Για το φίλο, τον Δημήτρη Στάικο

Νίκος Δελφάκης , Τρίπολη 7/10/2025.

Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Μήτσος, όπως τον λέγαμε. Τα τελευταία χρόνια σε κατέβαλε αυτή η παλιαρρώστια και χαθήκαμε. Δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις. Λέγαμε στη Γωγώ, …. να έρθουμε σπίτι να τον δούμε. Θα στενοχωρηθεί περισσότερο απαντούσε,  κι έτσι, θα πηγαίνουν 2-3 χρόνια, που δεν έχουμε ειδωθεί. Εμείς που κάποτε, λόγω των συνθηκών, βρισκόμαστε 3-4 φορές τη βδομάδα. Τόσες σκέψεις μου έρχονται. Οι κοινές πορείες, που μας καθόρισαν. Ως Πρόεδρος εσύ του παραρτήματος της ΕΤΕ-ΔΕΗ στο εργοστάσιο στη Μεγαλόπολη, σε εποχές ηρωϊκές,  κι εγώ νεαρός δικηγόρος να υπερασπίζομαι μια στα Δικαστήρια και μια στα πειθαρχικά. Ως συνυποψήφιοι του ΣΥΝ στις ατυχείς εκλογές του 1993. Ως συνυποψήφιοι στις δημοτικές εκλογές του 1994 υπό τον Θ. Σεχιώτη. Και τόσα άλλα …

Αλλά μάλλον τα καλύτερά μας ήσαν τα τόσα καλοκαίρια, που έβρισκα κι εγώ, που δεν ήμουν συνηθισμένος, αποκούμπι  στο τροχόσπιτο που είχες στο κάμπινγκ στη ΘΥΡΕΑ. Που προσπάθησες να με μυήσεις στο σέρφινγκ, αλλά μια μέρα ήταν πολύς ο αέρας, αδύνατον να βγω, μου κάνατε από μακριά νόημα  και βγήκα πέρα στον Μουστό και δεν ξαναπροσπάθησα. Μα .. εκείνες οι ζηλευτές μουσικές μας βραδιές! Αυτές δεν ξεχνιούνται. Μερικές φορές οι δυο μας μόνο, είχες φροντίσει για αναμμένη δάδα ή φακό, για να βλέπουμε τα τραγούδια που έφερνα σε μια μεγάλη τσάντα. Και ύστερα, οι ακόμα καλύτερα προετοιμασμένες μέσα στην αμμουδιά, 20-30 άτομα, όταν ο άλλος πρόωρα χαμένος φίλος μας ο Κώστας δήλωνε ότι θα έφερνε πιάνο με ουρά φορτωμένο στο μεταφορικό του Καζαμία. Κι  έπειτα τις εξελίξαμε,  πιο συστηματικές πια,  στο Λάιμ κι αλλού. Πάντα όμως ανατρέχαμε στα παλιά, που είχαμε συνηθίσει, τότε που παίρναμε τα κλειδιά της υποτυπώδους καντίνας του Θανάση  για τις νύχτες, αφού δεν μας κάθισαν καλά οι αλλαγές,  όταν εμφανίστηκαν οι πολύβουες  οργανωμένες μεγάλες καντίνες με τις ξαπλώστρες.

Ξέρω κι εγώ!!, πνίγομαι από τις θύμησες και σταματώ. Συλλυπητήρια στην αγαπημένη σου  Γωγώ που σου στάθηκε τόσο πολύ αυτά τα χρόνια της ανημπόριας σου και στα δύο παιδιά σου, τον Χρήστο και την Σέβη που τα είχες τόσο πολύ καμάρι. Εφυγες ήσυχα, σαν να περίμενες να γίνεις παππούς κι από τη Σέβη τις προηγούμενες ημέρες. Στο καλό Μήτσο ………