Ν. Πετρούλια: "Περήφανοι διότι γεννηθήκαμε Έλληνες, διότι πατάμε και ζούμε σε γη που ανέθρεψε ήρωες" (vd)
Με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, το «Καλημέρα Αρκαδία» αναδημοσιεύει τον πανηγυρικό της ημέρας που εκφώνησε προ ετών στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, η Δικηγόρος Αθηνών και τ. νομαρχιακή σύμβουλος Αρκαδίας κ. Νατάσα Πετρούλια.
Το περιεχόμενο του Πανηγυρικού έχει ως εξής:
«Ιερή ελευθερία. Γιορτή της πιο μεγάλης ώρας του λαού μας.
Ο έλληνας υπόδουλος ύστερα από 368 χρόνια απάνθρωπης και σκληρής σκλαβιάς, προβάλλει το στήθος του, σηκώνει το ανάστημά του, αρματώνεται, “στολίζεται” και επαναστατεί απέναντι σε έναν εχθρό που είχε τα πάντα : στρατούς, στόλους, χρήματα και τη νομιμότητα του κυρίαρχου, που η Ιερή Συμμαχία ύψωσε σε δόγμα, στο συνέδριο της Βιέννης του 1815.
Οι έλληνες τότε απέδειξαν, πως σε όλο τον κόσμο ,κανείς λαός δεν μένει υπόδουλος, όταν πάρει την υπέρτατη απόφαση να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει.
Το κατεστημένο με τη γλωσσική πανοπλία του, σ’ όλες τις εποχές αμύνεται και όλους τους επαναστατημένους ανθρώπους , τους ονομάζει τρελούς, κακούργους, ληστές και κλέφτες. Ο όρος όμως κλέφτης στη λαϊκή μας συνείδηση ,σήμαινε και σημαίνει” Ήρωας.
Ιστορικό
Η ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν η πρώτη ένοπλη εξέγερση κατά της οθωμανικής Αυτοκρατορίας .
Είναι η κορυφαία στιγμή της πορείας του έθνους μας.
Ο λαοί αντίκρισαν τότε έκθαμβοι, το θαύμα.
Απέναντι μας στεκόταν η πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία, σίγουρη για το μεγαλείο και τη δύναμη της.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι εκείνη την εποχή, οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης ,δεν ήταν διατεθειμένες να ανεχτούν επαναστατικά κινήματα. Με την Ιερή συμμαχία που οργάνωσαν ,στόχευαν να καταπνίξουν κάθε κίνημα με τη δύναμη των όπλων.
Έτσι ο λαός μας, μόνος του, σπρωγμένος από τη δίψα του για ελευθερία, βρήκε τρόπο να βγει στο προσκήνιο και να γράψει ιστορία.
Οι λαοί μορφώνονται με την ιστορία, άλλα εμψυχώνονται με την παράδοση. Η ιστορία καλλιεργεί τη φρόνηση και η παράδοση το φρόνημα.
Αυτοί που λησμονούν τους προγόνους τους και την ιστορία που δημιούργησαν με σκληρούς αγώνες και υπεράνθρωπες θυσίες είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό.
Γιατί η ζωή των λαών είναι μια συνεχής ιστορία, γι’αυτό εμείς ,οφείλουμε να τιμούμε, εκείνους που αγωνίστηκαν σκληρά και θυσίασαν και τη ζωή τους ακόμα, για να διώξουν από τα ιερά χώματα της πατρίδας μας, αυτούς, που για τετρακόσια σχεδόν χρόνια, τα μόλυναν και να μας χαρίσουν το πολυτιμότερο αγαθό για κάθε άνθρωπο, τη λευτεριά.
Επιχειρούμε σήμερα το ξαναζωντάνεμα της συλλογικής μνήμης, γιατί η μνήμη είναι στοιχείο ταυτότητας.
Ανοίγουμε το κεφάλαιο της απελπισίας των ανθρώπινων ψυχών, το κεφάλαιο της καταπίεσης, της ατιμίας ,της πίκρας.
Με σεβασμό και θαυμασμό ,φέρνουμε στο νου μας ,τους ήρωες μας και παίρνουμε διδάγματα για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας, της φυλής ,του έθνους μας.
Ήταν πεπρωμένο για 400 περίπου χρόνια ,το ένδοξο ελληνικό γένος, ο φωτοδότης της ανθρωπότητας, να θρηνήσει και να στενάξει κάτω από το ζυγό ενός λαού, σε άγρια κατάσταση και πολύ αιμοχαρή. Βασανίστηκε, υπόφερε, ξευτελίστηκε, αλλά δεν έχασε ποτέ την ελπίδα, την προσδοκία της εθνικής του αποκατάστασης. Το πνεύμα του δε λύγισε ποτέ, η ψυχή του δεν υποδουλώθηκε ποτέ.
Αντίθετα, μέρα με τη μέρα, φούσκωνε και θέριευε, ώσπου ήρθε η στιγμή να ξεσπάσει, να ξεχειλίσει και σαν χείμαρρος, να παρασύρει με το ρεύμα του, ότι έκτισε για 400 χρόνια ο βάρβαρος τύραννος.
Από το Λασίθι και το Ταίναρο μέχρι τα απάτητα Ηπειρώτικα και Μακεδονικά βουνά και πέρα από αυτά, παντού όπου ζούσαν σκλαβωμένοι έλληνες, η φλόγα που επι τόσα χρόνια κρυφόκαιγε, αναζωπυρώθηκε για να κατακάψει τον τύραννο.
Ποιοι ήταν αυτοί, που τόλμησαν να υψώσουν τα ανάστημά τους, απέναντι σε μια υπερδύναμη, που την έτρεμε τότε όλη η Ευρώπη ??
Ποιος ήταν αυτός, που έδωσε το σύνθημα του πανεθνικού συναγερμού και άναψε το φυτίλι της έκρηξης;??
Ο ήρωας του κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος, που γιορτάζουμε σήμερα, ήταν το γένος ολόκληρο ,που άρπαξε ότι βρέθηκε μπροστά του, για να κτυπήσει τον κατακτητή του και να αποκτήσει την ποθητή του ελευθερία.
Ο αγώνας ήταν καθολικός, δεν ήταν έργο των ολίγων, μιας τάξης ή μιας κοινωνικής ομάδας, ήταν έργο όλων των ελλήνων .
Το επαναστατικό κίνημα ,αναπηδάει μέσα από τις φλέβες της φυλής μας, από τον προορισμό και την ιδιοσυγκρασία του.
Είναι πάθος, είναι γεγονός φυσικό, όπως ο τυφώνας, που στο ορμητικό του πέρασμα, όλα τα παρασύρει.
Η περίοδος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, είναι ασφαλώς, από τις λαμπρότερες της ελληνικής και από τις σημαντικότερες της ευρωπαϊκής ιστορίας ,του 19ου αιώνα.
Ξεχωριστή τιμή, θέλω να αποδώσω σήμερα, στην μεγαλύτερη φυσιογνωμία του αγώνα, στον δικό μας, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Το κοφτερό στρατηγικό μυαλό, η εξυπνάδα, η αφιλοκέρδεια, η βαθιά και οργανωμένη σκέψη, η αγνότητα του χαρακτήρα, η γνήσια ελληνική καρδιά, κάνουν το Γέρο του Μοριά, να ξεχωρίζει, μέσα από τις σελίδες της ιστορίας του 21. Δεν είναι απλώς ένας αγωνιστής, στρατιωτικός ή πολιτικός, είναι σύμβολο, είναι μορφή.
Η ιστορία της επανάστασης είναι και προσωπική του. Δίδαξε με θάρρος, πως η λευτεριά και η ανεξαρτησία είναι αιτίες αγώνα ασταμάτητου.
Όταν όμως κανείς αναφέρεται στο 21, δεν μπορεί να παραλείψει, τον ρόλο της Εκκλησίας της Ορθοδοξίας, που για εκείνη την περίοδο, αποτελούσε την κύρια διαφορά των ελλήνων από τους αλλόθρησκους κατακτητές.
Μια διαφορά που συν τοις άλλοις, μας προφύλαξε από τις επιμιξίες δια μέσου των αιώνων.
Ο θρησκευτικός φανατισμός ενωνόταν με τον εθνικό, γίνονταν ένα, με αποτέλεσμα στα 1821, Ελλάδα και Ορθοδοξία να αποτελούν ταυτόσημη έννοια.
Καμία στον κόσμο ιστορία δεν έχει την ομοιότητα της.
Είναι η ιστορία του λαού, που πρέπει να ζήσει με το όπλο στο χέρι και τη δίψα της λευτεριάς στα χείλη.
Μέρα εθνεγερσίας για την ένδοξο πατρίδα μας, αλλά και μέρα πανανθρώπινης σωτηρίας.
Ο μυρωμένος της άνοιξης αέρας, έφθασε ως την αγία Λαύρα, για να φέρει στους προκρίτους των Καλαβρύτων, από πολύ μακριά τους φλογερούς στοίχους “καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιάς και φυλακής” είναι του Ρήγα το αθάνατο τραγούδι.
Και ένα ράσο, ξέφυγε, μέσα από τις αλυσίδες της πικρής σκλαβιάς και έμεινε από τότε, μένει και θα μένει αιώνια, σύμβολο ακατάλυτο, της αιώνιας πατρίδας, αγκαλιασμένης με την αιώνια πίστη.
Λευτεριά ή θάνατος
Και ανέμιζε της Λαύρας το άγιο λάβαρο, στον ολόδροσο αέρα του ανοιξιάτικου πρωινού και απλώνονταν στην σκλαβωμένη γη, του Γερμανού η ευλογιά. Μέχρι τη Μάνη και την Κρήτη. Από τη Σάμο μέχρι τα αθάνατα Ψαρά και πέρασε αντίκρυ στης Μικράς Ασίας την παραλία και ψηλά προς τον βορρά, μέχρι την σκλαβωμένη Μακεδονία, Ήπειρο και Θράκη και ακόμα πάνω, μέχρι τον Προύθο, που βιαστικά τον περνούσε ο αρχηγός του αγώνα, ο Υψηλάντης με σηκωμένη τη σημαία του σταυρού.
Λευτεριά ή Θάνατος….ερίγησαν τα σώματα των σκλαβωμένων και οι ψυχές ορθώθηκαν.
Πόσο αίμα, πόσοι τάφοι, πόσες καταστροφές και δάκρυα και πόνοι αλλά και πόση δόξα, ώσπου να νικήσει η λευτεριά τον Θάνατο.
Μια ιστορία που λες πως τελειώνει κάπου και όμως ξαναρχίζει στης Τριπολιτσάς την άλωση και στα στενά των Δερβενακίων με τον Κολοκοτρώνη.
Σβήνει στην Αλαμάνα, με τον μαρτυρικό θάνατο του ήρωα Αθανάσιου Διάκου, για να πάρει νέα φλόγα στην Γραβιά, με την αποθέωση του Οδυσσέα Ανδρούτσου.
Αφήνει του Μεσολογγίου το Ολοκαύτωμα και των Ψαρών την ολόμαυρη ράχη, για να περάσει την ίδια ώρα στο Ναβαρίνο.
Σβήνει για μια στιγμή στην Χαλκιδική, με τον Εμμανουήλ Παπά και στα νερά της Αραπίτσας στην Νάουσα, για να πάρει νέα ζωή στο Αρκάδι, με τη θυσία του ηγούμενου Γαβριήλ.
Πουθενά δεν σταματάει. Τρέχει παντού, βάφεται στο αίμα που χύνεται άφθονο. Όχι όμως άδικα. Και η ώρα έφθασε. Οι αλυσίδες της μαύρης σκλαβιάς έσπασαν.
Οι γενναίοι μαχητές της Λευτεριάς, οι απόγονοι των ενδόξων Μαραθωνομάχων, δίδαξαν στον κόσμο ολόκληρο, το μάθημα των ορθίων ανδρών, που δε γνωρίζουν τη σκλαβιά.
Πως η ύλη δεν μπορεί να νικήσει το πνεύμα.
Το αίμα που χύθηκε, είναι αίμα ηρώων αγωνιστών, αίμα ρασοφόρων, γυναικόπαιδων … Αίμα που πότισε και θέριεψε το δέντρο της Λευτεριάς.
Κανείς δεν μπορεί να παραστήσει, τον ασύλληπτο ηρωισμό των ελλήνων, που ξεσηκώθηκαν, σαν ένας άνθρωπος, μόνος του και με μόνο όπλο την ακατάβλητη θέληση τους ή να πεθάνουν ή να ζήσουν Λεύτεροι.
Τούτο το φαινόμενο της ελληνικής επανάστασης του 21, που δίδαξε στα έθνη, ΠΩΣ κατακτάτε η λευτεριά, δεν έχει παρουσιαστεί ούτε θα παρουσιαστεί άλλη φορά στον κόσμο.
Πρέπει να είμαστε περήφανοι γιατί γεννηθήκαμε Έλληνες, γιατί πατάμε και ζούμε σε γη που ανέθρεψε ήρωες.
Με απλωμένα τα φτερά της, η Δόξα, πέταξε από το μοναστήρι της αγίας Λαύρας, προς όλες τις γωνιές της Ελληνικής γης και έφερε το μήνυμα της Ελευθερίας.
Μέρα φωτός, δόξας, μέρα Ελευθερίας, μέρα σύμβολο, που θα διδάσκει σ’ όλους το ιερό καθήκον προς την πατρίδα, την αγάπη προς την Λευτεριά.
Αθάνατοι ήρωες του 21, υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της ψυχής σας, ορκιζόμαστε στο αίμα σας, πως θα κρατάμε πάντα ψηλά το λάβαρο της ελευθερίας, πως δεν θα προδώσουμε την ιερή παρακαταθήκη που μας αφήσατε, πως όσο βαριά και αν είναι η κληρονομιά σας, θα την συνεχίσουμε. Να είστε βέβαιοι γι’αυτό και αναπαυθείτε ήσυχοι στους τάφους σας.
Η ελληνικότητα μας είναι αίσθημα και συνείδηση.
Η συνειδητότητα του ελληνισμού, μας κάνει να δρούμε με σθένος.
Ως στάση ζωής προϋποθέτει αγώνα, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και απορρέει από αυτό που λέμε συνείδηση.
Το αίσθημα μας μυρίζει ρομαντισμό και μεγαλοποιεί τις λέξεις, πατρίδα, θρησκεία, ένδοξο παρελθόν.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του λαού μας, είναι η δίψα για ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία. Βασική μας θρησκεία είναι η δημοκρατία, αυτή μας οδηγεί σε πράξεις μοναδικές και ανεξήγητες.
Η αγάπη στην ελευθερία και η αποστροφή στη βία, είναι το δυνατότερο γνώρισμά μας, που μας προστατεύει από αποπροσανατολισμούς, που θα μπορούσαν να μας καταστήσουν, έρμαια ξένων συμφερόντων,
Εμείς η έλληνες εάν διδαχθούμε σωστά την ιστορία μας, θα μπορούσαμε να το κάνουμε προτέρημα, γιατί η προσφορά μας στον πολιτισμό είναι τεράστια και όμως δεν έχουμε πια πρωτότυπες ιδέες, δεν προσφέρουμε στην οικουμένη πολιτισμό, χάσαμε βαθμιαία την ταυτότητά μας και τη υπέροχη εκδοχή του έλληνα.
Και δε βρίσκω άλλο παράδειγμα, από εκείνο του Σίσυφου, για να περιγράψω, την προσπάθεια του ελληνικού λαού, από το 1821 έως σήμερα, καθώς ανεβάζει με κόπο τον βράχο της ιδέας της Ελλάδας, αυτής που ο κάθε ελεύθερος έλληνας έχει στα βάθη της ψυχής του και θέλει να την ανυψώσει και να την ξαναφέρει στη θέση της, στην πρωτοπορία των λαών και όταν πλησιάσει στην κορυφή, κάθε φορά, έρχονται ο κακός μας εαυτός και οι ξένοι για να την κατρακυλήσουν ξανά στα βάθη ….. και άντε πάλι από την αρχή.
Και όμως, εμείς οι έλληνες, ως γνήσιοι απόγονοι ηρώων, βρίσκουμε πάντα τρόπο, να βγούμε και πάλι στο φως, να ζωντανέψει η σβησμένη ελπίδα μας και να σηκωθούμε όρθιοι, ξανά, όσο χαμηλά και αν μας ρίχνουν, γιατί εμείς είμαστε οι ΕΛΛΗΝΕΣ».