Θοδωρής Κακούρης: "Το Σχολαρχείο μας, στο Βελημάχι, είναι ακόμα ζωντανό, όσο και να μην θέλουν κάποιοι να το πιστέψουν"
Υποχώρησε ένα μεγάλο τμήμα του Σχολαρχειου στο Βελημάχι Γορτυνίας και ο κ. Θοδωρής Κακούρης έγραψε σχετικά ....
ΌΤΑΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΊΑ ΑΝΕΞΆΡΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΆΣΤΑΣΉΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΧΊΖΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΊΔΟΥΝ ΜΑΘΉΜΑΤΑ.
Αγαπητοί πατριώτες,
Όπως σίγουρα θα γνωρίζετε, με μεγάλη μας θλίψη είδαμε όλοι μας την κατάρρευση ενός μέρους του εμβληματικού μας σχολαρχείου Βελημαχίου. Βέβαια θα μπορούσε αυτή η δημοσίευση να είχε αποφευχθεί απο τη στιγμή που το θέμα βρίσκεται προς ένταξη στα διατηρητέα κτίρια.
Πριν μπω στο κυρίως θέμα, θα ήθελα να σας αναλύσω το σκεπτικό μου χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση ειλικρινά να έχει ειρωνικό ύφος. Θέλω μόνο με αυτήν μου την παρέμβαση να αφυπνίσω συνειδήσεις.
Στην αρχαία Ελλάδα ως γνωστόν όταν ήθελαν να χαρακτηρίσουν κάποιον, απλά ρωτούσαν: "Τι παιδεία έχει;" Η λέξη πολιτισμός - πολιτισμένος εφευρέθηκε πολλούς αιώνες μετά. Η λέξη παιδεία στα αρχαία χρόνια ήταν διαχρονική και ουσιώδης στην ζωή ενός ανθρώπου διότι η παιδεία προϋποθέτει εξάσκηση και διαρκή έρευνα του πνεύματος κυρίως. Η λέξη πολιτισμός δεν έχει την ίδια ισχύ μιας και χαρακτηρίζει ένα αποτέλεσμα χαρακτήρα και μία εικόνα χωρίς αυτή να προϋποθέτει τη διαρκή εξάσκηση και έρευνα του πνεύματος που αυτή είναι και η ουσία της ύπαρξης του ανθρώπου.
Τα σχολεία μέσω της παιδείας ήταν και είναι φάροι και καθρέφτες των επόμενων γενεών μέσω της μάθησης, της έρευνας και της εξέλιξης του ανθρώπινου γένους.
Άλλωστε αυτό είναι και ένα από τα χρέη των γενεών και γονέων, να παραδίδουν στα παιδιά τους όλα αυτά και ακόμα παραπάνω μέσω της ιστορία μας, τα ήθη και έθιμά μας. Από αυτά έχουμε δανειστεί ότι έχουμε σήμερα με σκοπό να τα παραδώσουμε σε αυτά όταν έρθει η ώρα.
Οι γονείς μας και οι παππούδες μας με πολύ κόπο και σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης κατάφεραν να μας τα κληροδοτησουν όλα αυτά. Πολλοί από αυτους είχαν σπουδάσει και στο σχολαρχείο μας, το μοναδικό σχολαρχείο πανελληνίως. Μέσα από αυτό έγιναν καλύτεροι άνθρωποι, άνοιξαν οι ορίζοντές τους και μέσω αυτού βλέποντας την αξία της μόρφωσης και της παιδείας βοήθησαν εμάς αλλά και τους ίδιους να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, πιο δημιουργικοί. Είναι γνωστό πόσοι και ποιοι μεγάλοι πέρασαν από το συγκεκριμένο σχολαρχείο. Έτσι με τον τρόπο του βοήθησε και αυτό στο να δημιουργηθεί ο μύθος του δαιμόνιου "Γορτύνιου" που συναντάμε σε όλη την υφήλιο. Για να διατηρηθεί όμως αυτός ο χαρακτηρισμός αέναος πρέπει και εμείς να δώσουμε στα παιδιά μας ρίζες και φτερά. Άλλωστε αυτό είναι το μυστικό των Αρκάδων Γορτύνιων. Δεν ξεχνάνε ποτέ όσο ψηλά και αν φτάσουν τις ρίζες τους και την ώθηση και υπερηφάνεια που τους δίνει ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, του Αρκά Γορτύνιου!
Το Σχολαρχείο μας λοιπόν σήμερα είναι ακόμα ζωντανό, όσο και να μην θέλουν κάποιοι να το πιστέψουν. Απόδειξη αυτού είναι η μερική κατάρρευσή του.
Μέσω της δυστυχούς αυτής εικόνας αφύπνιζεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας και μας δημιουργεί μέσα μας όλες αυτές τις σκέψεις που προανέφερα.
Καθε άνθρωπος λοιπόν ειναι δημιουργημα της εποχης του. Πολλοι λιγοι ειναι αυτοι που μπορουν να ανυψωθουν πανω απο τις ιδεες του καιρου τους.
Επίσης κάθε τόπος και κάθε λαός έχει πάντα ότι του αξίζει, είτε αυτό είναι ιστορία είτε αυτό είναι ένα κτίριο όπως στην προκειμένη περίπτωση. Κάθετι είναι καθρέφτης και αποτέλεσμα της κάθε κοινότητας.
Η ουσία, το ερώτημα και ο επίλογος σε όλη αυτήν μου την κατάθεση ψυχής είναι πολλαπλο:
Εμείς σαν γενιά που ζήσαμε εκεί και ξέρουμε τι αξίες πήραμε από τους γονείς μας είμαστε εντάξει με την συνείδησή μας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους;
Εμείς πάλι κυρίως με την συνείδησή μας απέναντι στα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές είμαστε εντάξει και τι ρίζες θα τους δώσουμε ώστε να διατηρηθεί η προίκα του τόπου μας και η Γορτυνία μας;
Έχουμε σκεφτεί ότι ο χαρακτηρισμός Αρκάς ή Γορτύνιος τι αντίκτυπο έχει; Να είστε σίγουροι ότι έχει τέτοιο αντίκτυπο που εμείς μπροστά του είμαστε μία μικρή κουκίδα στα βάθη των αιώνων. Αν δεν καταφέρουμε εμείς να αναδείξουμε τις ρίζες μας θα έρθουν οι επόμενες γενιές απογοητευμένες από την ιστορία μας και την πορεία μας σε αυτή την αλυσίδα της ζωής και να είστε σίγουροι ότι δεν θα έχουν κάτι καλό για να μας καμαρώσουν..
Άρα το Σχολαρχείο Βελημαχίου είναι ζωντανό, είναι εδώ και με την ενέργεια που εκπέμπει και την πτώση του μας λέει και μας φώναζει: Κάντε κάτι χανόμαστε, ξεριζωνομαστε και όπως χάνομαι και εγώ έτσι θα χαθεί και ο τόπος μας, η ιστορία μας, τα ήθη και έθιμα μας. Πού είναι η παιδεία μας; Πού είναι ο πολιτισμός μας; Εγώ είμαι εδώ και περιμένω την Αναγέννησή μου μαζί με την δική σας! Το χρωστάμε αυτό στους προγόνους μας, στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας και ου το καθεξής..
Σκεφτείτε λοιπόν..
Μας αξίζει όλο αυτό;
Για άλλη μία φορά το σχολείο
Υστερόγραφο: Θέλω να ευχαριστήσω τον ένθερμο πατριώτη μας τον
Αντώνης Δρεμέτσικας
για τη σεβαστή προσφορά του και την τιμή και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μου. Πραγματικά κύριε Αντώνη, εάν δεν καταφέρουμε δια μέσω ΕΣΠΑ κλπ θα στραφούμε σε χιλιάδες επιφανείς πατριώτες να μας βοηθήσουν να το επαναφέρουμε. Εάν μου δοθεί η σκυτάλη, πιστεύω θα επανέλθει στην ίδια κατάσταση.
(Φωτογραφία | Σούλα Σταυροπούλου)
1 σχόλιο
-
Δεν σε άκουσα να λες τίποτα για ένα παπαδομαγαζο που η περιφέρεια δίνει 500.000 ευρώ για να γίνει στο Μεθυδριο. Δεν λες τίποτα για τους σκοταδιστές που λυμαίνονται τον πλούτο της φτωχής χώρας μας. Ζήτα τα 500.000 να δοθούν για τέτοια έργα και μην ονειρεύεσαι να πάρεις την σκυτάλη. Αλλά δείχνεις ότι και εσύ ,με όραμα το σχολαρχείο , την κάλπη ονειρεύεσαι.