίωση και εξέλιξη του ελληνικού κράτους από την απελευθέρωση και εντεύθεν. Αυτό πάντως που συμβαίνει στην Ελλάδα από το 2008 είναι μέρος μιας γενικότερης κρίσης στην οποία το υπάρχον οικονομικό μοντέλο αποδεικνύεται ανίκανο να διαχειριστεί τις αντιφάσεις και τους κλυδωνισμούς που το ίδιο δημιουργεί. Η άνοδος ακροδεξιών και ανοιχτά φασιστικών ιδεολογιών στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι ένα επικίνδυνο σύμπτωμα αυτής της βαθιάς κρίσης. Ζούμε σε μια εποχή που το παλιό πεθαίνει και το καινούριο πασχίζει να γεννηθεί».
Στην ερώτηση αν θα επέστρεφε στην Ελλάδα, τόνισε: «Λέει ο Σεφέρης: ‘Ενας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας σπόρος που πάει να βλαστήσει. Ενας Ρωμιός που γυρίζει στον τόπο του είναι ένας άνθρωπος που πάει να βλαστημήσει’. Η Ελλάδα είναι ο τόπος μου, το μοναδικό μέρος στον Κόσμο που θεωρώ ‘σπίτι μου’ – και με αυτόν το όρο εννοώ τον χώρο όλων σχεδόν των βαθύτερων συναισθηματικών και κοινωνικών αναφορών μου. Ασφαλώς θα επέστρεφα στην Ελλάδα αν υπήρχε η δυνατότητα να ‘βλαστήσω’».
Ο κ. Λιαρόπουλος αυτό τον καιρό ασχολείται επίσης με τη σύνθεση μιας μονόπρακτης όπερας η οποία θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι του 2017 στην Αθήνα και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Ο καθηγητής μουσικής και συνθέτης Δρ. Παναγιώτης Λιαρόπουλος, θεωρείται από καλύτερους πιανίστες στον τομέα του. Φωτογραφία «Ε.Κ.» Θεόδωρος Καλμούκος.