Ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος ... αποκαλύπτει πως γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, Βασιλική!

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, με απαντήσεις για την οικογένειά του, τα ενδιαφέροντα που έχει και φυσικά για το χωριό του, τη Μυγδαλιά Γορτυνίας, έδωσε στην εφημερίδα Espresso και στη Βίβιαν Μπενέκου, ο βουλευτής Αρκαδίας, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος.

Πώς γνωριστήκατε με τη σύζυγό σας;
Η γυναίκα μου είναι από το χωριό μου. Δεν έμενε εκεί, αλλά ερχόταν τα καλοκαίρια και γνωριζόμασταν. Εγώ, όταν ήμουν μικρός, δούλευα για τέσσερα χρόνια στην καφετέρια του πατέρα της. Γκαρσονάκι. Τη Βασιλική, τη γυναίκα μου, την ήξερα από παιδί, αλλά η σχέση μας αναπτύχθηκε στην Ιατρική. Είναι κι εκείνη γιατρός. Εργάζεται στο Ιατρικό Κέντρο στο Μαρούσι, ως μικροβιολόγος. Έχουμε τρία παιδιά και, εάν δεν συνέβαινε κάτι στην τρίτη εγκυμοσύνη της γυναίκας μου, κάτι απλό που μας στενοχώρησε όμως και την κούρασε, θα κάναμε και τέταρτο παιδί. Τα παιδιά μάς δίνουν χαρά και ζωή. Έχουμε την Ελενα, μαθήτρια της πρώτης γυμνασίου, τον Γιώργο, που πάει στην τετάρτη δημοτικού, και τη Φωτεινούλα, που είναι στην τρίτη.

Τα κορίτσια ή ο Γιώργος είναι πιο κοντά σας;
Και τα τρία το ίδιο με τον τρόπο τους. Εάν τα παιδιά ήταν η μέρα και μου ζητούσαν να πω ποιος είναι το πρωί, ποιος το μεσημέρι και ποιος το βράδυ, θα έλεγα: Το πρωινό είναι ο Γιώργος, γιατί είναι πάντα χαρούμενος όταν ξυπνάει, θα σου πει καλημέρα, θα σ' αγκαλιάσει κ.λπ. Το μεσημέρι είναι η κόρη μου η μεγάλη, η οποία έχει μονίμως να σου πει κάτι, να σε πάρει μια αγκαλιά και μου τηλεφωνεί πάντοτε μεσημέρι. Το βράδυ είναι η μικρή, η Φωτεινούλα, με την εικόνα της να νυστάζει και να πηγαίνει στο κρεβατάκι της. Πλέον δεν θέλω να χάσω ούτε ένα λεπτό από τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Νιώθω τύψεις, πολλές φορές και κόμπλεξ, απέναντι στη γυναίκα μου που, ενώ εκείνη έζησε ολόκληρη την τρυφερή ηλικία των παιδιών, εγώ όχι. Μετανιώνω που δεν έζησα αυτά τα χρόνια. Αν μου έλεγες τώρα τι θα ήθελες να κάνεις, θα ήθελα να είμαι όλη μέρα μαζί τους.

Στον εαυτό σας ποια ευχαρίστηση προσφέρετε;
Περπατάω με τον κολλητό μου φίλο τον Πάνο. Παιδικός φίλος από το χωριό. Γιατρός κι αυτός, ορθοπεδικός. Περπατάμε ολόκληρες ώρες συζητώντας στα στενά του Χαλανδρίου. Δυο τρεις φορές την εβδομάδα μετά τις 9 το βράδυ. Μιλάμε μόνο για το χωριό...

Μουσική ακούτε;
Ναι, κυρίως ελληνική. Πριν από λίγες μέρες πήγαμε με παρέα στον Αντώνη Ρέμο.

Τι σας λέει ο κόσμος όταν σας βλέπει;
«Μήπως παίζετε στο "Μπρούσκο";» μου είπε προ ημερών μια κυρία... Τι να πω μετά;

Η ΓΟΡΤΥΝΙΑ, Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΑ!

Γιατρός από τη Γορτυνία;
Τελείωσα το διθέσιο δημοτικό σχολείο της Μυγδαλιάς στη Γορτυνία. Ενα χωριό που απέχει μιάμιση ώρα από την Τρίπολη. Εκεί βρίσκονται οι παιδικές μου αναμνήσεις, εκεί έκανα τους πρώτους φίλους μου, εκεί γυρνώ πίσω κάθε φορά που έχω ανάγκη για ξεκούραση. Σήμερα η Μυγδαλιά έχει 82 κατοίκους. Από εκεί, έφυγα για σπουδές, έκανα το μεταπτυχιακό μου στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, προχώρησα με ένα διδακτορικό στην Επεμβατική Ακτινολογία και εξάσκησα την ειδικότητά μου επί πέντε χρόνια στο Νοσοκομείο Σωτηρία.

Γιατί γιατρός;
Νομίζω ότι έχει σχέση με το ότι χάσαμε ως οικογένεια τον αδελφό μου σε πολύ μικρή ηλικία. Επασχε από μια σπάνια καρδιακή πάθηση κι «έφυγε» σε ηλικία τεσσάρων ετών. Αυτό με συγκλόνισε. Μια εβδομάδα προτού πεθάνει ο αδελφός μου ο Παναγιώτης, γεννήθηκε η αδελφή μου η Φωτεινή. Πιστεύω βαθιά μέσα μου πως αυτός ήταν ο λόγος που θέλησα να γίνω γιατρός. Ημουν μόλις έξι ετών τότε και για μένα και την οικογένειά μου ήταν πολύ δύσκολη περίοδος.

Ως γιατρός θυμάστε να χειριστήκατε κάποιο ιατρικό περιστατικό που σας έμεινε αξέχαστο;
Είχαμε κυρίως ασθενείς με καρκίνους στον πνεύμονα και εφαρμόζαμε τότε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τη θερμοκαυτηρίαση όγκου. Θυμάμαι πολύ έντονα έναν άνθρωπο άρρωστο, με μεταστάσεις, που ερχόταν επί πέντε χρόνια συνεχώς στο νοσοκομείο και μέσα από αυτή τη μέθοδο έδινε παράταση στη ζωή του. Δεν ξέρω την εξέλιξή του δυστυχώς, αλλά ήταν ένα περιστατικό ασθενούς που δεν ξεχνώ. Μπορώ να αφηγηθώ δεκάδες περιστατικά από τις εφημερίες, αλλά αυτό είναι χαρακτηριστικό κυρίως για το γεγονός ότι αυτή η μέθοδος έδωσε παράταση ζωής σε έναν άνθρωπο. Η μεγαλύτερη χαρά είναι η χαρά της υγείας, να ξέρετε. Κι όπως έλεγε ο πατέρας μου, όταν άκουσε ότι θα ασχοληθώ με την πολιτική, «τώρα που φεύγεις από την Ιατρική, θα λες εσύ "ευχαριστώ" συνέχεια και δεν θα είναι κανένας ευχαριστημένος, ενώ στην Ιατρική είναι όλοι ευχαριστημένοι και σου λένε πάντα "ευχαριστώ"».

Ιατρική και πολιτική είναι δύο γνωστά κεφάλαια για το ευρύ κοινό. Το ότι είστε και μελισσοκόμος, όμως, αυτό θα το αποκαλύψουμε τώρα!
Μελισσοκόμος είναι η μητέρα μου κι εγώ υπήρξα βοηθός της. Ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος δάσκαλος και η μάνα μου εν ενέργεια μελισσοκόμος. Μελίσσια έχουμε εδώ και 30 χρόνια. Βγάζουμε ανθόμελο και μέλι ελάτης. Οταν ήμουν μικρός, πήγαινα στους τρύγους και στις μεταφορές των μελισσιών. Τώρα πηγαίνω όποτε μπορώ. Το μέλι που παράγουμε έχει το όνομα της μητέρας μου, «Ελένη Κωνσταντινοπούλου». Η μητέρα ασχολείται μόνη της και τα καταφέρνει τέλεια. Οι κυψέλες, όπως ίσως γνωρίζετε, μεταφέρονται ανά περιοχή κατά εποχή. Πριν από πέντε μήνες, λοιπόν, τις πήγε στο Αργος που έχει πορτοκάλια. Μετά τις επέστρεψε στην Τρίπολη και τώρα θα τις πάει στο Μαίναλο για να βγει το μέλι ελάτης.