Νίκος Φλώρος | Ο διεθνούς φήμης Έλληνας γλύπτης μιλάει για τα «υλικά» που συνθέτουν το προφίλ του αποκλειστικά στο ethnos.gr

ελληνική επανάσταση. Αλήθεια, ποιος είναι; 

Νίκος Φλώρος: Ένας «Ήρωας από Μέταλλο»

Η «Θυσία» του Ταρκόφσκι αποτελεί σημαντική θέση στη ταινιοθήκη του, ενώ η σιωπή είναι η αγαπημένη του μουσική. Ο έρωτας για εκείνον σημαίνει «γδάρσιμο» και ο όρος καλλιτέχνης είναι ταυτισμένος με «αυτανάφλεξη». Δεν συγχωρεί την απληστία, απεχθάνεται την οικονομική θέση στο αεροπλάνο, στους ανθρώπους θαυμάζει τη θνητότητά τους κι έτσι δεν προκαλεί εντύπωση ότι ο μεγαλύτερος φόβος του είναι το αιώνιο. Η τελευταία φορά που πήρε ηθική ικανοποίηση ήταν: «Όταν δάσκαλός μου που με είχε για "βλαμμένο" στο σχολείο μού εξέφρασε πόσο περήφανος είναι που με είχε μαθητή του». Με αγαπημένο ποτό του να είναι το αψέντι δεν προκαλεί καμία εντύπωση ότι εκτός από ισχυρές δόσεις γνήσιου ταλέντου «κερνάει» και κάποιες αλήθειες στη συνέντευξη που ακολουθεί. 

Από την Τρίπολη και την Αθήνα στο Παρίσι και όλο τον κόσμο. Τα έργα σας έχουν εκτεθεί σε όλο τον κόσμο και τα γλυπτά σας βρίσκονται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Έχετε λάβει δεκάδες βραβεία και διακρίσεις, και ανάμεσα σε πολλά άλλα, το έργο σας έχει λάβει διεθνή αναγνώριση και καλύπτεται από μεγάλα ειδησεογραφικά Μέσα όπως Reuters, BBC, Sky News, ABC News, New Υόρκη Times, Vogue, W, Associated Press, Fashion TV κ.α. Αυτά είναι γνωστά και μπορούν να αναλυθούν σε λίγες αλλά και πάρα πολλές λέξεις.
Όμως: 
Επειδή είστε ένας άνθρωπος που αγαπάτε την ομορφιά και την απλότητα, και δεν θέλετε να προβληματίζετε, θα σας ρωτήσω απλά και όμορφα: Από ποια «υλικά» είστε φτιαγμένος, πώς θα σας περιέγραφαν οι φίλοι σας και όταν γίνεστε ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού σας, τι τού λέτε; 
Το απλό είναι τις περισσότερες φορές και το πιο περίπλοκο. Για να μπορείς να βλέπεις κάτι ως απλό χωρίς προβληματίζεσαι ιδιαίτερα για αυτό, έχεις κατορθώσει να αγγίξεις το τέλειο. Όπως ακριβώς ένα ταπεινό λουλούδι  σε έναν βράχο, που είναι τόσο αβοήθητο και εύθραυστο, αλλά συμβολίζει την αναγέννηση και την ίδια τη ζωή.   
Για τον εαυτό μου θα έλεγα πως είμαι φτιαγμένος μέσα από συγκρούσεις. Τα συνεχή crash tests που βιώνω με έχουν κάνει ένα μοντέλο που ξέρει να επιβιώνει γιατί προσαρμόζεται. Ίσως πάλι και να είμαι φτιαγμένος από χιλιάδες Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που αναβοσβήνουν ασταμάτητα δίνοντας τη χαρά της εφήμερης ευτυχίας στους ανθρώπους όταν με βλέπουν μέσα από τα έργα μου.  
Τον εαυτό μου τον έχω γδάρει πολλές φορές. Σαν σφαχτό κρεμασμένο, που στάζει αίμα, έτσι τον έχω. Ένα σφαχτό χωρίς δέρμα που υποφέρει για τη θυσία της τέχνης και της ουσίας της ζωής. Δεν είμαι επιδερμικός άνθρωπος. Ξύνω  τις πληγές μου να βρω την αλήθεια μου. 
Κι αφού σας απάντησα τι είμαι θα σας πω και τι θα ήθελα να είμαι: θα ήθελα να είμαι ένας καθρέφτης σε ένα ακριβό ξενοδοχείο, όπου οι γυναίκες θα βάφονται πριν βγουν. Έτσι θα μπορούσα  να κλέβω λίγη από την ομορφιά και την εφήμερη εικόνα τους, χωρίς αντάλλαγμα. Και αυτό θα ήταν μια «ηδονή». Οι καθρέφτες κρύβουν πολλές ιστορίες και αλήθειες. Ίσως τελικά μόνο οι καθρέφτες ξέρουν την αλήθεια μας. Για αυτό και το υλικό που δουλεύω είναι σαν καθρέφτης. Γιατί αντανακλά τα βλέμματα των θεατών και βλέπουν τη ψυχή τους μέσα στα ίδια τα έργα.

Οι «Ήρωες από Μέταλλο» και η πιο πρόσφατη στάση της έκθεσης στην Αυστραλία, αποτελούν την υλοποίηση μιας ιδέας που έγινε στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση. Δεν ήταν εύκολη διαδικασία, αλλά χρονοβόρα, με μελέτη και έμφαση στη λεπτομέρεια. Μία έκρηξη συναισθημάτων. Ποιο είναι το μεγαλύτερο credit ή κριτική που εισπράξατε μέχρι στιγμής; 
Αν σας πω ότι συνήθως δεν διαβάζω το γράφουν για εμένα; Δεν νιώθω να με αφορά. Ούτε τις συνεντεύξεις μου θέλω να διαβάζω γιατί επιθυμώ να μην επηρεάζομαι. Ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι κάτι ιδιαίτερο σαν άνθρωπος και καλλιτέχνης. Η τέχνη απαιτεί την ταπείνωση. Για να σου επιτραπεί να έχεις έμπνευση. Ένα έργο τέχνης έχει τη δική του πορεία μετά από εσένα. Μπορεί ακόμη και να μην συμβαδίζει και με την εποχή του. Αλίμονο αν μέναμε στις εντυπώσεις. Ο κόσμος ξέχνα πολύ εύκολα ειδικά στην εποχή μας και ειδικά στη χώρα μας που φημιζόμαστε για τη μνήμη ψαριού. Δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στη γνώμη του κόσμου για εμάς. Γιατί η γνώμη των άλλων αλλάζει συνεχώς.
Αφού μου δίνεται όμως η ευκαιρία, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο της Αυστραλίας για και τα υπέροχα λόγια που εξέφρασε για τα έργα μου στα Εγκαίνια της έκθεσης μου στο Σύδνεϋ, και να του δώσω την υπόσχεση να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας για την επόμενη έκθεση στην Αυστραλία. 
Είστε ο μοναδικός που έχει τη δυνατότητα να δει το ταξίδι των έργων από την αρχή μέχρι το τέλος. Μπορείτε να μας δώσετε κάποια «συστατικά» (ψυχολογικά και σωματικά) που συνθέτουν το προφίλ της ενδιάμεσης διαδικασίας; 
Εγώ πρέπει να φτιάχνω το υλικό μου από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην ουσία ανασυνθέτω το αλουμίνιο σε ένα άλλο υλικό με τις ίδιες ιδιότητες  που έχει και το πρωταρχικό που είναι ένα κουτάκι σόδας ή αναψυκτικού. Είναι μια δύσκολη διαδικασία  που απαιτεί υπομονή, συγκέντρωση και πάθος! Θα έλεγα πως πρόκειται για μία σχέση ερωτική που με κάνει να αισθάνομαι ζωντανός. Από αυτήν βρίσκω νόημα στη ζωή μου.  
Μέσα σε αυτό τον αγώνα, τα συναισθήματα είναι πολλά. Αλλά η αγάπη μου για αυτό υπερτερεί. Όταν αγαπάς κάτι πολύ, αυτό δεν κρύβεται. Ακόμη κι αν επέρχεται κούραση, σωματική ή ψυχική, τη ξεπερνάς πολύ γρήγορα. Σας το λέω με κάθε ειλικρίνεια: ακόμη και τίποτα αν δεν είχα, θα δημιουργούσα κάποιο υλικό για να εκφραστώ μέσα από αυτό καλλιτεχνικά.
Η κλίμακα των έργων σας είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή της πρώτης ματιάς. Δημιουργούν συναισθήματα και μάς συνδέουν με τον εαυτό μας. Πόση ώρα μελέτης είναι η διαδικασία του να αποτυπώσετε συναισθήματα όπως αυτά της ελευθερίας και ποιο το προσωπικό σας κόστος σε όλο αυτό; 
Δεν μετράω με τον χρόνο τα έργα μου. Ίσως τα μετράω αναζητώντας αυτή την αίσθηση που σου δίνει η προσπάθεια του να βρεις μια πτυχή για να ανασηκώσεις το βάρος τους και να τα αγκαλιάσεις. Όλη μου η ζωή είναι μια εξάσκηση στην πειθαρχία. Ή πιο σωστά στην αυτοπειθαρχία. Απαιτεί πολλά χρόνια εσωτερικής αναζήτησης μέχρις ότου να καταλήξεις ότι ο σκοπός της ζωής σου είναι το να υπηρετείς την τέχνη, χωρίς όρια, αλλά και με ταπεινότητα. Η δική μου επιλογή είναι να θυσιάσω τη ζωή μου στον βωμό της τέχνης και αυτή να με εξυψώνει χωρίς κόστος ,ένα δωρεάν ταξίδι σε κόσμους άγνωστους με κέρδος την εμπειρία της άλλης πλευράς. 

Η μέθοδος που δημιουργήσατε κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας κάτι που, αν μιλήσουμε (γιατί, όχι;) με fashion όρους είναι η επιτομή του high fashion level, του cool και της πρωτοπορίας. Τι ρόλο παίζει η μόδα στη ζωή σας;
Αν σκεφτείτε ότι το πρώτο βραβείο που απέσπασα ήταν από τον τότε διευθυντή του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης και ήταν το fashion Institute απο τον Harld Koda θα καταλάβετε εύκολα πως η μόδα με δέχθηκε στον χώρο της σαν έναν παράξενο επισκέπτη. Από εκεί ξεκίνησε ένα φαντασμαγορικό ταξίδι σε αυτή την υψηλή μορφή τέχνη που ονομάζεται μόδα. Κάπως έτσι γνώρισα εμβληματικές προσωπικότητες, όπως την Anna Wintour.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας το ένδυμα χρησιμοποιήθηκε, από τους ισχυρούς για την επιβολή της δύναμης και της εξουσίας τους στους απλούς ανθρώπους. Βασιζόμενος σε αυτή την λογική χρησιμοποιώ τις κλασικές φόρμες των ενδυμάτων που επηρέασαν την ανθρώπινη ιστορία όπως, κοστούμια της Βασίλισσας Ελισάβετ I, της Laide Macbeth, της Μείδιας και άλλων…
Μέσα από αυτή τη διαφορετική προσέγγιση χρησιμοποιώ ένα σύγχρονο υλικό, το αλουμίνιο το οποίο ως υλικό χαρακτηρίζει την εποχή μας. Όσο κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, διανύουμε την ιστορική εποχή του αλουμινίου. Είναι ένα μέταλλο το οποίο είναι βιομηχανικά παραγόμενο. Στις μέρες μας, η πιο άμεσα προσιτή στον άνθρωπο «πηγή» αλουμινίου είναι τα κουτάκια των αναψυκτικών. 
Αυτά τα κουτάκια επέλεξα ως υλικό για να δημιουργήσω το «ύφασμα» με το οποίο θα αναδημιουργώ τις κλασικές φόρμες τον επιβλητικών αυτών ιστορικών ενδυμάτων, ως γλυπτά έργα πια. 
Η τεχνική της δημιουργίας ενός γλυπτού κοστουμιού ξεπερνά την φόρμα και την απλότητα της προέλευσης του υλικού και μεταφέρει την ιδέα της τέχνης δια μέσου ενός συμβόλου εξουσίας όπως είναι το κοστούμι, ως υψηλή τέχνη που προσεγγίζει την ανθρώπινη ματαιοδοξία για δύναμη και επιβολή. 
Αυτή η τεχνική σε συνδυασμό με την υψηλή τέχνη ενώνονται και «εξυπηρετούν» τον καλλιτέχνη που θέλει να υλοποιήσει τις ιδέες του και να τις μετατρέψει με τον δικό του μοναδικό τρόπο σε γλυπτά έργα. Δημιουργώντας αυτά τα κοστούμια - πάλαι ποτέ σύμβολα εξουσίας-  χρησιμοποιώντας ένα υλικό βγαλμένο από τη σημερινή κοινωνία θέλω να παραλληλίσω και να αναδείξω την τεράστια εξουσία και δύναμη που ασκεί στις μέρες μας στο μέσο άνθρωπο η σύγχρονη αυτοκρατορία του marketing και της διαφήμισης και πως προωθείται και έχει τελικά επικρατήσει ως ουσία ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου το «καταναλώνω άρα υπάρχω».
Ποια είναι η πιο «ηχηρή» κραυγή που έχετε βγάλει μέσω ενός έργου σας; 
Τα έργα κραυγάζουν συνεχώς. Έχουν τη δική τους οντότητα, δεν μας ανήκουν. Είναι από άλλο κόσμο φερμένα. Εμείς απλά μεταφέρουμε το μήνυμα ως καλλιτέχνες. Σας απαντώ λοιπόν πως η μεγαλύτερη κραυγή μου, είναι η σιωπή μου.  
Σε ποια χρονική στιγμή είναι «σταματημένος περισσότερο ο χρόνος» και γιατί;   
Δε θέλω να είμαι δέσμιος της κυκλικής κίνησης που ονομάζουμε χρόνο. Με ενδιαφέρει το άχρονο. Το αιώνιο. Μόνο με την Τέχνη μπορείς να δεις την ώρα της αιωνιότητας, που είναι αυτό το παρόν που έχει άμεση σχέση με το συνεχές.  Έχετε ακούσει να λένε γι΄ αυτό το άχτιστο φως του παρόντος; Όποιος καταφέρει να φωτιστεί από αυτό, εκείνος θα αισθανθεί σιγουριά και δέος για την κάθε στιγμή της γραμμικής ύπαρξής του. Κι εγώ το προσπαθώ, δεν το έχω αγγίξει…
Ποιος/τι σας εμπνέει καλλιτεχνικά; Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζετε; Ποιες είναι οι εμμονές σας και τι κοινό έχουν οι άνθρωποι που θαυμάζουν εσάς; 
Εμπνέομαι σχεδόν από το τίποτα. Από τις σκιές του παρελθόντος, από τα βιώματα μου, από σκοτάδια μου που διψούν για φως.
Θαυμάζω τον Θεό. Τον δημιουργού όλου του σύμπαντος. Κάθε καλλιτέχνης Αυτόν υπηρετεί και ό,τι κι αν δημιουργήσει πάλι σε Αυτόν καταλήγει.
Μια εμμονή μου είναι η επιμονή μου στη λεπτομέρεια. Όχι για να αγγίξω το τέλειο, αυτό δεν ξέρω καν αν υφίσταται στη θνητή μας διάσταση. Αλλά για να δω έστω και για λίγο μέσα από χαραμάδες, την κρυφή πλευρά των πραγμάτων. Ίσως είμαι τελικά ένας λάτρης της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού.
Οι άνθρωποι που με θαυμάζουν πιστεύω ότι βλέπουν κάτι από τον εαυτό τους στο έργο μου. Κάτι που το κατανοούν χωρίς εξήγηση. Ίσως ακόμη και να βλέπουν τη ψυχή τους να αντανακλά σαν Φάτα Μοργκάνα μέσα στην έρημο την υπαρξιακή μας αγωνίας.
Πώς επηρέασαν την τέχνη σας οι σπουδές σας σε πιάνο και θέατρο; Όταν μιλάμε για τέχνη είναι βασική προϋπόθεση να συνδέονται κάπως όλα μεταξύ τους;  
Η Τέχνη είναι μία, ενιαία και αδιάσπαστη και δεν διδάσκεται. Οι σπουδές σού μαθαίνουν μόνο την τεχνική για να βρεις τον δρόμο που οδηγεί στην Τέχνη. Και για να τον βρεις, πρέπει να περάσεις από όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις της. Δύσκολος δρόμος, αλλά με πολλές εκπλήξεις. Ποτέ ανιαρός. Είναι μεγάλο πράγμα να δεις ποιος στην ουσία είσαι, ως ον σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Δεν είμαστε ένα μηχάνημα για δουλειά, φαγητό και βιολογικές ανάγκες. Μόνο με την τέχνη μπορείς να βρεις αυτό τον δρόμο. Τα υπόλοιπα είναι να περνά η ώρα μας μέχρι να φύγουμε. Ακόμη κι αν αγγίξεις τον πλούτο ή τη δόξα, όλα αυτά τα αφήνεις πίσω σου φεύγοντας.
Αν ήσασταν γλυπτό από ποια υλικά θα ήσασταν φτιαγμένος και ποιος καλλιτέχνης θα θέλατε να σας φιλοτεχνήσει; 
Θα ήθελα να ήμουν «Ο Καρχαρίας» του Ντάμιεν Χιρστ μέσα στη φορμόλη. Το έργο αυτό εκφράζει την ακινησία της επιθετικής εξουσιαστικής σύγχρονης κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Ποιος είναι ο πιο ΜΗ ρεαλιστικός στόχος που έχετε θέσει ποτέ; 
Όλα είναι εφικτά αρκεί να το πιστέψεις πραγματικά. Ένα «matrix» ζούμε και μάλιστα το φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό που θέλω, είναι να φτάσω στην χαρά ενός μικρού παιδιού. Να χαίρομαι με το τίποτα. Να περπατώ σε ένα πάρκο και να με κάνει χαρούμενο ο αέρας, και η μυρωδιά από το νωπό χώμα. Αυτό θα θελα να αγγίξω: την υπέρτατη χαρά της ζωής. Πιστέψτε με είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι ακούγεται…

Μη πάμε πολύ μακριά χρονικά, καθώς συνεχώς επικρατούν αστάθμητοι παράγοντες (οικονομική κρίση, πόλεμοι, πανδημία κ.λπ). Ποιος είναι ο στόχος σας για τον επόμενο χρόνο; 
Αυτή τη στιγμή εργάζομαι πάνω σε ένα έργο, εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε έχω κάνει έως τώρα. Υπολογίζω να παρουσιαστεί στο κοινό μέσα στο 2023. Πρόκειται για ένα γλυπτό τεραστίων διαστάσεων, περίπου 8 μέτρα ύψος. Με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση της μεγάλης καλλιτέχνιδος, Μαρίας Κάλλας, δημιουργώ το έργο αυτό στη μνήμη της. Πρόκειται για μία γλυπτή αναπαράσταση της ίδιας, φτιαγμένη από καθαρό ατσάλι. Πέραν του μεγέθους του το εν λόγω έργο είναι εντελώς πρωτοποριακό διότι θα μεταλλάσσεται. Θα αλλάζει δηλαδή σχήμα και μορφή, δεν θα παραμένει στάσιμο. Επιθυμία μου είναι να το παρουσιάσω στην γενέτειρα της Μαρίας Κάλλας, στην πόλη της Καλαμάτας και είμαι βέβαιος πως σε αυτό θα συνδράμει τόσο ο δήμαρχος Καλαμάτας όσο και η Περιφέρεια Πελοποννήσου εν γένει, καθώς μέσω του έργου θα υπάρξει προβολή της Μεσσηνίας διεθνώς. Αυτά μπορώ να μοιραστώ μαζί σας για την ώρα.
Πώς επηρέασε τη δημιουργικότητά σας η πανδημία COVID-19;
Σαν ελατήριο που όσο το πιέζεις τόσο παίρνει δύναμη να εκτοξευθεί δημιουργικά. Έτσι λειτούργησε σε εμένα, ως μια δύναμη να εκφράσω περισσότερα πράγματα.
Ποια είναι μεγαλύτερη ευθύνη που φέρετε ως καλλιτέχνης; Να διδάξετε ή να ευαισθητοποιήσετε για ορισμένα θέματα; Ή κάτι άλλο;
Μετά λύπης μου διαπιστώνω πως όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι ανήθικα. Δεν υπάρχει ηθική. 
Παρόλο που ως πλάσματα έχουμε την ίδια αξία με όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα, εμείς επιμένουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε υπεράνω όλων!  Δεν έχω κάποιο σκοπό δεν έχει νόημα τον σκοπό θα τον βρει αυτός που θα τον ενδιαφέρει να τον βρει. Τα έργα αλλάζουν μέσα στις εποχές  διδάσκουν διαφορετικά πράγματα κάθε εποχή. Σήμερα βλέπουμε π.χ. ένα έργο της αναγέννησης και λέμε "Α! τι ωραίο" κ.λπ. Την εποχή που δημιουργήθηκε μπορεί να είχε άλλο νόημα. Ο κόσμος θα συνεχίσει ό,τι κι να συμβεί να κάνει το πρόγραμμά του σαν πλυντηρίου ρούχων- όλα θα τα ξεπλύνει στο τέλος.  
Η φύση γι΄ αυτό είναι προγραμματισμένη. Το υπέρτατο στην τέχνη είναι να κάνεις τέχνη χωρίς νόημα, ατόφια σαν το μάρμαρο πριν βγει από το λατομείο. Αυτή η τέχνη εμπεριέχει τα πάντα. Όσο καταλαβαίνεις ότι η τέχνη έχει χάσει την ουσία της την καθιστάς θνητή. Το δέος δεν εκφράζεται, μόνο αισθάνεσαι...
Κάποτε είπατε ότι η γλυπτική σάς επέλεξε και πως είναι στο DNA σας. Εγώ θα ήθελα να μάθω την πιο επαναστατική πράξη που έχετε κάνει ποτέ ως καλλιτέχνης. 
Το να φτιάξω ένα έργο που μου άρεσε, αλλά μετά να το καταστρέψω γιατί το ήθελα μόνο για εμένα. Δεν ήθελα να πουληθεί σε έναν πλούσιο που το ήθελε μόνο για λάφυρο. Το θυσίασα για τη δική μου ματαιοδοξία και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ακόμη και το ότι δεν αποδέχομαι την πραγματικότητα όμως είναι μια επαναστατική πράξη…
Μιλώντας με social-ο-media-κούς όρους, ποιο είναι το hashtag που σας αντιπροσωπεύει περισσότερο και γιατί;
#freedom γι΄ αυτό ζω, γι' αυτό μάχομαι, γι' αυτό θα πεθάνω. Θέλω να είμαι ελεύθερος άνθρωπος χωρίς να με υποτάσσει κανένα σύστημα «εξουσίας». Το αυτεξούσιο του ανθρώπου είναι το μέγιστο δώρο του Θεού. 
Ας ξυπνήσουμε από την σκλαβιά που ζούμε. Η ελευθερία δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα. Ξέρω πως ακούγεται κάπως όλο αυτό αλλά αν δεν κάνουμε κάτι τώρα και αφήσουμε την τύχη μας στα χέρια  των άρρωστων ναρκισσιστών που με το χρήμα και τον φόβο εξουσιάζουν θα δούμε πολύ σύντομα μια πραγματικότητα σαν επιστημονική φαντασία.
Και κάτι προσωπικό, με ισχυρές δόσεις καλλιτεχνίας στο οποίο (φυσικά) δικαιούστε να μην απαντήσετε: θα διακινδυνεύατε ποτέ το έργο σας, τη φήμη σας και όλα τα κεκτημένα σας για έναν έρωτα;
Έχω ζήσει και βιώσει το ναρκωτικό του έρωτα. Είναι πιο δυνατό και από την ηρωίνη. Σε ντοπάρει τόσο πολύ που τριγυρνάς απελπισμένος για να βρεις τη δόση σου μέχρι που βιώνεις την απόλυτη συντριβή σου. Επειδή ακριβώς το πάθος με κυβερνά στο μέγιστο βαθμό, έχω καεί και κάψει μέσα από έναν έρωτα. 
Τώρα πια ο μεγάλος και μοναδικός έρωτάς μου είναι η τέχνη.  Έχω αφιερώσει τη ζωή μου και έχω θυσιάσει τα πάντα για εκείνη. Ο ανθρώπινος έρωτας δεν με αφορά πια. Ο θεϊκός ναι. Για αυτόν δίνω τα πάντα. Δεν έχει ταβάνι αυτός, όσο δίνεις τόσο έχει χώρο για περισσότερο.
Πηγή https://www.ethnos.gr/